Het begon beide keren met continu overgeven. De tweede keer leidde dit tot een ziekenhuisopname, omdat ik uitgedroogd raakte. Ik kreeg medicijnen waardoor het braken stopte. Wat bleef was dat ik me negen maanden beroerd voelde en nauwelijks kon eten. Eén hap of slok en ik voelde me enorm vol. De baby’s in mijn buik groeiden beide keren goed. Zij namen alles wat ze nodig hadden. Voor mij bleef weinig over. Gevolg; afvallen en weinig energie hebben. Ik voelde me niet in staat te werken, kon niet autorijden, had een slechte concentratie en na een paar 100 meter lopen was ik uitgeput.

Ik voelde me niet begrepen

Gelukkig waren er veel mensen die ons hielpen; vrienden, familie, buren. Maar er waren ook mensen die het niet begrepen. Die dingen zeiden als; ‘Iedereen is toch misselijk tijdens de zwangerschap’ of ‘Je bent toch alleen maar zwanger, dan kan je toch gewoon werken?’ En zelfs in het ziekenhuis, waar ze maar wilden dat ik ging eten en bewegen, voelde ik me niet begrepen.

Beide keren was het onmiddellijk na de bevalling voorbij; weg misselijkheid, hallo normaal en lekker eten! Klaar was het echter niet; het heeft behoorlijk zijn sporen nagelaten. Lichamelijk ben ik nog steeds bezig mijn energie en conditie op te bouwen. Ik voel me chronisch moe. Afvallen (ja, toch weer aangekomen na mijn zwangerschappen) gaat lastig, omdat mijn lichaam alles lijkt vast te houden voor het geval er weer een hongerperiode komt.

Schuldgevoel en angst

Psychisch merk ik dat het een periode is die ik nog steeds aan het verwerken ben. Ik heb me veel schuldig gevoeld; naar mijn kinderen, omdat ik zo weinig voeding voor ze had. Naar m’n collega’s, omdat die alles van me over moesten nemen. Naar vrienden en familie, omdat ik zo afhankelijk van ze was. En natuurlijk was er veel angst of het wel goed zou gaan met de baby’s in mijn buik, ondanks alle geruststellingen van de verloskundige. En wat zijn mogelijk lange termijngevolgen?

Mijn leven stond twee keer 9 maanden stil

Ook heb ik niet de zwangerschap gehad zoals ik die altijd voor ogen had. Niet lekker de stad in om babykleertjes te kopen. Geen winkels afstruinen naar de perfecte babykamer. Niet kunnen paraderen met mijn mooie buik. Nog steeds kan ik jaloers zijn als ik in de stad een zwangere vrouw zie winkelen; dat had ik ook graag gewild.

Voor mijn gevoel heeft mijn leven twee keer 9 maanden stil gestaan; niet werken, geen sociaal leven, geen uitjes, geen vakantie. Bijna letterlijk niks doen. En natuurlijk heb ik het er voor over gehad, omdat ik geweldig blij ben met mijn kinderen. Maar nog een keer; nee, dat red ik niet.

Deel je verhaal

Wil je ook je verhaal of hersenspinsel met andere mama’s (to be) delen? Dat kan! Stuur je gastblog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl onder vermelding van ‘Gastblog’ en wie weet staat jouw verhaal binnenkort online!