Columnist Martje over ongevraagde vooroordelen: stuiterbal of kattenkop
“Gelukkig maar,” zei iemand toen ik zwanger was van mijn eerste. “Een jongetje! Dat zijn tenminste niet zulke kattenkoppen. Meiden kunnen zo achterbaks zijn. Jochies geven elkaar een klap en dan spelen ze weer samen verder.” Ik stond nog een beetje met mijn oren te klapperen van al die vooroordelen. Dat was blijkbaar te zien. Diegene zei namelijk ook nog: “Ach, je krijgt wat je aankunt.” Verwarring compleet. Was dit bedoeld als geruststelling?
Een typische jongen?
Het piepkleine baby’tje werd een peuter die eindeloos auto’s kon nawijzen. Alles met wielen, eigenlijk. Maar hij bedacht ook het liefste cadeau voor zijn 92-jarige oma-oma: een kussen. “Want iedereen vindt zachte dingen fijn.” Hij houdt van rennen, maar ook van rustig een boekje lezen. Was hij nou een typische jongen?
Een zusje in aantocht
Na tweeënhalf jaar diende zich een zusje aan. Wéér positief bedoelde reacties. “Eindelijk wat rust! Die jongetjes zijn zulke stuiterballen. Nee, lekker met de poppen spelen. Je zal wel blij zijn nu je eindelijk staartjes kunt maken!”
Een eigen wil
Mijn dochter stopt inderdaad haar knuffels moederlijk in bed, maar heeft een hekel aan Elsa en eenhoorns. Ook roze en paars vindt ze niet meer leuk, vertelde ze ons laatst. “Ik heb een nieuwe groep gemaakt van mooie kleuren: blauw en groen.” Op het kinderdagverblijf is ze de baas over de andere kinderen én de leidsters. En als ik haar ophaal, hoor ik haar op de gang al brullen: dan speelt ze tijgertje.
Mama, wat boeit het?
Verschillen tussen jongens en meisjes
Nu mijn koningskoppel zes en drie is weet ik: natuurlijk zijn er verschillen tussen jongens en meisjes. Maar dé jongen of hét meisje bestaat niet. De meeste kinderen houden zich niet altijd aan die categorieën. Die hebben wij, de grote mensen, namelijk bedacht. Dit zijn dezelfde mensen die mij waarschuwden voor een wild jongetje of een vinnig meisje. Nu weet ik dat je die goedbedoelde tips gerust in de wind kunt slaan. Vriendelijk teruglachen en dóór. Je hoeft er niets mee. En je kunt er ook niets mee. Ook weet ik nu: je krijgt niet wat je aankunt, maar je kunt aan wat je krijgt. Dát is pas een geruststelling.
De derde op komst
Nu is de derde op komst: een jongetje. Maar of het voetballen wordt of vlechtjes, dat zien we wel. Misschien wel allebei. “Mama, wat boeit het?” zegt mijn oudste.
Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.