Kotsmisselijk

Het is maandagochtend als ik bij de verloskundige op bezoek ga voor de intake. Een bekend gezicht zegt mij gedag. En dan volgt dé vraag: hoe gaat het met je Dionne? Ik brand volledig los. “Ik ben heel blij met deze zwangerschap, maar ik voel me zó beroerd. Ik ben ontzettend misselijk en dan niet alleen in de ochtend, maar zowat de hele dag. Ook ben ik vreselijk moe en soms licht in mijn hoofd. En dat had ik de eerste keer allemaal niet, althans niet zó erg.” Ik lach erbij als een boer met kiespijn. De verloskundige fronst, glimlacht flauwtjes en legt uit: “Bij een tweede zwangerschap kan het zijn dat je lichaam het hormoon sneller herkent en daarop heftiger reageert. Dat kan resulteren in allerlei kwaaltjes die er helaas bij horen én die intenser kunnen voelen dan de vorige keer. En onderschat ook zeker dat kleintje van 2,5 jaar niet die je nu hebt rondhuppelen. Die had je de vorige keer niet hè.” Inderdaad zeg hey, een waarheid als een koe.

Na een goed gesprek voel ik mij opgelucht. De checks zijn goed en mijn klachten, hoe intens ik ze ook vind, eigenlijk vrij normaal. Ik krijgt tips om met de kwaaltjes om te gaan en voel mij gesterkt om me verder door het eerste trimester heen te slaan. Oké, zo makkelijk als die eerste keer wordt het niet, maar kom op Dion. Je bent niet de enige. Grap yourself together girl! En dat doe ik. Althans …

Prikkelbaar tot op het bot

Twee weken later gaan we op vakantie naar Mallorca, een trip die we al gepland hadden. Kotsmisselijk sta ik met manlief en onze peuterpuber in de rij bij Schiphol. Als we eindelijk aan de beurt zijn, roept de grondstewardess dat we te zwaar zijn. Pardon?! En of we nog oplaadbare spullen in de koffers hebben zitten en zo ja, dat die eruit moeten en wel nu. Ehm, shit! Ik voel ineens een enorme drang om keihard tegen haar te gaan schreeuwen, maar weet dat nog net op tijd weg te zuchten. Prikkelbaar tot op het bot trek ik iets te nijdig mijn koffer van de band en zie tot mijn grote schrik dat de rits hierdoor openspringt. Ook dat nog.

De komende minuten volgt een hoop geklooi en getier om die koffer met kapotte rits open te krijgen. Ik voel de ogen van de wachtende mensen achter ons in mijn rug prikken. En dat doet de situatie (lees: mijn opvliegende humeur) geen goed. Onze 2-jarige peuter kijkt vanuit de buggy met grote ogen naar het schouwspel dat zijn ouders, nouja vooral zijn moeder, opvoeren en besluit dan maar keihard te gaan brullen. Ja, je moet wat. Hij smijt zijn half aangevreten banaan tegen een meneer in de rij aan, die zich rot schrikt en boos onze kant op kijkt. “Sorry”, gebaar ik, maar ik meen het eigenlijk niet. Rot toch allemaal op! Terwijl ik onze spartelende peuter probeer te sussen, neemt de misselijkheid toe. Kokhalzend duw ik onze kleine man in de buggy. Het zweet breekt me uit. Waarom gaan we eigenlijk op vakantie? Ik haat vakantie!

Nog voor ik volledig ontplof zie ik dat mijn redder-in-nood Rick alles alweer onder controle heeft. Niet veel later duw ik de buggy zuchtend voort naar de gate. Mijn wangen nog rood gekleurd en met zweet op mijn rug. Rick zoekt mijn blik die nu kennelijk iets rustiger staat. Hij grijnst en zegt: “Zó, gaat het weer Dion?” We barsten in lachen uit. “Eh, ja … die verdomde hormonen hè!”

Het wonder van week 12

De vakantie verloopt verder fijn. Maar helaas kan ik de poepluiers van mijn eigen kind niet eens verdragen en knuffel ik regelmatig de wc-pot. Maar dan op de dag dat de teller van mijn zwangerschap naar week 12 schiet, word ik wakker met een rustig, kalm gevoel in mijn buik. Zal het … zal het dan toch? En ja, de dagen erna voel ik mij een stuk fitter en minder misselijk. Hoewel ik weet dat het hCG hormoon in deze fase afneemt, is het toch anders als je het écht voelt. Het is letterlijk een enorme opluchting. Pfff, zoo. Hallo wereld!

Zwanger zijn is soms keihard afzien

Ik juich niet te snel, want de kwaaltjes zijn er in de weken erna nog steeds. Gelukkig minder vaak en minder heftig, dat zeker. Vooral als ik moe of druk ben of te weinig eet, word ik keihard afgestraft. Zo tref ik mezelf nog een paar keer spugend aan naast het fietspad en in de bosjes bij het station. Weer denk ik: man, wat is deze zwangerschap anders. Het is alsof de baby van binnen al regelt: mam, doe eens rustig aan jij. En hoe gek het ook klinkt, toch ben ik ook ergens dankbaar voor dit alles. Want juist door een ‘zwaardere start’ te ervaren, geniet ik nog meer van de momenten dat ik me wél goed voel. En die momenten nemen weer toe.

En ja, zwanger zijn is soms ook gewoon keihard afzien. Voor iedereen die hier nu mee te maken heeft, wil ik zeggen: sterkte, houd vol. Weet dat je niet de enige bent en vraag of zoek hulp als je het echt even niet trekt. Dat kleine minimensje in je buik kan veel van je vragen, veel meer dan je misschien verwacht had. Luister naar je lijf. Juist nu. En weet: het is een fase, het is een fase, ik herhaal: ja, ook dit is een fase.

Wat zal de volgende fase voor mij in petto hebben? Wordt vervolgd …