Papa to be Jerry: 'Schreeuwen doet ze niet, janken wel'
Als je vriendin zwanger is, wil men je nog weleens op samenzweerderige toon vragen hoe het gaat. Dan bedoelen ze niet met de baby of de aanschaf van een Maxi Cosi, maar of je niet al helemaal knots-knettertje-gek bent geworden van je hormonale huisgenote. Of ze niet de hele tijd om niks loopt te schreeuwen en/of janken.
Schreeuwen niet, janken wel
Welnu, schreeuwen doet m’n vriendin niet. Janken wel. Maar ze is sowieso nogal een jankerd. Favoriete koffiekopje stuk? Janken. Een kutopmerking op het werk? Ze houdt het op tot thuis, maar dan gaan de sluizen ook helemaal open. Van sommige liedjes zijn de eerste paar maten al genoeg. Van ‘Flink zijn’ - een verschrikkelijk mooi, maar ook ontzettend treurig chanson van Robert Long - hoeft enkel en alleen de titel maar te worden genoemd.
Ik vind dat trouwens geen aanstellerij. Integendeel. Ik vind het wel praktisch. Je bent verdrietig, kan gebeuren, shit happens. Je jankt het even keihard van je af, mascara bijwerken en hop, je kan weer vrolijk verder. Een stuk opgeruimder dan dat verdriet de hele dag maar met je meeslepen, toch?! Oké, nu ze zwanger is, is de reden tot huilen niet altijd helemaal gegrond in de werkelijkheid.
Zorgen om hond Sullie
Zo hebben we een hondje uit het asiel. Sullie heet hij. Een chihuahua gemixt met iets lang-lijvigs, een teckel of zo, want hij is een beetje een sliert. Alsof hij een half dozijn ruggenwervels te veel heeft. Sullie zat - tot de Dierenbescherming ze er weghaalde - met dik vijftig andere keffertjes in een rijtjeshuis bij een vent die honden spaarde alsof het Kinder Suprise-speeltjes zijn. We denken dat Sullie daar een beetje een trauma aan overgehouden heeft. Hij is wat schrikachtig, verstopt zich soms onder de bank en is als de dood voor andere honden.
Loop ik gister de slaapkamer in, zit m’n vriendin op bed, hond op schoot, helemaal in tranen. ‘Wat is er?’ vraag ik. ‘Sullie heeft ook ouders!’ huilt ze. ‘Hij mist ze vast heel erg!’ ‘Ik geloof niet dat dat bij hondjes zo werkt, schat. Wie z’n vader is, heeft hij nooit geweten en z’n moeder is hij vast ook al lang vergeten.’ ‘Ja, natuurlijk,’ snikt ze zachtjes.
Als een Disney-film met ontroerende scènes
Dan zwelt het verdriet weer aan, met lange uithalen. ‘Maar wat nou als Sullie in dat huis door alle andere hondjes gepest werd? Op ééntje na, omdat dat z’n vriend was?! Nu weet Sullie niet waar zijn enige vriend is! Zijn vriend die hem beschermde tegen de andere hondjes!’
En zo jankte ze in al haar hormonaliteit toch maar mooi even een heel scenario voor een Disney-film bij elkaar. Zo eentje met veel ontroerende scènes. Ik moest er bijna zelf een traantje van wegpinken.