Ik ben uiteraard heel dankbaar voor en blij met mijn zwangerschap. Ik weet namelijk ook dat het anders kan. Ja, ik ben heel benieuwd naar het geslacht en de goede uitslag van de NIPT is voor mij een pak van mijn hart. Maar dat jubelende en zweverige ‘er-is-niks-beter-dan-moeder-worden’ … dat stukje heb ik tot nu even gemist denk ik.

Onzeker en eng

Ja ik weet het, ik klink negatief. En dat maakt mij ook onzeker. Ben ik dan nu al een slechte moeder? Voordat ik überhaupt mijn kind heb? Ik weet namelijk ook al dat ik wil blijven werken, niet fulltime, maar wel 36 uur. En die ‘niet fulltime’ zeg ik meer uit plichtsbesef dan uit gevoel. Ik heb namelijk geen idee hoe het is om met een baby te zijn de hele dag, laat staan tijdens mijn verlof. Drie maanden lang, dag in dag uit, met een wezentje wat niets kan, niets zegt? Waarschijnlijk hoef ik niet uit te leggen dat ik niet zoveel met baby’s heb. En ja, ik wacht af tot het moment dat ik m’n kind vast heb en voel ‘nu is het echt anders.’ Maar ik vind het ook eng. Wat nou als ik dat niet heb …?

De grote beproeving

Het lijkt mij ook heerlijk als ik namelijk mijn kind na een paar weken een nachtje naar mijn moeder kan brengen, zodat ik weer een nachtje kan slapen. En borstvoeding geven? Daar lijkt mij niets moois aan. Ja, ik wil het voor het immuunsysteem van mijn kind graag een tijdje proberen, maar het is zeker niet iets waar ik naar uit kijk. Ik gruwel er nog net niet zo heftig bij als bij het idee van een thuisbevalling. Want wat lijkt me dat eng! Voor mij geen romantisch gevoel van de geboorte in mijn eigen huis, zo natuurlijk mogelijk. Geef mij maar dokters en pijnstilling, want het lijkt me de grootste beproeving van mijn leven.

Een zwangere vrouw

Ja en natuurlijk ben ik blij met het leven in mijn buik. Bij de echo’s, waarbij ik ons kind zie trappelen en bewegen, pink ik bijna een traantje weg. Maar ik vind het zo lastig om even enthousiast te zijn als de jubelende horde om mij heen.

Ik heb het nog steeds gewoon heel graag over mijn werk of actualiteiten die mijn interesses hebben of over een leuk boek dat ik heb gelezen. Ik voel me meer mezelf dan ‘een zwangere vrouw’ en ik had eigenlijk gehoopt dat anderen mij ook zo zouden zien. Dat ze niet alleen naar mijn buik kijken, want jongens ‘my eyes are up here.’

Zwanger zijn is magisch. Toch?

Dat ze ook vragen hoe het met mij gaat en niet alleen hoe het met de zwangerschap gaat. Dat ze vragen hoe dat toffe project was of het etentje wat ik heb georganiseerd en niet gelijk over tepelcrème of anti-striae methodes beginnen.

Ik begin vanzelf wel over m’n echo als ik dat wil delen, want ook ik ben trots. Maar voor mij is een ‘wat leuk’ als reactie meer dan genoeg, ik weet namelijk dat mijn echo voor de buitenwereld vast niet zo boeiend is als voor mij. Ik wil soms uitroepen: ‘Ik ben meer dan alleen zwanger jongens!’. Maar dat zou natuurlijk een beetje raar zijn, want zwanger zijn is en blijft magisch. Toch?

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalan van WIJ.