Als je baby in stuitligging ligt, liggen de billen of voetjes naar beneden. Ongeveer 3 tot 4% van de ongeborenen ligt in deze omgekeerde houding, wat een extra risicofactor is tijdens de bevalling. Tot 32 weken zwangerschap heeft je baby nog genoeg ruimte om te draaien, na 36 weken zwangerschap is de kans dat je baby zelfstandig draait erg klein. De stuitligging is de meest voorkomende afwijkende ligging.
Oorzaken stuitligging bij je baby
Hoewel er bij meer dan 85% van de stuitliggingen geen aanwijsbare oorzaak te vinden is, kan een stuitligging worden veroorzaakt door:
- een meerlingzwangerschap
- een vrij slappe buikwand
- een voorliggende placenta
- een afwijkende vorm van het bekken of baarmoeder
- te veel vruchtwater
Soorten stuitliggingen bij je baby
- Onvolkomen stuitligging
De benen liggen helemaal omhoog naast het lichaam, zodat het kind als het ware op zijn tenen kan sabbelen. - Volkomen stuitligging
De bovenbenen zijn langs het lichaam gestrekt, maar de knieën zijn gebogen als in kleermakerszit. - Half onvolkomen stuitligging
Eén been ligt gestrekt naar boven zoals bij een onvolkomen stuitligging, het andere been ligt naar beneden, zoals bij een volkomen stuitligging. - Voetligging
Het kind ligt met één of beide benen gestrekt naar beneden, zodat een of twee voetjes onder de billen liggen.
Het draaien van je baby in stuitligging
Als blijkt dat je baby na 36 weken nog steeds in stuitligging ligt dan kan de verloskundige of gynaecoloog proberen om je baby te draaien, ook wel uitwendige versie genoemd. Er wordt eerst een echo gemaakt om te bepalen of draaien mogelijk is. Dat is onder andere afhankelijk van de ligging van je baby en de hoeveelheid vruchtwater. Tijdens de uitwendige versie lig je op je rug met opgetrokken knieën. Je verloskundige of gynaecoloog probeert je baby te kantelen. Het draaien duurt ongeveer 1 tot 10 minuten. De meeste vrouwen vinden dit niet echt prettig, maar het wordt doorgaans niet als pijnlijk ervaren.
Een uitwendige versie lukt helaas niet altijd; in ongeveer de helft van de gevallen is het draaien succesvol. De kans dat het lukt is groter als het je tweede of derde zwangerschap is, je genoeg vruchtwater hebt, de placenta aan de achterkant ligt en je buikwand soepel is. Het meest geschikte tijdstip om de baby te draaien is bij een zwangerschap van 36 weken. Lukt het draaien niet, dan kun je vaak nog steeds via de natuurlijke weg bevallen. Dat is ter beoordeling van de gynaecoloog. Een stuitbevalling vindt wel altijd plaats op medische indicatie in een ziekenhuis. Bij één op de drie stuitliggers vindt alsnog een keizersnee plaats.
Vaginale bevalling of keizersnee
Als tegen het einde van je zwangerschap je baby nog steeds in stuit ligt, bespreek je samen met je verloskundige of gynaecoloog of je normaal kunt bevallen of een keizersnee krijgt. Dwars- en voetliggers komen altijd met een keizersnee ter wereld, voor stuitliggers is dat niet altijd noodzakelijk. Afhankelijk van jouw persoonlijke situatie wordt er een inschatting gemaakt van de risico’s en krijg je een advies mee. De uiteindelijk keuze voor een vaginale bevalling of een keizersnee is aan jou. Een vaginale bevalling bij stuitligging is verantwoord als ...
- Er bij een vorige bevalling geen ernstige problemen waren, zoals een moeizame vacuüm- of tangverlossing
- Het geschatte gewicht van het kind niet te hoog is
- Het hoofd van het kind voorover ligt
- Er sprake is van enige indaling in het bekken
- De ontsluiting en de uitdrijving goed vorderen
Hoe verloopt een stuitbevalling?
De ontsluitingsfase bij een stuitligging verloopt niet anders dan bij een bevalling van een baby in hoofdligging. Wel worden de harttonen nauwkeurig gecontroleerd door middel van een CTG. Dit gebeurt soms via je buikwand, maar vaak wordt een elektrode op de bil van je kind geplaatst na het breken van de vliezen. Ook de sterkte van de weeën worden vaak gemeten. Krijg je persdrang, dan is het echt heel belangrijk dat je volledige ontsluiting hebt.
Bij een stuitgeboorte wordt vaak een dwarsbed gemaakt: het onderste gedeelte van het verlosbed wordt weggehaald en je plaatst je benen in beensteunen. De gynaecoloog kan er dan beter bij om te helpen met de geboorte. Zijn de billen of beentjes als eerste geboren, dan is het zaak dat ook het hoofdje vlug komt. Daarbij drukt een assistent vaak boven je schaambeen, om ervoor te zorgen dat het hoofdje goed het bekken passeert.
