Totdat ik een aantal maanden geleden niet ongesteld werd in mijn stopweek. De alarmbellen gingen direct af. Ik zou toch niet zwanger zijn?! Ik heb meerdere zwangerschapstesten gedaan, maar die waren allemaal negatief. Godzijdank. Niet omdat ik geen kinderwens heb, maar omdat de timing nu niet goed is. Ik woon alleen. Ik heb al anderhalf jaar een relatie, maar samenwonen zien we allebei nog niet zitten, laat staan een kind samen krijgen.

Redenen voor uitblijven ongesteldheid

Toch werd ik helemaal niet ongesteld in mijn stopweek, waardoor ik contact zocht met de huisarts. Het konden volgens hem meerdere dingen zijn:

• ‘Was ik extreem afgevallen of juist aangekomen?”. Nee niet het geval.
• “Was ik de pil meerdere keren vergeten en niet binnen twaalf uur weer ingenomen?”. Nee ook niet het geval.
• “Had ik overgegeven, was ik aan de diarree was of had ik antibiotica geslikt?”. Ook niet het geval.
• “Had ik last van stress?”. Ik had wat spanningen, maar stress kon je het niet noemen.

Dus dat kon het allemaal niet zijn. Het advies: begin maar een nieuwe strip en doe met twee weken voor de zekerheid een nieuwe test.

Lees ook: Stoppen met de pil: ontpillen is als teruggaan naar de puberteit

Weer een negatieve test

Zo gezegd, zo gedaan. Die test bleek gewoon weer negatief. Aan het einde van de strip heb ik weer een stopweek gepland. Gewoon voor de zekerheid en omdat ik behoorlijk aan mijn lichaam ging twijfelen. Ook nu werd ik weer niet ongesteld. Toch maar weer een zwangerschapstest. Wederom: negatief.

Einde cyclus: ineens een positieve test

En weer zocht ik contact met de huisarts, want de spanningen die ik had waren inmiddels verdwenen. Mijn cyclus was op hol geslagen en waarschijnlijk waren de spanningen nog niet uit mijn lichaam, werd me verteld. Wat een naar gevoel is dat zeg, dat je jouw eigen lichaam niet kunt vertrouwen. Aan het eind van de stopweek deed ik weer een zwangerschapstest, ik vertrouwde het niet. En BAM! Daar waren twee streepjes! Wat?! Hoe dan?!

Reactie vriend

Toen ik van de schrik bekomen was, moest ik het mijn vriend vertellen. Hij heeft overigens al twee kinderen, maar toch wist ik dat hij hier niet op zat te wachten. Maar goed, we waren er natuurlijk allebei bij en dat is het risico ervan. Zijn reactie was oké en we zouden er samen iets van maken. Maar na een paar dagen zag mijn vriend het echt niet zitten. Wij allemaal in één woning omdat er een kind kwam, terwijl we dat eigenlijk nog helemaal niet wilden. Dat ging niet goed komen, dacht hij.

Eerste echo was helemaal mis

Na een paar vreselijke weken, omdat ik het echt niet wilde afbreken en hij geen toekomst zag, hadden wij dan de eerste echo. Ik had de baby inmiddels geaccepteerd en ik ging er hoe dan ook iets van maken, alleen of samen. Maar bij de eerste echo hoorden we dat het hartje erg traag aan het kloppen was. Er werd verteld dat ik met een paar dagen extreem veel bloed zou verliezen en dat met de volgende echo het hartje gestopt zou zijn met kloppen. Ik moest maar dik maandverband en paracetamol inslaan. Mijn wereld stond op z’n kop. Zonder enig bloedverlies, zonder voorteken. Dit kon niet waar zijn. Na heel wat googelen kwam ik erachter dat dit regelmatig voorkomt.

Tweede echo: hélemaal goed

Ik heb vijf dagen in onzekerheid gezeten en vijf dagen lang gehuild. Tot de volgende echo. Ditmaal zagen wij een heel goed groeiende baby mét een heel goed kloppend hartje. Ik was schijnbaar zo kort zwanger bij de eerste echo, dat het hartje net pas begonnen was met kloppen. Wat was en ben ik blij! Inmiddels ben ik ruim 17 weken zwanger van een jongetje. Hij doet het heel goed. Over twee weken heb ik de 20 wekenecho, wat natuurlijk altijd spannend blijft. Maar ik heb er een goed gevoel bij. Hoe wij het allemaal gaan doen, moeten wij nog gaan uitzoeken, maar de baby kan in twee huizen wonen. Liefde krijgt hij zeker, van zijn papa en mama en ook van zijn twee grote broers.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.