“Dat ik in de coronatijd zwanger mocht worden, was voor mij wel weggelegd. Meer thuiswerken, waardoor mijn misselijkheid, weinige eetlust en drang naar slapen wat minder op viel. Wel moest ik als basisschooljuf online lesgeven, maar tussendoor kon ik genoeg rust momenten pakken.

Borrelnootjes en warme melk tegen misselijkheid

Wegens corona kregen wij met twaalf weken de eerste echo. Tot die tijd hielden wij het nieuws dan ook voor ons zelf. Gezien ik één van de sportieve juffen ben die niet ook niet erg vindt om al sportend op Facebook te komen, werd ik gevraagd ook de online gymles te doen. Dit deed ik samen met een collega. Het liefst had ik toen al willen vertellen dat ik zwanger was, maar ik besloot de kaken op elkaar te zetten en te knallen. Normaal ben ik zeker wat fanatieker, maar we spraken af dat ik de ´makkelijkere´ versie zou doen. Helemaal top, les gedaan, overleefd, maar wel bekaf. Thuis was ik kapot, maar ik kon uitrusten. Het was vakantie. De eerste echo was bijna en dan konden we het aan iedereen vertellen.

Na de vakantie vertelde ik het nieuws aan mijn collega´s. Iedereen was dolblij voor ons. Goede tips vlogen om mijn oren en ik voelde mij eindelijk niet meer alleen in mijn struggles. Dus op aanraden werden de zakken borrelnootjes voor avondmisselijkheid massaal ingeslagen en het liefst in combinatie met warme melk. Misselijkheidsprobleem opgelost.

Heel erg bloot knuffelen

Uiteraard wilde ik het ook graag vertellen aan de kinderen uit de klas. Wegens corona gaven wij om de dag de helft van de groep les. Dus op maandag vertelde ik het de ene groep, die moesten het even één dag geheimhouden, zodat ik het op dinsdag de andere groep kon vertellen. De kinderen waren ontzettend enthousiast. Dat vond ik heel lief, want ik was de derde juf op rij voor deze groep die zwanger werd. Gezien het een Jenaplanschool is met meerdere jaargroepen, hadden de kinderen uit groep 5 nu drie schooljaren achter elkaar een zwangere juf die met verlof zou gaan.

Een jongen uit groep 5 kwam dan uiteindelijk ook tot de volgende conclusie: ‘Wij maken dus steeds de juf zwanger.’ Wat een mysterie, dat zou zomaar kunnen! Een meisje uit groep 4 kon echter uitleggen dat het maken van een baby niet met de kinderen gebeurt, maar samen met de man van juf. ‘Door heel erg samen bloot te knuffelen.’ Tja, daar viel de groep even stil van. Ik eigenlijk ook, maar was al blij dat ik het niet zo hoefde te benoemen. Ik knikte beamend en probeerde de reacties van de kinderen een beetje te volgen.

Zielig dat jij dan pijn hebt als het eruit moet

Het ene kind zat nog in shock naar het bord met daarop een grijze brei (wat de juf een echo noemde) te staren, terwijl de ander van blijdschap op z’n stoel met de hand voor de mond zat te hupsen en meteen de baby wilde knuffelen. Een meisje uit groep 5 kwam bezorgd naar mij toe. ‘Wow juf, ik ben super blij voor jou. Ik weet dat je in mijn vriendinnenboek als wens had geschreven dat je graag moeder wilde worden. Zelf vind ik het niet zo leuk, dan moet ik je missen. En het idee dat de baby eruit moet en jij dan zo ontzettend veel pijn hebt. Dat vind ik naar.’ Met een knuffel troostte ik haar en vertelde dat een vrouw dit kan en ik er iets heel moois voor terug krijg. Daar was ze het mee eens.

Toen ik vorige week met verlof ging fluisterde ze nog: ‘Juf je kunt het he, je krijgt er iets moois voor terug.’ Het had blijkbaar veel indruk gemaakt, maar met die steunende woorden geniet ik nu van een heerlijk zwangerschapsverlof."

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.