Risico’s stuitbevalling
- Er kunnen problemen ontstaan bij de ontsluiting. Soms komen de voetjes en beentjes al ter wereld terwijl er nog geen volledige ontsluiting is. Dat geeft problemen als het hoofdje nog geboren moet worden, want er mag niet teveel tijd tussen de geboorte van de stuit en de geboorte van het hoofd zitten in verband met de bloedvoorziening.
- Bij een stuitbevalling is het lastiger te beoordelen of het hoofdje door het bekken past, omdat het hoofdje pas als laatste komt.
- Er is een grotere kans op zuurstoftekort bij je baby.
- In vergelijking met kinderen die in hoofdligging worden geboren, komen baby's na een stuitbevalling wat vaker in de couveuse terecht, vanwege bijvoorbeeld een moeizame start van de ademhaling.
- Een stuitbevalling is zwaarder voor jou dan een normale bevalling. Je hebt onder andere meer kans op uitscheuren.
Reacties (6)
Gelukkig was ik net op tijd van de bank afgesprongen, keek naar het vloerkleed en deed nog net op tijd een stap opzij. Daar viel de zoete geur op de grond. Aanstaande papa kwam toch maar even helpen dweilen. Vriendin en verloskundige gebeld. Vriendin onderweg en verloskundige wenste ons succes. Indien er iets veranderde moesten we weer bellen. Dat vruchtwater bleef maar lopen......het was alsof ik de hele tijd in mijn broek plaste, zo'n gek gevoel.....mijn vriendin kwam net binnen, toen ik iets stroperigs voelde. Gelijk zei ik: "dit is niet goed". Direct naar het toilet en ja hoor.......de baby had gepoept, overduidelijk.
Verloskundige gebeld en die kwam direct, binnen 10 minuten stond ze voor de deur. Ondertussen dacht ik, bah toch ziekenhuis bevalling, maar tegelijkertijd prettig, zij kunnen de baby goed in de gaten houden nu hij heeft gepoept.
Ga maar even op de bank liggen zei de verloskundige, even voelen......."ik heb een vervelende mededeling voor je"........
Ik zei: " ja, ik weet het ik moet naar het ziekenhuis, maar dat geeft niets hoor, het moest zo zijn....". De verloskundige vervolgde: " dat niet alleen, de baby ligt in stuit!!!"
Daar kwamen de schokgolven. Stuit? Dat kan toch niet? Hij lag toch bij elke controle goed? Had hij nog zoveel ruimte dan? Overladen met emoties en vragen begon ik te huilen, wat een schrik. "Wil je wel normaal bevallen of wil je nu gelijk een keizersnede?" "Nee eerst proberen, keizersnede kan altijd nog toch!?" "Dat klopt, ik geef het door aan de artsen"
En hup de auto in naar het ziekenhuis. Daar stond een groot team klaar, want tja een stuitligging dat zien we niet zo vaak. De ene arts na de andere, de ene verpleegkundige na de andere, de ene leerling na de andere......wat een belangstelling! Het was eigenlijk best gezellig!
Ik had been weeen vanaf het moment dat mijn vliezen braken. Ik kon amper staan, dus zitten en liggen ging beter. Nadeel is dat er niet tot weinig druk op de baarmoederhals staat, waardoor er te weinig ontsluiting is. Ondanks het weeen infuus, bleef ik steken op 4 cm, die ik thuis blijkbaar al had. Na de weeenstorm en een x aantal uur verder was ik er echt wel klaar mee. Ik was moe, wat een energie vreet dat zo'n weeenstorm.
Iedereen vond het jammer dat een stuitbevalling niet lukte. Uiteindelijk werd het toch een keizersnede en 's avonds om 17:53 werd dan eindelijk onze zoon David geboren met 36 weken en 6 dagen.
Daarna begon alle ellende pas echt.........
Iedereen zegt wel, dan komt de roze of blauwe wolk, nou die heb ik niet gehad.........
Volgens de arts had ik toch zwangerschapsvergiftiging en had ik ijzer tekort. Ik weet niet meer aan hoeveel infusen ik lag, maar het waren een hoop zakken met twee naalden.....
de dagen die daarop volgende was ik echt ziek, ik voelde mij ook ziek.
Ik had pijn in mijn buik. Van de keizersnede zei iedereen, achteraf bleek dat mijn voorgevoel klopte, het was NIET mijn keizersnee.
Ik kwam maandags in het ziekenhuis en op vrijdag mocht ik naar huis. Zondags weer terug in het ziekenhuis. Ik vloeide amper en had dit elke keer ook gezegd tegen de zuster en kraamhulp. Dat kan/is normaal bij een keizersnee dat je minder vloeit, was dan het antwoord. Op zich logisch en het klopt ook dat een vrouw dan minder vloeit dan na een normale bevalling, maar die buikpijn zei toch wat anders..........
In het ziekenhuis hadden ze geconstateerd dat het bloed in mijn baarmoeder zich ophoopte. Ik werd lekker leeg geduwd oo mijn buik, tot drie keer toe, wat geen pretje was. Erg pijnlijk, maar ivm een keizersnee nog pijnlijker........
Donderdag terug op controle komen. Al die dagen bleef ik buikpijn houden, dit werd niet minder alleen maar erger. Donderdags werd er geconstateerd dmv echo dat ik een groot bloedstolsel had van 7x5x5 cm. De arts probeerde dit zonder verdoving los te krijgen in de stoel, maar dit was te pijnlijk en het lukte niet. Ik moest een nacht blijven in het ziekenhuis, in de hoop dat het met een curettage pil los zou komen. Ondertussen kreeg ik morfine tegen de pijn, wat was dat lekker, eindelijk pijn vrij! Daar lag ik dan, gelijk een nacht zonder mijn 1,5 week oude zoon........dit omdat ik er heel ziek van kon worden en dat werd ik ook......
De pil zorgde ervoor dat ik aan de diarree ging en flink ook. Maar het werk wat de pil moest doen, deed het niet........
Vrijdags weer naar huis met een nieuwe afspraak voor maandag. Dan zouden ze het stolsel operatief gaan verwijderen, onder narcose. Het stolsel zat zo vast, dat dit de enige manier zou zijn.
Helaas werd ik zaterdag zo ontzettend beroerd van de pijn dat mijn man en ik het ziekenhuis hebben opgebeld. Ik zat huilend op de grond bij de wc-pot van de pijn. Ik moest direct komen en die avond werd ik gecuretteerd.
Eenmaal wakker was het alsof een steen uit mijn buik gehaald was, wat een verademing! Na bijna twee weken, kon ik dan eindelijk gaan genieten, althans dat dacht ik........
Mijn zoontje is nu 1,5 jaar oud en in de maandag die na bovenstaand verhaal volgden, heb ik het volgende meegemaakt.
Buikpijn hield aan, keizersnede was gaan ontsteken, doordat het hechtdraad niet oploste. Aan de antibiotica.
Buikpijn hield nog steeds aan, evenals heftige pijnaanvallen die ik ook had in mijn zwangerschap.
Bleek dat mijn galblaas vol zat met galstenen, dus galblaas volledig verwijderd.
Buikpijn hield nog steeds aan, antwoord van de artsen: het zal een verkleving zijn, dan moet u maar nog een keer zwanger worden, dan rekt het uit of raakt het los bij het groeien van de baby.....ik dacht wat een onzin. Iemand heeft buikpijn en er wordt aangeraden weer zwanger te worden, wat een achterlijke oplossing.
Eenmaal verhuisd, wat al in de planning stond toen de kleine geboren was, een second opinion aangevraagd in de nieuwe omgeving en wat blijkt........we gaan kijkoperatie doen om te zien wat we kunnen vinden wat de pijn kan veroorzaken. Ik liep letterlijk krom van de pijn, ik was dankbaar voor een kijkoperatie. Afspraak was, indien verkleving en deze kan worden verwijderd, dan doen we dat. En zo gebeurde het dat er een verkleving werd verwijderd tussen navel en baarmoeder. Weer minder pijn in de buik.
Ja dat was nog niet alles, want de buikpijn bleef, maar steeds minder heftig. In eerste instantie dacht ik, zal wel het ontzwangeren zijn, of het feit dat mijn galblaas is verwijderd, mooi niet dus.......
Ik bleek last te hebben van mijn darmen, ontstoken op verschillende plekken.
Nu na 1,5 jaar ellende, slik ik medicijnen voor mijn darmen, aangezien ik nu de ziekte van crohn heb. De medicijnen doen hun werk prima en ik ben eindelijk pijnvrij.
Ik heb nu pas mijn 'blauwe wolk'. En dat geeft helemaal niets, ik geniet met volle teugen.
Wel heb ik 1 advies voor alle mama's en mama's 2 be........volg je eigen instinct!
Ik wist dat het niet goed zat in mijn buik en deze aanhouder heeft gewonnen. Diverse artsen hebben zelfs gezegd: 'het zit tussen je oren, je mankeert niets' en ga zo maar door.
Vertrouw op je eigen gevoel. Als het nu om jouw lichaam gaat of die van je kind, dat maakt niets uit, jij weet het het beste!
Mom power & God bless.
Ettol85