Alles aan de zwangerschap vind ik mooi: het mag van mij voor altijd duren. De lieve schopjes, mijn mooie subtiele zwangere buik. Maar het komt steeds dichterbij en het wordt steeds spannender. Bij de 32 weken echo hoor ik dat de baby helemaal tiptop in orde is en dat ze uitstekend ligt. Nog een paar weken volhouden.

Babyshower georganiseerd

Zondag 8 augustus ben ik 35 weken en 1 dag zwanger en is er een prachtige babyshower voor mij georganiseerd. Echt een geweldige dag. Dat was ook de eerste dag dat ik er anders uitzag voor mijn idee: dikker? Hangende ogen? Houd ik ineens zo veel vocht vast? Ach ja, het is ook warm geweest en ik denk veel na, het zal niets geks zijn. De dag daarna ben ik zó moe. Maar ik weet het aan die babyshower. Bovendien hoefde ik nog maar 4 dagen te werken tot mijn verlof en dan zou ik ongeveer 4 weken kunnen genieten van de rust, totdat de baby er is.

34 weken zwanger en hoofdpijn

Die ochtend daarna word ik wakker en ik voel me niet goed. Ik heb hoofdpijn en zie sterretjes, maar besluit toch te gaan werken. Ik voel me verschrikkelijk. Ik heb geen puf en de hoofdpijn gaat maar niet weg. Gelukkig heb ik een fijne collega bij me die zo goed als alles van me overneemt. Eenmaal thuis besluit ik even een uurtje te gaan liggen. Om 16.00 word ik wakker, maar dan voel ik me nog slechter. Om 16.45 heb ik een afspraak bij de verloskundige voor een controle en bevallingsgesprek. Eenmaal daar probeer ik me nog sterk te houden. Tot het moment dat mijn bloeddruk wordt gemeten. Deze blijkt veel te hoog. Ik hoor het woord zwangerschapsvergiftiging, maar ik heb geen idee wat dat inhoudt.

Eiwit in urine

Ik word direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar word ik een tijdje aan de CTG-scan gelegd en mijn bloed en urine worden gecheckt. De baby lijkt het goed te doen, er is wel wat eiwit aangetroffen in mijn urine. Maar de symptomen die ik heb lijken meer op een zwangerschapsvergiftiging dan wat er uit de onderzoeken komt.

Zwangerschapsvergiftiging

Ik mag weer naar huis en besluit mijn laatste twee werkdagen voordat mijn verlof begint, te laten voor wat het is. Donderdag 12 augustus krijg ik weer hetzelfde riedeltje in het ziekenhuis: de CTG-scan, naar de dokter voor de uitslag van de urine en het bloed. Maar ik krijg te horen dat ze het niet weten en dat ik naar huis mag. Als ik voor 17.00 niks gehoord heb is er niks aan de hand. Daar zit ik dan te wachten. Ondertussen is het 17.15 en heb ik nog niks gehoord. Ik ben natuurlijk harstikke blij en bel mijn ouders op om te vertellen dat ik geen telefoon heb gehad, dus dat alles wel goed zal zijn. Dan zie ik ineens dat ik een voicemailbericht heb en ondertussen komt mijn man naar binnengelopen met zijn telefoon aan zijn oor. Ik weet meteen dat het niet goed is en raak een beetje in paniek. Ik krijg de dokter aan de telefoon en zij vertelt mij dat ik meteen naar het ziekenhuis moet komen en opgenomen zal worden in verband met zwangerschapsvergiftiging.

Ingeleid met 36 weken

Ik ben een dag in het ziekenhuis, maar het voelt als een week. Achteraf ben ik net op tijd opgenomen, want die eerste nacht word ik wakker en voel ik me zó slecht. Het is niet te beschrijven. Dus ik krijg weer een ctg-scan, er wordt bloed afgenomen, een hartfilmpje gemaakt en mijn longen worden gecheckt. Toch is er weer niets geks op te merken. De zwangerschapsvergiftiging is plotseling nog ernstiger geworden dan dat het was. De komende dagen blijft het vocht zich maar ophopen, ik schrik elke keer weer van mijzelf als ik in de spiegel kijk. En ik ga steeds verder achteruit. Ik kan zelfs mijn tanden niet meer poetsen. De medicijnen die ik allemaal al heb gekregen, helpen ook niet meer. Ik begin het somber in te zien en maak me vooral erg druk om ons meisje. Op zaterdagochtend komt er een arts binnengelopen die vertelt dat hij nog maar een soort medicijnen wil proberen. Als dit niet helpt, zal ik ingeleid worden - ondanks dat ik nog maar 36 weken zwanger ben.

Ruggenprik en keizersnede

Ik ben bang en blij tegelijk. De arts van eerdere dagen hield vol dat 37 weken zwangerschap echt het streven moest zijn, maar dat zag ik mezelf niet meer volhouden. De volgende dag krijg ik weëenopwekkers, maar mijn lichaam heeft er nog niet zo’n zin in. En het medicijn wat ik ondertussen via een infuus krijg tegen ernstigere complicaties van de vergiftiging maakt het er niet beter op. Als ik ‘s avonds om 18:00 hoor dat ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting heb, word ik helemaal radeloos. Ik weet niet hoe ik dit nog moet verdragen en dan nog een bevalling moet doen. Ik wil een ruggenprik en keizersnee. Natuurlijk wil ik niet echt een keizersnee, maar ik wil echt nu meteen verlost zijn van al deze ellende en zeker weten dat ons kleine meisje in orde is.

Na een aantal uur krijg ik dan eindelijk een ruggenprik. EIN-DE-LIJK een beetje rust in mijn lichaam. Maar dan ook echt maar even. Om 23:00 krijg ik ineens zo’n persdrang. De gynaecoloog besluit toch te voelen hoever de ontsluiting ondertussen is. Ja hoor, 9 cm ontsluiting. Ik houd het niet meer en mag gaan persen.

Hartslag dochter daalt extreem

Ik zie allemaal bezorgde gezichten om mij heen, maar niemand zegt iets. Behalve mijn man. Die probeert mij er zo goed mogelijk doorheen te praten. Dan kijk ik op de monitor en zie hoe verschrikkelijk laag haar hartslagje nog maar is. Het enige wat ik op dat moment wil is dat ons meisje eruit is. Ik verzamel al mijn laatste energie en kracht en begin zo hard te persen. En ineens om 23:24 uur ligt ze daar op mijn borst. Ons prachtige meisje. En hoe gek het ook klinkt, het voelt echt alsof met haar ook de zwangerschapsvergiftiging mijn lichaam verlaat. Het is voorbij en ons meisje is er: supergezond en sterk.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.