1. Pick your battles

Anna: “Er zijn van die dagen dat ik mezelf als moeder een 4- geef. Vanwege het feit dat ik de kinderen twee uur achter de televisie parkeer voor een Peppa Pig-marathon (zodat ik zelf even op adem kan komen) of omdat ik mijn geduld verlies wanneer zoonlief zijn krullenbos royaal insmeert met volle yoghurt.

Als ouder van jonge kinderen kun je je flink druk maken of je het allemaal wel goed doet. Maar zijn die twijfels niet eigenlijk gewoon enorme tijdverspilling? Ik kan me zo goed voorstellen dat ik later, als ik vijftig ben, terugdenk aan deze fase van luiers en blokkentorens en het zo sullig van mezelf vind dat ik me heb verloren in die kleine, onbenullige details. Een dag geen worteltjes, een uurtje schermtijd teveel. Who cares?”

‘Ik voed mijn kinderen op met liefde en dáár gaat het om’

“De Britse psychotherapeute Philippa Perry zei het mooi toen ik haar onlangs interviewde over haar bestseller Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen. “Je gaat als ouder dingen verpesten en verkeerd doen. De vraag is: hoe ga jij met je fouten om? Maak alsjeblieft veel vergissingen en laat zien dat het niet uitmaakt. Niet de vergissingen zijn doorslaggevend, maar de manier waarop we ze herstellen.”

Dus op die momenten, wanneer ik de tranen achter mijn ogen voel prikken en het schuldgevoel binnenin groeit, probeer ik te denken aan het grotere plaatje: ik voed mijn kinderen op met liefde en dáár gaat het om.”

Lief voor jezelf

“Wees mild voor jezelf wanneer je je even geen supermama of superpapa voelt. Daar hebben je kinderen later pas echt iets aan. En dus zeg ik, terwijl ik met een doekje de witte yoghurtsmurrie uit de haren van mijn peuterzoon wrijf: “Sorry, mama was een beetje moe.” Morgen weer een dag.”

2. To-do-modus of to-be-modus

Anna: “‘Een gewone werkdag voelt als bijkomen sinds ik kinderen heb.’ Ik ken genoeg mensen die, als ze eenmaal kinderen hebben, de kantoortuin en bijbehorende deadlines als een oase van rust beschouwen. Op werk kun je dingen inplannen en ze vervolgens doodleuk gaan uitvoeren, want je gaat over je eigen tijd. Hoe anders is dat thuis, met piepkleine mensjes, waar de zaken zelden lopen zoals je van te voren had bedacht, al is het maar vanwege een poepluier of het nogal wispelturige humeur van je kleuter."

To do vs to be

“Gaandeweg ben ik erachter gekomen dat mijn werkhouding van ‘hup, hup, snel even de dingen regelen’ thuis averechts werkt. Klinisch psycholoog Susan Bögels wees mij op het verschil tussen de to-do-modus (wat er moet gebeuren) en de to-bemodus (het gewoon laten zijn). Veel vaders en moeders hebben de neiging om het zorgen voor de kinderen als een to-do-lijst te zien: hapje - check, slaapje - check, even spelen - check. Maar daardoor mis je ook veel mooie momenten.”

In de praktijk betekent de to-be-modus dat je gewoon met je kinderen op het kleed gaat zitten en afwacht waar ze mee aankomen. Of: in plaats van de was zo snel mogelijk wegwerken tijdens het slaapje van je peuter ga je dat klusje samen met je volle aandacht doen. De sokken één voor één in de machine gaat inderdaad héél erg traag. Maar het is wel erg gezellig én het scheelt je weer een dure mindfulnesscursus."

