“Hoe het is om als verloskundige zwanger te zijn? Heel bijzonder, natuurlijk. Ik ga er heel open in en probeer alles uit. Zwangerschapsyoga, een zwangerschapscursus … Ondanks dat ik veel weet van zwangerschappen en bevallingen, maak ik dit natuurlijk voor het eerst mee. Het is niet zo dat ik heel kritisch ben op andermans werk, maar ik zie wel dingen waarvan ik denk: hier kan ik na m’n verlof wat mee. Ik moest bijvoorbeeld voor een onderzoek in het ziekenhuis zijn. Doordat ik dat nu zelf heb meegemaakt en de voorlichting heb gekregen, zie ik in hoe ik dit na mijn verlof zou kunnen verbeteren.”

Zo snel mogelijk zwanger worden

“Mijn collega’s zijn mijn verloskundigen. Dat heb ik natuurlijk wel even overlegd van tevoren, want je krijgt dan een heel ander soort relatie met je collega’s. Zij wilden dat heel graag doen en voor mij voelt het supervertrouwd, dus dat is fijn. Zij dragen overigens gedeelde zorg met het ziekenhuis - ik loop ook bij de gynaecoloog. Vorig jaar ben ik al zwanger geweest en na een goede vroege echo, bleek bij de termijnecho dat het toch niet goed zat. Middels curettage is de miskraam operatief verwijderd, maar toen is er iets beschadigd in de baarmoeder. Daardoor zijn er verklevingen ontstaan die ook weer operatief verwijderd moesten worden en daarna mocht ik een tijd niet zwanger worden - het syndroom van Asherman wordt dat genoemd.

Nadat de verklevingen weg waren gehaald, kreeg ik een zware hormoonkuur om mijn baarmoeder te laten herstellen. Na dit traject kregen we het advies: ‘Probeer zo snel mogelijk zwanger te worden’. Nou, succes daarmee! Dat wil je natuurlijk heel graag, maar je bent ook afhankelijk van de natuur. Daarin hebben we superveel geluk gehad, want in de eerste poging waren we zwanger van deze baby.”

Verlammende onzekerheid

“In die eerste twaalf weken kreeg ik te maken met een onzekerheid waar ik het bestaan niet van wist. Logisch denk ik, door wat we hebben meegemaakt, maar ik was zo bang dat het mis zou gaan dat het gewoon verlammend werkte. Gelukkig hadden zowel mijn verloskundige als de gynaecoloog daar veel begrip voor. Dan belde ik de gynaecoloog: ‘Ik moet echt even weten of het goed zit’ en dan mocht ik langskomen en keken ze. Ik heb dan ook echt wel meer echo’s gehad dan normaal is in het begin.

Vroeger had ik in mijn hoofd: ik ga pas vertellen aan mensen dat ik zwanger ben als ik de magische 12-weken grens voorbij ben. Maar na wat er vorig jaar gebeurd is, leefde onze omgeving zo mee. Met zes weken heb ik al aan mijn ouders, schoonouders en onze broers en zussen verteld dat ik zwanger was. De rest van de wereld hebben we het na de goede 13 wekenecho verteld.”

Hoop en vertrouwen

“Gek genoeg vond ik mijn werk, nadat het de vorige keer misging, helemaal niet confronterend en heb ik ook geen afgunst gevoeld. Door mijn werk wist ik juist: het gaat veel vaker goed dan fout. Ik heb daar echt hoop en vertrouwen uitgehaald. Daarnaast zorgde het ook voor een fijne afleiding, het hield me op de been. Maar door wat er vorig jaar gebeurd is, ben ik wel extra dankbaar voor deze zwangerschap. Natuurlijk besef ik altijd hoe kwetsbaar en bijzonder het is, mede dankzij mijn werk, maar als je het zelf meemaakt geeft een zwangerschap na zwangerschapsverlies wel echt een extra dimensie.”

