Zwangerschapsdiscriminatie: Sam werd met haar bolle buik op straat gezet
Even voor de duidelijkheid dit gebeurde allemaal voor de coronacrisis uitbrak. Ik had een kinderwens en ik besefte een zwangerschap laat zich niet plannen. Ik had zelf verwacht dat na dertien jaar lang de pil slikken mijn vriend en ik er echt wel een jaar over zouden doen om zwanger te raken. Na een half jaar bleek ik toch écht zwanger van een lief klein wondertje. Maar, help. Ik was een maand geleden begonnen bij mijn nieuwe baan.
Er ging van alles door mijn hoofd. Hoe moet ik het vertellen? En wanneer? De reactie van de HR was netjes en goed. De reactie van mijn branche manager? “Jeeezus. Ja nou gefeliciteerd hè. Als je kinderen wil is het leuk. Was het wel gepland?”
Ik dacht: je gaat je niet verontschuldigen Sam
Enige wat ik dacht was: je gaat je niet verontschuldigen Sam. Hadden ze maar iemand van 40+ moeten aannemen en niet iemand van 26. “Ja sorry’’, zeg ik. Zucht. “Ach ik ben niet misselijk en heb nergens last van behalve het vele plassen”, vertel ik haar nog met een lach. Ze antwoordde met: “Ja, we zien wel eventjes.”
Toen het tweede trimester net voor de deur stond kreeg ik al last van mijn bekken. En een zittende baan van 40 uur is niet bevorderlijk voor je bekkenbodem. Ik had zoveel pijn dat ik de verloskundige belde en die verwees me door naar de fysio. Fysio adviseerde daarop weer dat thuis blijven, rust en oefeningen nu even een must voor mij waren, wilde ik mezelf niet in de vernieling helpen. De vernieling? Wat bedoelde ze daarmee? Dit stond echt niet op mijn lijstje van leuk zwanger zijn.
Verplicht rust houden en in de ziektewet
Ik kwam erachter dat zwanger zijn veel geromantiseerd is wordt. Lekker genieten zit er voor mij even niet in. Ik kijk echter uit naar elke echo om onze frummel weer even te zien en te beseffen, waarvoor ik dit ook alweer doe.
Eenmaal in de ziektewet hield ik wekelijks contact met mijn werk. Bood aan om ochtendjes te komen werken, indien mogelijk. Toen ik eenmaal een gesprek kreeg met de bedrijfsarts zei hij dat hij mij wilde opgeven als niet herstellend terug in dienst. Een zwangerschap wordt nu eenmaal alleen maar zwaarder en niet lichter. Na paar keer aangeven dat ik wél wilde werken en mijn contract af zou lopen in september, was hij nog wat duidelijker. In meeste gevallen verlengen ze het contract niet. Hij wilde niet toegeven dat mijn werkgever dit ook zou gaan doen, maar ik moest het in mijn achterhoofd houden. Ja oké, ik ben gekke henkie niet en wist al hoe laat het was. “Jammer’’, zei ik.
We nemen afscheid van je
Een paar weken later word ik opgeroepen om naar kantoor te komen. Nog ver voor augustus, de maand waarin ze moeten aangeven of mijn contract wel of niet verlengd gaat worden. Je raadt het al. Mijn contract is niet verlengd. Reden? “Het was erg rustig op het werk en we zijn gaan schuiven met personeel. De mensen met een ander soort contract houden we wel, maar jouw contract loopt af komende tijd dus nemen we afscheid van je.”
Oké, het was rustiger, maar toch voelt het niet lekker. Is dit dan zwangerschapsdiscriminatie? Ik ben zakelijk gezien weinig waard geweest voor ze maar de maanden dat ik er was heb ik alles op alles gegeven en keihard gewerkt. Ik kreeg zelfs complimenten voor mijn inzet. Balen. Balen. Balen.
En nu? Een uitkering? Werk zoeken met een dikke bolle buik is erg lastig. Wat moet je regelen? Er komt zoveel op me af. Ik voel paniek. Hoe nu verder?
Lees ook: Veilig werken: alle rechten tijdens je zwangerschap