De kraamweek was pittig. Ik was uitgeput en moe van de zwangerschap. Mijn moeder was de kraamverzorgster, voor de tweede keer. Dat voelde hee bijzonder en vertrouwd! In mijn geval was dit heel fijn, want het was nogal een ravage daar beneden.

U heeft de MRSA-bacterie

Op de vijfde dag kreeg ik ontzettend veel pijn. Het lukte me niet om naar het toilet te gaan. Mijn moeder had uit voorzorg de verloskundige gebeld. Die vond het alarmerend genoeg om het ziekenhuis in te schakelen. Eenmaal daar aangekomen kreeg ik pijnstillers toegediend en werden er kweekjes genomen, bloed geprikt en werd de wond schoongemaakt. Aangezien de uitslag ongeveer 24 uur zou duren, mochten we naar huis. De volgende ochtend belde het ziekenhuis met de uitslag: “U heeft een MRSA-bacterie. Slechts minder dan 1% van de bevolking draagt dit bij zich”.

Een wat?! Geschrokken hing ik op en zeg tegen mijn moeder (de kraamverzorgster) ik heb een MRSA-bacterie. Ook zij schrikt. “Dat is toch hartstikke besmettelijk?!” Ik kan geen uitleg geven, want ik heb door de schrik de informatie van de arts niet goed opgeslagen. Mijn moeder besluit om terug te bellen. Ze belt de verloskundige. Even later komt ze naar boven, helemaal in pak, een netje op, handschoenen aan en een mondkapje op. Ook mij wordt verteld dat ik met een mondkapje op mijn kind moet verschonen. Daar sta ik dan op knikkende knieën. Mijn vier dagen oude baby te verschonen met een mondkapje voor. Alles in huis wordt ontsmet.

De rust keert terug, maar dan …

Na wat extra onderzoeken blijkt dat ik dus wel een bacterie bij me draag, maar dat het niet zo ernstig is dat we met gekke pakken en mondkapjes in de weer moeten. Gelukkig. De rust keert terug en we kunnen weer genieten van onze prachtige dochter en zusje!

Aan de bacterie doen ze op dat moment niets. Antibiotica moet de ontsteking oplossen en met pijnstillers kom ik wel weer bovenop is de gedachte. Het gaat goed tot ik tijdens oud en nieuw een wondje ontdek onder mijn bovenbeen. Ik denk aan iets onschuldigs. Niets blijkt minder waar. Het wondje wordt met de dag groter en groter. Het mondt uit in een enorme pijnlijke zwelling. Ik voel mij steeds slechter en besluit naar de huisarts te gaan. Die denkt aan een huidinfectie. Ik krijg wederom antibiotica voorgeschreven en moet wachten tot de zwelling overgaat. De kuur slaat aan en de zwelling neem af. Oké, dan gaan we nu echt genieten!

Wait what? Zwanger?!

Tijdens de antibioticakuur voel ik mij erg ziek, vooral misselijk. Ach, dat zal wel een bijwerking zijn. Toch? Ik twijfel en doe toch een zwangerschapstest. Wait what? Zwanger?! Vol ongeloof staar ik naar de zwangerschapstest en rollen de tranen over mijn wangen. Ik ren de slaapkamer in en schreeuw eventjes hééél hard in mijn kussen. Mijn man komt naast me staan en zegt: “Schat, er is niks aan de hand? Je bent niet zwanger … dat zijn geen twee streepjes.” Lichtelijk gefrustreerd, kijk ik hem aan en zeg: “Wat zijn het dan twee rondjes?!”

Overstuur bel ik mijn moeder op en daarna mijn vriendinnen. Nee dat zijn echt twee streepjes, duidelijk. Het besef dringt langzaam tot mij door. Ik heb ongeveer 3 maanden geleden een kind op de wereld gezet en nu ben ik weer zwanger? Hoe ga ik dit doen? Ik slik medicijnen.

De volgende ochtend word ik al heel vroeg wakker. Ik trek nog een test uit de verpakking en wacht ongeduldig op de uitslag. Ik neem de test mee naar de slaapkamer, waar mijn vent nog lekker ligt te snurken. “Je wordt weer vader. Ik ben echt zwanger, kijk maar.” Mijn man kijk op. “Oh. Ja deze is wel duidelijk.”

