Tijdens de pretecho die we met 16 weken lieten doen, bleek dat we een dochtertje zouden krijgen. Ik huilde van geluk. Ik begon me beter te voelen: de kwaaltjes namen af en we kochten alle spullen, inclusief roze gordijntjes. We hielden een gender reveal party en op Facebook schreeuwden we het van de daken af: wij worden papa en mama van een meisje.

20 wekenecho

Vol vertrouwen gingen we de 20 wekenecho in. Alle echo’s waren tot dusver goed geweest en we stonden er niet eens bij stil dat het nog fout zou kunnen gaan. We waren zó gelukkig met een dochtertje op komst. Niks kon meer fout gaan.

Tot de 20 wekenecho uitgevoerd werd. De verloskundige zag een afwijking in de hersenen en te veel vocht in het hoofdje. Op dat moment drong het niet echt door, totdat de verloskundige haar collega erbij riep en zij ernstig met elkaar en ons overlegden. Vanaf dat moment ontstond er paniek. En vanaf dat moment moesten we drie weken lang ziekenhuis in en uit wegens onderzoeken en gesprekken.

Doorzetten zwangerschap of afbreken

In het ziekenhuis kreeg ik echo’s, een vruchtwaterpunctie, een aantal gesprekken en een ecg, zodat ze het hoofdje goed konden onderzoeken. Hiervoor was het nodig dat ik valium innam, zodat mijn dochtertje lam werd gelegd, omdat ze voor de ecg niet mocht bewegen. Een akelig idee. Tijdens het eerste gesprek in het ziekenhuis kregen we de mededeling dat we in week 23 linksom of rechtsom een keuze moesten gaan maken gebaseerd op alle uitslagen van alle onderzoeken; doorzetten van de zwangerschap of afbreken.

Dus we schoten in een hoopvolle modus. Je dochtertje heeft drie weken. Drie weken om de afwijking recht te trekken. Alle uitslagen kwamen iedere keer goed terug. We hadden hoop. Maar toch voelde het niet goed. We waren bang. Alle termen die in de uitslagen stonden zochten we uiteraard op en dat maakte ons onrustig. We huilden veel. Werken lukte me niet meer, ik kon me nergens meer op concentreren. Op dat moment leefden we met het idee dat we een gok zouden moeten maken als het aankwam op de moeilijkste beslissing ooit.

Geen kwaliteit van leven

Op donderdag in week 23 volgde de laatste echo. De kinderneuroloog was hierbij aanwezig. Het was erop of eronder. De verloskundige startte de echo en binnen dertig seconden brak ze de echo af. “Het is niet goed”, zei ze direct. De afwijking was in drie weken tijd progressief verergerd. De kinderneuroloog legde ons uit wat ons meisje te wachten stond als we de zwangerschap zouden voortzetten. Meervoudige ernstige handicaps in het hoogste segment. Er zou geen sprake zijn van enige vorm van kwaliteit van leven. “En voor jullie ook niet”, wees hij ons erop.

Helse bevalling

Gebroken van verdriet, maar opgelucht dat de keuze overduidelijk was geworden, besloten we om voor de zwangerschapsafbreking te gaan. Twee dagen later werd ik opgenomen in het ziekenhuis waar een helse bevalling begon. Ik belandde in een weeënstorm van negen uur lang door de weeënopwekkers, waar ik ook nog eens heel ziek van werd. Ik kreeg slechte pijnstilling en er was een gebrek aan communicatie.

Perfect en zo klein

Om 22.00 uur werd ons meisje geboren. Twee uur voor de 24 weken, want dat was de druk waar we ook nog mee werden geconfronteerd. Bij 24 weken zit je vast aan een heleboel wettelijke verplichtingen. Ze zag er perfect uit. En zo klein. Op het moment dat we afscheid namen van onze dochter, had ik morfine in mijn lichaam. Daardoor heb ik het moment als heel vredig ervaren.

Dochter opgeven voor obductie

We kozen ervoor om onze dochter op te geven voor obductie, zodat men onderzoek kon doen om te kijken of er nog meer afwijkingen werden gevonden. Dat zou voor ons handige informatie kunnen zijn voor een eventuele volgende zwangerschap. Ook wilden we dat men zou leren van deze afwijking, want de kans is 1 op 250.000.

Verbindingsweg kleine hersenen ontbrak

Het lag niet aan ons, zo bleek uit de obductie en alle andere uitslagen. We hebben de volste pech gehad. Een woord waar ik nu de grootste hekel aan heb. Tijdens de obductie bleek dat ook het verbindingsweggetje tussen de kleine hersenen volledig ontbrak, wat ons zegt dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Daar bestaat geen twijfel over voor ons.

Na de verwerkingsperiode hebben we ook naar de dingen gekeken die het ons heeft gebracht. Want hoe raar het ook klinkt, die zijn er wel degelijk. Mijn vriend en ik zijn enorm naar elkaar toegegroeid. We zijn nu sterker dan ooit.

Opnieuw zwanger

Op dit moment ben ik zwanger. We zijn drie dagen later uitgerekend dan wanneer ons dochtertje geboren had moeten worden. We hebben net de 20 wekenecho gehad, die voor ons afgrijselijk was. Maar deze keer zijn we in gezonde verwachting van een zoon. De roze gordijnen gaan eruit en maken plaats voor blauwe.

Geleerd van verdriet

We hebben geleerd om niet te snel van de daken te schreeuwen dat we een baby verwachten. Begin dit jaar hebben we er namelijk nog een miskraam bovenop gehad. We zijn nu heel voorzichtig in onze informatievoorziening. Ee doen geen gender reveal meer. We maken geen pretecho meer. We kopen voorlopig nog geen kleertjes. We leven deze zwangerschap van dag tot dag en week tot week en we zijn pas écht blij als het goed en wel geboren is. De media doen het voorkomen dat je als je zwanger bent, je een gezond mensje op de wereld zet. Ik had er nooit bij stilgestaan dat dit lang niet altijd het geval is.