Een jongen!

Ik geniet niet echt van de zwangerschap na alle hectiek, ik ben 17 weken lang kotsmisselijk, leef van echo naar echo (die we heel veel extra hadden) en we laten ook de NIPT doen. Gelukkig is alles goed, ook later met de 20 wekenecho. Vanaf dat moment begin het genieten. We horen dan ook dat er een jongetje in mijn buik zit. Mijn vader is in april overleden en dat we een jaar later een zoon mogen krijgen vinden wij enorm bijzonder. We twijfelen geen moment, ons zoontje gaat zijn naam dragen.

Met de beentjes omhoog, of niet …

Met ongeveer 28 weken verlies ik wat bloed. Ik bel meteen de verloskundige, er is gelukkig niks aan de hand. Ik krijg wel het advies om rustiger aan te doen. Ik ga daarom wat uurtjes minder werken, het bloeden gaat weg en mijn buik wordt rustiger. Rond die tijd krijg ik ook enorme last van zwangerschapsischias. Het lukt me om tot 35 weken door te werken. Heerlijk nog even thuis dacht ik. De laatste weken lekker met de beentjes omhoog, boekjes lezen en oneindig Netflixen … Niets is minder waar.

Met 36,5 week breken mijn vliezen. Ik word hierdoor gelijk opgenomen. In de nacht komen de weeën op gang, maar het is niet genoeg om echt door te zetten. Dus word ik naar huis gestuurd. Ook die dag zet het niet door. Ik ben dan al nachten aan het tobben en dus doodmoe. We moeten ons de dag erna melden in het ziekenhuis en de verloskundige ziet dat ik op begin te raken. Ik word dus meteen ingeleid en was van plan om het eigenlijk zonder pijnbestrijding te proberen, maar dat moet ik na een uur uit mijn hoofd zetten. Ik ga voor een ruggenprik, alleen wordt die verkeerd gezet en moet het opnieuw. Wat een helse pijn …

Fluitend naar 8 centimeter ontsluiting, maar dan …

Als de ruggenprik daarna eenmaal goed zit, voel ik me super. Ik ga fluitend naar de acht centimeter ontsluiting en voor de laatste twee centimeter zet de verloskundige het infuus nog wat hoger en dan gaat het helemaal mis. Ik begin oncontroleerbaar te rillen, krijg koorts wat steeds verder oploopt en begin over te geven. Mijn verloofde drukt op het belletje en binnen een mum van tijd staat de kamer vol. Ik zit inmiddels op 40,6 graden koorts en krijg te horen dat onze jongen er direct uit moet. Ik heb een septische shock en dat is erg gevaarlijk. Vraag me niet hoe, maar wat heb ik een pijn gehad en een strijd moeten leveren. Hij is uiteindelijk met heel weinig persen, een knip en pomp gehaald. Ik schreeuwde het uit en ging me steeds slechter voelen. Mijn verloofde stond machteloos naast me.

Bevallen en in de ambulance weg van mijn zoon

Onze zoon wordt op mijn buik gelegd, maar ik voel weinig emotie. Mijn lichaam is op dat moment echt aan het overleven. Later heb ik mij hier heel schuldig en heel verdrietig over gevoeld. Hoe kun je nou het mooiste wat er is op de wereld zetten en weinig voelen? De artsen leggen me later uit dat dit volkomen normaal is. Je gaat in overlevingsstand en dan heb je genoeg aan jezelf. Daarbovenop komt de placenta niet los en moet ik snel naar de OK. Onze zoon gaat met papa mee naar de kinderafdeling. Ik weet nog dat ik alleen maar dacht aan mijn vader en dat ik wilde slapen.

Op de OK verlies ik bijna 3,5 liter bloed. Ik ben toen met spoed met de ambulance naar de IC in Rotterdam gebracht en wordt dus meteen weer gescheiden van ons ventje. Wat had ik graag het bekende gouden uurtje gehad, met mijn twee mannen, maar dat gaat niet, ik moet zien te overleven. Gelukkig ben ik snel stabiel en mag ik de volgende dag weer terug. Iedereen kende ons verhaal inmiddels in het ziekenhuis en de zorg is super.

Placenta Accreta

Het is heel gek, maar hoe snel ik ziek ben geworden, hoe snel ik daarna gelukkig ook weer opknapte. Ik krijg nog een keer een bloedtransfusie en na een paar dagen mogen we naar huis. De kraamweek is voor mij niet echt genieten. Ik zit er helemaal doorheen en moet terug voor extra onderzoek. Na dat onderzoek krijg ik te horen dat het om een Placenta Accreta gaat waarbij de placenta tijdens de zwangerschap aan de baarmoeder vastgroeit. Een levensgevaarlijke complicatie wat ze van tevoren niet konden weten.

Achteraf gezien is de niet geheel vlekkeloze zwangerschap, de vroeggeboorte en het bloedverlies misschien wel daardoor te verklaren. De arts zei dat de kans op herhaling in de toekomst groot is. Ook deze klap krijg ik te verduren. Zullen we ooit nog wel een tweede kind krijgen als we daar weer klaar voor zijn? Ik kan alleen maar huilen. Daarbovenop komen de weken waarin onze zoon alleen maar huilt. Hij heeft zoveel last van krampjes, het drinken klokte naar binnen en we waren machteloos. Met vijf weken gaan we naar de kinderarts. Na het losknippen van zijn tongriempje en wat tips over het voeden, verandert ons zoontje ontzettend. Nu is hij inmiddels bijna drie maanden oud, hebben we een fijn ritme met elkaar gevonden en is het echt genieten.

Ik ben moeder van één, worden dat er ooit twee?

De roze wolk is zeker later wel gekomen. Helaas moet ik over een paar weken opnieuw geopereerd worden, omdat er nog resten van mijn placenta zijn achtergebleven. Dit is wederom niet zonder risico’s en ik merk veel angst bij mezelf. Ik ben nu een moeder en alles is anders geworden. Drie weken na de operatie gaan we trouwen en daar kijk ik naar uit. Ook gaan we verhuizen naar mijn ouderlijk huis. Ik probeer vast te houden aan deze mooie vooruitzichten, maar ik merk dat ik het psychisch regelmatig heel zwaar heb. Het is een rollercoaster geweest waarbij ik bijna mijn leven heb moeten geven voor onze zoon. Iets wat ik nooit had gedacht.

Als ik een ambulance zie moet ik huilen, als ik een ziekenhuis binnenstap word ik kotsmisselijk. Ook verlies ik nog steeds veel bloed en ben ik snel moe. Al met al is het niet makkelijk geweest, maar we hebben een prachtige zoon waar we zo dankbaar voor zijn. Misschien mogen we in de toekomst ooit nog een gezond kind krijgen, maar ik weet nu al dat dat in een ander ziekenhuis moet met keizersnede en met een grote kans om mijn baarmoeder te verliezen. Ook dat is een stukje rouw. Onbezonnen over een tweede kind dromen, op een normale manier de opbouw van weeën meemaken en het zogenaamde ‘o zo bijzondere proces van een natuurlijke bevalling’ … ik zal het nooit gaan meemaken. Maar ik ben er nog en dat voel ik elke dag!