Ik bel die avond de verloskundige. Ik moet per direct stoppen met alle medicatie. We spreken af dat ik over twee weken mag komen voor de echo. Als dat moment aanbreekt, ben ik ontzettend zenuwachtig. En ja hoor! Daar verscheen een klein mini-mensje met een prachtig kloppend hartje op het scherm. Direct ben ik weer verliefd. Mijn meiden krijgen een broertje of zusje. Wow!

Echte mannen maken meisjes

Tijdens de geslachtsbepaling ben ik ontzettend zenuwachtig. Na een paar minuten grapt de echoscopist tegen mijn man: “Zoals ik al zei, echt mannen maken meisjes”. “Zie je wel, een meisje”, floep ik er ineens uit. “Nou …”, vervolgt de echoscopist tegen mijn man, “je bent gedegradeerd. Het is een jongetje.” We kunnen het haast niet geloven. Na twee meisjes krijgen wij een zoon. We zijn dolgelukkig!

Deze zwangerschap valt extra zwaar, omdat het zo dicht op de vorige zit. Ook heb ik nog altijd last van de MRSA-bacterie. Ik krijg de ene huidontsteking na de andere. Helaas kan ik hier niets aan doen. Tijdens de zwangerschap word ik extra in de gaten gehouden. Gelukkig groeit de baby goed en is alles goed.

Rond de 30 weken moet ik mij melden in het ziekenhuis. Met vijf artsen bekijken we hoe we dit gaan doen. Ik moet samen met mijn hele gezin (die zijn ook allemaal drager) aan een zware antibiotica kuur van twee weken. Tot overmaat van ramp krijg ik 99% van alle bijwerkingen. Je snapt wel, het was verschrikkelijk. Ik was zo ziek. Bij onze meiden en mijn man verloopt de kuur rustig en goed. Gelukkig!

Mijn bevalling

Drie weken na het einde van de kuur testen ze of de bacterie weg is. Heel spannend, want dat heeft invloed op de bevalling. De uitslag: MRSA vrij. Godzijdank. Alle ellende is gelukkig niet voor niets geweest. Ik hoef nu niet met 37 weken ingeleid te worden en ook geen 24 uur vóór en na de bevalling aan een antibiotica-infuus. Uiteindelijk werd ik wel met 37 weken ingeleid, omdat mijn lichaam helemaal op was door de hele situatie.

Het is erg druk in het ziekenhuis. Mijn inleiding loopt een dag vertraging op. Als het zover is, lukt het niet om mijn vliezen te breken. De baby ligt overdwars in mijn buik. Ik baal enorm en moet drie dagen wachten op een team die de baby kan draaien, wat een ellende … Ik word weer losgekoppeld en met slaapmedicatie naar huis gestuurd.

Dan is het zover. Het draaien van de baby was geen pretje, maar wel zo gepiept. Tijdens het draaien breken mijn vliezen. Binnen 72 uur gaat er dus sowieso een kereltje geboren worden. Daarna moet ik twee uur wachten of hij goed blijft liggen anders volgt een keizersnee. Na twee uur komen de artsen binnen en ja! De baby ligt klaar om geboren te worden, wat een verlossing! Tranen vloeien van geluk.

Na twee hele korte persen komt eindelijk Jason ter wereld. Vol trots heb ik hem er zelf uitgehaald, ik hoefde er haast niks voor te doen. Hij kwam er zo natuurlijk mooi uit, het was een schitterend gezicht. Een moment om nooit te vergeten. Wat waren we allemaal blij. Eindelijk na al die ellende waren we helemaal compleet en intens gelukkig.

Tot slot

Ik probeer alles nog steeds een plekje te geven. De zwangerschappen, de bevalling van Hailey het constant ziek zijn geweest, ziekenhuis in en uit. Ik knok nog elke dag, want mijn lichaam heeft het flink te verduren gehad. Het heeft tijd nodig. Ik ben wel nog steeds bang om weer ziek te worden. Vooral in deze tijd. Door corona moest ik wachten met revalideren. Gelukkig kreeg ik deze week het verlossende woord en mag ik starten met revalideren. Gelukkig heb ik heel veel afleiding met drie ontzettend lieve kinderen. Wij zijn echt gezegend en het was het uiteindelijk allemaal waard.

Schrijf mee!

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Liever anoniem blijven? Vermeld dit erbij.