Op zoek naar een nieuwe balans

“Daar komt nog eens bij dat ik echt niets te klagen heb. Ik voel me supergoed; in het begin was ik wel moe, dat zal iedere zwangere herkennen. Maar dan ging ik lekker vroeg naar bed. Ik ben nauwelijks misselijk geweest en heb geen gekke dingen gehad. Tuurlijk, wel eens een beetje maagzuur en een keer een blaasontsteking, dat zijn vervelende dingen, maar niet onoverkomelijk. En dat terwijl ik op de praktijk geregeld anders zie. Soms voel ik me zo goed dat ik bijna denk: wat een geluk heb ik, waarom heb ik dit? Maar ik probeer er maar van te genieten dat dit gewoon een heel fijne periode in mijn leven is.

Zwanger zijn vind ik ook heel leuk - ik geniet van dat er iets in mij groeit, ik vind het oké dat mijn lijf verandert. Het enige wat ik wel echt lastig vind, en wat ik niet had zien aankomen, is dat je steeds minder kan. Ik dacht altijd: hoe groot is het verschil tussen het tweede en derde trimester nou? Maar dat is aanzienlijk. Van mezelf ben ik altijd druk en bezig en dat ik dan nu dingen niet kan, is soms wel frustrerend. Het is op zoek naar een nieuwe balans, maar voor m’n gevoel doe ik soms al zo weinig. Daarin ben ik dagelijks aan het zoeken naar hoe ik de pot energie voor de dag kan verdelen, en dat is lang niet altijd makkelijk.”

Gewoon een groentje

“Als je het dan hebt over dingen die ik niet had verwacht, is het wel dat: die energieverdeling. Daarnaast ook die diepe onzekerheid in de eerste twaalf weken, dat vond ik echt heel heftig. Grappig vind ik ook om te merken dat wij gewoon een groentje zijn op het gebied van alles wat gaat komen. Natuurlijk; ik weet veel van zwangerschappen en bevallingen, maar in zo’n grote babywinkel lopen we ook gewoon met een uitzetlijst rond - normaliter ben ik niet bezig met of de zwangere wel of niet voldoende doekjes in huis heeft.

Die winkels vond ik trouwens overweldigend en ook daarin denk ik: goed om mee te maken, om te ervaren hoeveel er eigenlijk van aanstaande ouders wordt verwacht met die giga babyuitzetlijsten. Het merendeel heb ik ook gewoon aangeschaft, maar er waren ook wel dingen waarvan ik dacht: da’s echt niet nodig. Bijvoorbeeld 20 monddoekjes. Je draait dagelijks een was, dan gooi je die doekjes er toch gewoon bij?”

Tussenoplossing

“Mijn zwangerschapsverlof gaat in met ruim 34 weken, daar ben ik nu heel blij mee. Rond de 20 weken dacht ik: wat een onzin, ik voel me goed en ga gewoon door tot 36 weken. Maar de gynaecoloog gaf het advies om toch al eerder te stoppen en dat heb ik ter harte genomen. Ook omdat het natuurlijk fysiek werk is en met zo’n dikke buik nog bevallingen doen, dat is gewoon niet handig of fijn. Voor mijn eigen bevalling had ik een grote wens: thuis bevallen. Dat werd me helaas dringend afgeraden, omdat ik een medische indicatie heb. Daar heb ik best wel van gebaald, maar dat is nu ook oké. We hebben een mooie tussenoplossing: met mijn eigen verloskundige in het ziekenhuis bevallen - medium risk, noemen ze dat.

Ik wil graag zo natuurlijk mogelijk bevallen en het liefst in bad. Ik kijk er echt naar uit om na honderden bevallingen gezien te hebben, het nu zelf mee te maken. Het lijkt me een heel wonderlijk, intens en bijzonder moment. En natuurlijk heb ik superveel zin om ons meisje te ontmoeten. Ik voel me al heel erg verbonden met haar doordat ze in mijn buik zit en ik haar voel. Maar straks is het gewoon een kind van ons samen waar we tijd, energie en liefde in gaan stoppen en waarmee we het leven gaan ervaren en die we van alles gaan leren en laten zien; daar heb ik ontzettend veel zin in.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.