De weeën zijn nog niet begonnen, maar Else belt omdat het hoofdje van de baby nog niet was ingedaald bij de laatste controle op de praktijk. Ik zeg dat ze moet blijven liggen en dat ik naar haar toe kom voor een controle. Ze onderbreekt me, dat is juist het punt wat ze wil bespreken. Zij en haar man hebben coronaklachten en daarom is gisteren bij beiden een test gedaan.

Wachten op de uitslag

Helaas is de uitslag nog niet binnen. Die kan wel elk moment binnen komen, zegt ze. We spreken af dat zij in bed blijft liggen en elk halfuur met haar Digi-D bekijkt of de uitslag binnen is. Als ze positief is getest, moet ik in ‘marsmannetjespak’ komen. Natuurlijk zal ze me eerder bellen als de weeën toch beginnen of als de kleur van het vruchtwater groen of bruin wordt.

In de uren die volgen hoor ik niets, dus in de middag bel ik haarzelf. Helaas, de uitslag is er nog niet. Er zit niets anders op. Ik hijs me voor haar huis in een pak waarbij alleen mijn gezicht zichtbaar is. Ik doe het mondkapje voor, zet een plastic bril op en trek handschoenen aan.

Op naar het ziekenhuis

Direct als ik de slaapkamer binnenstap, beslaat de bril. Else lacht als ze ziet hoe onhandig ik om haar bed manoeuvreer in het gekke pak. Ze schaamt zich voor al het gedoe, maar zij kan hier natuurlijk ook niets aan doen. Tussendoor kucht en snottert ze volop. De controles verlopen goed, het hartje van de baby klinkt normaal. Maar het hoofdje is inderdaad niet ingedaald.

Ik besluit te overleggen met de GGD, maar helaas kan de telefoniste het proces ook niet versnellen. Ook ’s middags en ’s avonds blijft het scherm angstvallig leeg. Hoe vaak we ook refreshen. Omdat Else graag in het ziekenhuis wil bevallen, besluiten we in overleg met haar en de gynaecoloog om haar liggend per ambulance te vervoeren. Zodra ze in het ziekenhuis is, beginnen de krachtige weeën.

We hebben geen COVID!

Het is zweten geblazen in de beschermingspakken, zeker in de tropisch warme verloskamer. Else trekt zich er niets van aan dat iedereen om haar heen vrijwel onherkenbaar is. Ze werkt zich met haar doel voor ogen door de bevalling. De baby daalt in en de geboorte verloopt voorspoedig.

Vlak voor middernacht wordt een gezonde zoon geboren! Terwijl Else ligt uit te puffen, met de baby op haar borst, springt plotseling de vader op vanuit de vensterbank. Iedereen kijkt verbaasd opzij. “Hij is negatief!”, roept hij blij. “We hebben geen COVID!” Alle hulpverleners beginnen te lachen.

Het nieuwe normaal

Om deze bizarre samenloop van omstandigheden wat nu het nieuwe normaal is, maar vooral door deze timing: vlák na de geboorte. Alle pakken verdwijnen zo snel mogelijk in de dichtstbijzijnde prullenbak en de marsmannetjes veranderen weer in gewone mensen. We weten waarvoor we dit doen en we moeten nog even volhouden. Toch hoop ik dat we snel terug kunnen naar de geboortezorg zonder testen, onzekerheden en mondmaskers.

Deze column heeft in magazine WIJ gestaan en is geschreven door verloskundige Marlies Koers. Marlies is ook WIJ Deskundige.