Bij mijn eerste zwangerschap was ik zwanger van een vanishing twin, braken mijn vliezen te vroeg, kreeg ik een septische shock tijdens de bevalling en bleek ik een Placenta Accreta te hebben. Ik moest met loeiende sirenes naar een ander ziekenhuis en kwam daar op de IC, terwijl mijn man met ons pasgeboren zoontje achterbleef in het andere ziekenhuis. Na een heftig herstel met een tweede operatie aan mijn baarmoeder was de vraag of we ooit nog een kind konden krijgen. Als dit überhaupt zou lukken zou het een keizersnede worden met een grote kans om mijn baarmoeder te verliezen.

De wens voor een tweede

Toen ons zoontje een jaar werd besloten we toch nog voor een tweede kind te gaan. Onze arts had gezegd dat hij niet wist of dit mogelijk was dus we moesten afwachten. Na 3 maanden was het al raak! Alleen toen ik de positieve zwangerschapstest in handen had voelde ik direct angst. Ik had EMDR therapie gehad om mijn vorige bevalling te verwerken, maar toch voelde ik paniek. Anderzijds werd ik overspoeld door dankbaarheid.

Ik was direct al medisch

Vrijwel direct kwamen we in de medische molen terecht. Ik verloor grote stolsels waardoor we dachten dat ik een miskraam kreeg. Maar tijdens de eerste echo zagen we een prachtig kloppend hartje. Diep vanbinnen wist ik dat dit een meisje zou zijn. Ons cadeautje die zou gaan zorgen voor een andere ervaring. We werden streng in de gaten gehouden en hadden veel afspraken. Eerst in twee ziekenhuizen, later alleen in Rotterdam waar ik ook zou gaan bevallen. Ik voelde me 9 maanden hondsberoerd, 24 uur per dag was ik misselijk en ook mentaal was het zwaar. Van echo naar echo, gesprek naar gesprek. De artsen hielden mij en onze dochter zo in de gaten wat ons vertrouwen gaf maar het vergde ook veel van ons.

Harde buiken en bloedverlies

Ik merkte dat ik genoot van haar voelen en haar snoetje zo vaak te zien op echo’s, maar dat ik ook een soort afstand wilde houden uit angst dat het mis zou gaan. Met bijna 26 weken kwam ik thuis te zitten van werk. Ik had veel harde buiken en verloor bloed. Dit had ik ook met 28 weken zwangerschap van ons zoontje dus ik had weer de angst dat het om een Placenta Accreta zou gaan. Op de echo’s was dit echter niet te zien, maar de artsen waarschuwden ons en gaven aan dat dit heel weinig voorkomt en ze het dus ook niet altijd kunnen zien op voorhand.

Een stukje verwerking, een bezoek aan de IC

De artsen wilden graag dat ik terug ging naar de IC waar ik had gelegen, om bepaalde triggers voor te zijn mocht er weer iets gebeuren. Ik heb dit als enorm heftig ervaren. Ik dacht psychisch dat ik het wel kon, maar toen ik de kamer binnenstapte reageerde mijn lichaam heel heftig. De geur, de klok die er hing en het uitzicht. Ook adviseerden ze opnieuw te gaan praten met een psycholoog, maar hier ben ik na twee gesprekken mee gestopt. Zo vaak kregen we de opmerking “Dat jullie het nog een keer aandurven”. Of “Ja, je wist de zorgen en spanningen van tevoren”. De mensen die dit zeiden waren altijd mensen met meerdere kinderen. En de wens van mijn man en mij was om nog een kleintje samen te verwelkomen. Ja, de zorgen wisten we vooraf, maar het is altijd anders als je er echt in zit.

De bevalling

Gelukkig mocht ik met 38,5 week worden ingeleid. De artsen wilden een vast team hebben en zagen af van de keizersnede vanwege de risico’s. Ik moest het dus zelf gaan doen. De laatste dagen voor de bevalling heb ik heel bewust genoten samen met ons zoontje. Het was al weken aan het rommelen en de bevalling hing als donkere wolk boven ons hoofd. Zoals met mijn eerste bevalling kwam ook nu de ontsluiting moeizaam op gang en ik wilde liever geen pijnbestrijding. Maar toen ze eenmaal mijn vliezen volledig hebben gebroken ging ik binnen een half uur van 4-5 centimeter naar volledige ontsluiting en bevallen. Na 4 minuten persen was ze er! Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Alle angst konden we loslaten, ze was er veilig en de placenta volgde snel waardoor ze meteen een uur lang bij me werd gelegd. De eerste weken vond ik pittig, onze dochter huilde vanwege krampjes veel maar vanaf ongeveer 6 weken werd ze een ander meisje en vonden we fijn onze draai met elkaar. Ook de maandenlange spanningen kregen een plekje.

Trots

Mijn man en ik hebben dit echt samen doorstaan en gedaan. Ik merk aan mezelf dat deze bevalling helend is geweest. Dat ik trots ben op mijn lichaam en op mezelf. Dat ik na alles wat mijn lichaam heeft moeten doorstaan een gezonde dochter op de wereld heb gezet, ons cadeautje! We zijn compleet!

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.