3. Eis je eigen geluksmomenten op

Anna: “Het is begrijpelijk dat je je partner achter het behang wil plakken als hij last minute weer aankomt met zijn ‘ik ga vrijdag wat drinken met vrienden’- achtige mededeling. En jij dan? Wanneer is het jouw beurt om de bloemetjes buiten te zetten met vriendinnen, als ze nog weten wie je bent? Nou, die beurt komt over het algemeen niet vanzelf. Dat leerde ik van niemand minder dan Michelle Obama. In haar boek Mijn Verhaal schrijft de voormalige first lady over de ruzies met Barack toen hun dochters nog klein waren. (Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar alleen al het feit dat power koppels als zij ook kibbelen is voor mij puur genieten.)”

De les van Michelle Obama

“Wat was er aan de hand? Barack werkte keihard, en ook nog eens in een andere staat, waardoor de zorg voor de meisjes vooral op de schouders van Michelle neerkwam. En als hij thuis was, wilde hij ook nog eens gaan sporten, tot groot ongenoegen van zijn vrouw.

Michelle Obama leerde een wijze les tijdens hun relatietherapie: “Ik was te veel bezig het Barack kwalijk te nemen dat hij work-outs in de sportschool in zijn agenda opnam, om te bedenken hoe ik ook zelf regelmatig naar de sportschool kon gaan.” Misschien is dat het geheim: als ouders moet je elkaar veel gunnen, maar ook je eigen geluksmomenten opeisen.”

4. Het hoeft niet allemaal groots en meeslepends

Anna: “Laatst wilde ik met mijn kinderen naar een speeltuin een paar buurten verderop, want daar hebben ze een kabelbaan en een leuk speelhuisje. Nog voor we op de fiets konden stappen, waren ze beiden afgeleid. Mijn zoon zat geconcentreerd op zijn hurken kiezelsteentjes op te rapen alsof het kostbare schatten waren (‘Mama, kijk!) en mijn dochter had een spel bedacht waarbij ze met een stokje porde tussen de tegels van de stoep.”

De kracht van de eenvoud

“Ik begon te roepen: “Jongens, komen jullie? We moeten gaan!”, maar bedacht me. Want we moesten helemaal niets. Ik was zo bezig met waar ik heen wilde, dat ik vergat te kijken naar wat er eigenlijk al was. Een beetje aanrommelen met steentjes en stokjes was kennelijk al genoeg.

Kinderen hoeven niet altijd naar speciaal aangelegde speelparken, naar Disneyland of andere plekken waar ze grootste ervaringen kunnen opdoen, vaak biedt het perkje naast je huis al voldoende vertier.”

5. Neem de tijd

Anna: “Terwijl jij in je joggingbroek op de bank je baby aan het voeden bent, scroll je stiekem even door je Instagram-feed. (Nee, dat is niet heel zen, en ook niet goed voor het contact met de baby, zeggen sommige deskundigen, maar je doet het lekker toch, want zo’n voeding duurt lang.)

En ja hoor, daar gaat ze, het modieuze meisje dat je al maanden volgt omdat ze gelijk op liep met haar zwangerschap. Zij staat in haar strakke spijkerbroek achter de wandelwagen te shinen, begeleid door de caption ‘first day outside’, terwijl jij je nog steeds een aangespoelde walvis voelt, die het probeert te redden op het droge. Haar haren glazen in de zon, jij sprayt elke dag wat droogshampoo.”

‘Stop met vergelijken’

“Neem de tijd die je nodig hebt. Mijn vriend heeft een Turkse achtergrond en in die cultuur is het normaal dat je de eerste veertig dagen na de geboorte van de baby níet naar buiten gaat. In Latijns-Amerika heet de kraamperiode niet voor niets la cuarentena, ‘de quarantaine’.

Mijn schoonmoeder begreep niet waarom ik zo’n haast had om buiten een ommetje te maken. Ze kwam met warme soepen aanzetten en moedigde mij aan toch vooral lekker binnen te gaan cocoonen. En gelijk heeft ze. Die eerste dagen met je baby krijg je nooit meer terug. En vergeet niet dat je een bijna Olympische prestatie hebt verricht door te bevallen van een kind. Je hebt de rest van je leven nog om buiten te gaan wandelen, zoals dat meisje, al dan niet met glanzende haren.”

