Ik wist dat er iets niet klopte, midden in de nacht weggaan, prikkelbaar, leugens. Maar ik wachtte tot hij me in vertrouwen zou vertellen wat er aan de hand was. Hij zocht inderdaad hulp, loog nog meer en was uiteindelijk zo wanhopig dat hij tot twee keer toe op de IC belandde. Inmiddels had zijn ex-vrouw Veilig Thuis ingeschakeld. Hierdoor moest ik mijn ex-man op de hoogte stellen van de situatie. Er was immers een kind in het spel.

Opname in een verslavingskliniek

Vanuit het ziekenhuis kwam er een gesprek, binnen drie maanden zou hij door een verslavingskliniek benaderd worden voor eventuele opname. Vol verbazing keek ik die vrouw aan. ‘Wat is er?’, vroeg ze. Ik zei: ‘Binnen een week zit hij er weer net zo diep in als vorige week. Hoe kun je drie maanden moeten wachten?’

Ik had bijna gelijk, deze keer duurde het 1,5 week. Maar godzijdank voor het Nederlandse zorgsysteem! Een week later belde hij me op. Ik kan volgende week opgenomen worden voor behandeling in een verslavingskliniek. Hij wilde zelf niet meer, zocht hulp en een week later ging hij voor acht weken de kliniek in. Opgelucht en blij was ik, dat hij dit uit zichzelf deed, want dat is de eerste stap.

Ik trapte er met open ogen in

Twee dagen later, telefoon … hij wilde naar huis. Of ik hem wilde ophalen, hij zou het nooit meer doen. Tja, wat doe je dan? Ik stapte in de auto en was net onderweg toen een hulpverlener van de kliniek belde. Je moet het zelf weten, maar als je hem komt halen kun je hem net zo goed gelijk bij de dealer afzetten. Ik was er met open ogen ingetrapt! Goed, duidelijk. Ik weet wat ik moet doen, mag ik hem nog even spreken?

Al mijn moed bij elkaar geraapt. Ik zei: “Als je naar huis wilt, prima. Maar ik kom je niet halen en als je thuiskomt dan ben ik weg.’ Het werkte. Hij bleef!

Griep? Of toch …

Een week nadat hij weg was, kreeg ik flink de griep. Zondag was bezoekmiddag en ondanks de griep, ging ik toch. Het was ontzettend ongemakkelijk, die eerste bezoekmiddag. Waar praat je over? Je wilt niks verkeerd zeggen. Hij wil niks verkeerd zeggen. Wat was ik blij dat de middag om was! Eenmaal thuis lag ik heel de week ziek op bed. Koorts, buikpijn, keelpijn. Van ellende gooide ik zelfs mijn sigaretten weg.

Einde van de week bedacht ik me, ik ben al een week overtijd. Komt het door de griep? De stress? Toch maar even een testje doen.

Help, ik ben zwanger!

Positief! De test is positief! Wat nu?! Mijn vriend zit twee weken in een verslavingskliniek en ik ben zwanger. In overleg met zijn begeleider spreken we af dat ik het tijdens het familiegesprek zal vertellen. Dat duurt dan nog ongeveer drie weken. Help! Hoe hou ik dat vol?

Gelukkig is daar dan eindelijk de dag. Ik heb een ‘schade brief’ mogen schrijven en die moet ik voorlezen. Het gesprek is heftig, maar wel doeltreffend. Ik kan zeggen wat me pijn heeft gedaan, hij kan daarop reageren en zeggen dat het hem spijt. En dan mag ik het eindelijk vertellen… Ik geef hem een kaart, met een vakje om open te krassen: ‘Je wordt papa’ staat er.’

Hij vecht harder dan ooit, voor zichzelf, voor ons

Tranen en blijdschap, daar sluiten we het gesprek mee af. En hij vecht harder dan ooit, voor zichzelf, voor ons. Acht weken lang, heeft zijn opname geduurd en dan mag hij naar huis. Eenmaal thuis begint er een heel nieuw gevecht. Terug in zijn eigen omgeving met alle triggers, net in herstel, een zwangere vrouw en haar hormonen en een tweejarige die ‘Ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee’ heel serieus neemt.

De meest zwarte dag uit ons leven

Na een maand besluiten we om het huis te koop te zetten en we verhuizen naar mijn geboortedorp. Dan komt de meest zwarte dag van ons leven, met 32 weken overlijd onze baby in mijn buik. Hoe kan dit gebeuren? Moet ik nu gaan bevallen van een dood kind? En mijn vriend, lukt het hem om clean te blijven in deze situatie? Help!

*De schrijfster van deze blog wil graag anoniem blijven. Sofie is een fictieve naam.