Mijn hele leven lang heb ik een sportief lijf gehad. Ik heb dan ook altijd veel gesport. Tijdens mijn studententijd zat ik bij het roeiteam, daarna ben ik in aanraking gekomen met krachttraining. Ik voel me daardoor fit, sterk en zelfverzekerd. Tot mijn 30e deed ik dit vijf keer per week en toen werd ik zwanger. Natuurlijk heb ik doorgetraind, maar je lijf heeft andere behoeftes op het moment dat je een kind aan het maken bent. Niet gek, maar wel frustrerend.

Fysieke beperkingen door zwangerschap

En dat mag je eigenlijk niet zeggen: dat je het frustrerend vindt. Want je moet alleen maar dankbaar zijn, zo lijkt het. Maar het ís toch heel rottig dat ik niet meer zo veel kan sporten, vrij kan bewegen en zelfs een wandeling van een uur soms te veel lijkt? Natuurlijk ben ik blij en gelukkig en kan ik niet wachten om ons meisje te ontmoeten straks, maar op dit moment vind ik het soms ook lastig dat mijn lichaam verandert en dat ik dingen niet meer kan vanwege een verminderde conditie.

Veranderende lijf tijdens zwangerschap

Naast dat ik sommige dingen niet meer kán doen, merk ik dat ik soms ook moeite heb met mijn veranderende lijf. Je kunt je voorstellen dat als je van vijf keer per week trainen, naar twee keer per week licht trainen gaat en op een totaal andere intensiteit beweegt, dat je lijf zachter wordt. Nu vind ik dat niet per se erg, maar ik moest er wel erg aan wennen.

Te dun voor zwangerschapskleding

Dat gaat nu (ik ben nu 27 weken zwanger) een stuk beter dan in het begin. Vooral de eerste tijd vond ik erg lastig. Het duurde namelijk vrij lang voor je bij mij een ‘zwangere buik’ zag in plaats van een ‘ze-is-aangekomen-buik’. Te dun voor zwangerschapskleding, te dik voor m’n gewone kleding. Daar had ik moeite mee.

Lees ook: Ontzwangeren na de bevalling

Dankbaar, maar lastig

Inmiddels weet ik dat er meer aanstaande moeders zijn die dit hebben, omdat ik over het onderwerp ben gaan praten. Met vriendinnen, met m’n moeder, collega’s. Niet allemaal, maar sommige vrouwen ervoeren dit net zo. En dan vraag ik me af: waarom mogen we dat niet gewoon zeggen? Waarom kunnen dankbaarheid en soms een beetje balen niet naast elkaar bestaan? Want natuurlijk: boven alles vind ik het ontzettend bijzonder dat mijn lijf in staat is een baby te maken, maar het feit dat ik mijn lichaam en conditie niet herken, vind ik zo nu en dan best ingewikkeld.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.