6. Maak geen grote beslissingen, zoals scheiden

Anna: “In mijn omgeving sliepen alle baby’s door met zes weken. In ons geval duurde het bij beide kinderen anderhalf jaar voordat zij - en dus ook wij - een volle nacht pakten. Je wordt dan aardig op de proef gesteld als het gaat om een beetje lief blijven voor die andere volwassene in huis (die nooit wakker wordt als de baby huilt, hoe ergerlijk!). Humor en relativeringsvermogen zijn de eerste dingen die sneuvelen bij weinig slaap.”

‘Geef toe dat je verminderd toerekeningsvatbaar bent’

“Om te voorkomen dat je elkaar thuis gaat afblaffen, of nog erger: dat je gaat denken dat jullie als koppel geen goede match zijn, kan het wellicht helpen jezelf tijdelijk als verminderd toerekeningsvatbaar te zien. Je bent niet in staat om de zaken helder te zien en kan dus géén conclusies verbinden (‘we gaan scheiden’) aan deze pittige fase.”

‘Romantiek hoeft niet altijd spontaan te zijn’

“Voor mijn boek over opvoeden ging ik te rade bij experts over hoe je je relatie een beetje leuk houdt tijdens deze tropenjaren. Een tip: neem afscheid van het idee dat romantiek spontaan moet zijn. Trek de agenda en plan met z’n tweeën een date. Kinderen zijn er ook niet bij gebaat als ouders emotioneel van elkaar verwijderd raken. Het eventuele schuldgevoel over een weekendje weg kun je dus prima pareren onder het mom ‘dit is heel goed voor de kinderen’.”

7. Vraag hulp

Anna: “Soms slenter ik op woensdagmiddag (mijn mamadag) door de stad met mijn kinderen en zie ik een andere moeder. Zij heeft net als ik een grote tas om haar arm, waar waarschijnlijk afgekloven rijstewafels inzitten en een halfopen pak met babybillendoekjes. We glimlachen naar elkaar. Ik stel me zo voor dat zij mij begrijpt, omdat haar zoontje ook steeds in de plassen wil stampen terwijl hij geen laarzen aan heeft. Ook zij kijkt scheel van vermoeidheid.”

‘It takes a village to raise a child’

“Het eeuwenoude gezegde luidt: ‘It takes a village to raise a child’. Dat roept bij mij altijd het romantische beeld op van een pittoresk Italiaans dorpje, waar opa’s, oma’s en tantes allemaal letten op de roedel kinderen die rond de grote tafel rennen, zoals in de Bertolli reclame.

De Hollandse realiteit is toch vaak dat we het allemaal in ons eentje aan het uitvogelen zijn. We ploeteren ons allemaal door dezelfde fases van tandjes, driftaanvallen, sprongetjes en schermtijddiscussies. Maar voor zo’n gedeelde ervaring, voelt het soms behoorlijk eenzaam.”

‘Creëer een supportsysteem’

“Daarom: accepteer alle hulp die je wordt aangeboden, zeker in die eerste fase met een kleine baby. Biedt de buurvrouw aan om voor je te koken, zeg dan: wat lief, ja, lekker! Is er iemand die de baby kan vasthouden, duik dan even onder de douche. Creëer een supportsysteem van vrouwen met kinderen in dezelfde leeftijdsfase. Je hoeft het niet alleen te doen. Hulp vragen is een teken van kracht. En op momenten dat ik me toch bezwaard voel, denk ik altijd maar aan hoe heerlijk het vaak voelt om iets voor een ander te kunnen doen.”

Anna van den Breemer schreef het boek Alle ouders klungelen maar wat aan. Hierin beschrijft ze op geestige wijze de grote en kleine problemen waar ouders dagelijks tegenaan lopen. Ze put daarbij uit haar eigen - bepaald niet perfecte - gezinsleven, gaat te rade bij deskundigen voor advies en vraagt andere ouders naar hun ultieme tips. Een onmisbaar boek voor alle worstelende ouders die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken.