Goed, ik had dit keer al vanaf het begin van de zwangerschap een echte ‘meisjes-vibe’. Al negen jaar word ik omringd door jongensspeelgoed, jongenskleren, monstertrucks en wrestlemania, piemeltjes die als brandspuit worden gebruikt en vooral veel blauwe en grijze kleuren. En dat vond ik helemaal prima. Tot nu.

Opeens kwijlde ik bij het zien van de meest overdreven bloemenprintjes, roze en paarse tinten, ik wilde zelfs een gebreide bloemetjestrui voor mezelf kopen terwijl ik dat nog nooit van m’n leven gedragen heb. Ik ken mezelf niet meer terug! Waar komt dat opeens vandaan? Het moet wel een meisje worden dit keer.

Zwanger van een meisje

Bij de 20 wekenecho geef ik aan dat ik het geslacht niet meteen wil weten. De echoscopist schrijft het netjes op een briefje en stopt het in een envelop. Zo kan mijn zus een feestelijke onthulling van het geslacht voor ons regelen. Eigenlijk had ik het zelf al gezien. Toen ze even snel over de billen en de benen van de baby heen bewoog met het echoapparaat, zag ik al dat er niks te zien was. Na drie jongetjes herken je zo’n hartvormig balzakje op een echo meteen, maar dit keer leek er niks te zitten. Maar wie weet ligt het aan de hoek waarin de baby ligt, vertel ik mezelf nog, maar eigenlijk weet ik het al. Het is een meisje.

Voorkeur voor het geslacht? Welnee!

Toch zijn we na drie jongens zo gewend om te horen “het is een jongen!” dat we tot het laatste moment toch nog verwachten om blauwe confetti te zien. We hadden dus echt even een momentje nodig om te laten doordringen dat het dit keer echt niet blauw, maar roze is. Hartstikke leuk natuurlijk! Toch nog een dochter, op de valreep. Zo bijzonder! Natuurlijk ben ik altijd nieuwsgierig geweest naar hoe het zou zijn om een dochter te hebben, maar ondanks dat hadden we absoluut geen voorkeur voor het geslacht. Een vierde zoon hadden we net zo bijzonder en leuk gevonden als drie zoons en een dochter. Maar dit gelooft natuurlijk niemand.

“Hè hè eindelijk een dochter, nu kun je stoppen met blijven proberen!” “Nou joh, eindelijk gelukt, een meisje!” “Ik word er helemaal emotioneel van, een dochter, wat leuk zeg na al die zoons”. Euh ja, maar wacht even. We hadden een vierde zoon net zo leuk gevonden als een dochter hoor! “Ja, ja dat zal wel, ik geloof er niks van”, is de doorsnee reactie van anderen. Alsof we nu vier kinderen hebben, omdat we per se door wilden gaan tot we een dochter zouden krijgen! Nee, we wilden gewoon graag een groot gezin, als dit mogelijk was.

Of het nou een jongen of een meisje is, je krijgt er hoe dan ook een compleet nieuw persoontje met een eigen karakter bij. Dat is het meest bijzondere en daar genieten we volop van. En jongensbaby’s zijn net zo leuk, lief en bijzonder als meisjesbaby’s. Maar dat grijze behang gaat wel lekker de babykamer uit, laat de fleurige bloemenprintjes maar komen!

Lees ook: Annette is bang voor negatieve reacties op haar zwangerschap