Na 7,5 jaar vechten stonden we ineens met een positieve zwangerschapstest
Na jaren van ziekenhuis in, ziekenhuis uit, hormoonpillen, injecties en kijkoperaties krijgen wij het bericht dat mijn man onvruchtbaar blijkt te zijn. Ook IVF is niet mogelijk en zo beseffen wij dat een eigen kind krijgen er voor ons niet in zit. Een grote schok.
Het adoptietraject
Na heel veel verdriet, woede en vele gesprekken besluiten wij een adoptietraject in te gaan. Dat blijkt een malle molen aan keuringen, waardoor je ontzettend gaat twijfelen aan jezelf. Ben ik wel goed genoeg om moeder te mogen worden? Gelukkig krijgen we de goedkeuring van de Raad van de Kinderbescherming en Centrale Autoriteit Kinderaangelegenheden na het volgen van de cursus.
Dan volgt er opnieuw een keuring bij onze vergunninghouder. We gaan voor een kind met complexe special needs. Tot dan hebben we vooral te horen gekregen dat het zo fijn is dat wij hiervoor open staan. En dus krijgen we ook hiervoor toestemming van de vergunninghouder.
Mijn hart brak
Tot die dinsdagavond. De avond waarop de grond onder onze voeten vandaan wordt geveegd. Als we zo breed open staan, willen zij niet meer voor ons bemiddelen. Mijn wereld lijkt even in te storten. Ik had mijn hart al aan het kind gegeven. We zouden daar met ons hele hart en alle liefde voor willen zorgen. Na de aanvraag werd het dossier teruggestuurd naar het land van herkomst. Reden: ze konden geen passende ouders vinden. Mijn hart breekt.
Na 7,5 jaar vechten
De dag daarna besluit ik een zwangerschapstest te doen (dat deed ik af en toe) en al die jaren vechten waren ineens niet voor niets geweest. Ik durf het gewoon niet te geloven! Onze eigen baby? Het was gelukt! En dan te bedenken dat we vlak hiervoor nog een vruchtbaarheidstest hebben gedaan, waarbij de uitkomst opnieuw aangaf dat mijn man onvruchtbaar was. ’s Middags doen we samen nog een zwangerschapstest, omdat we het niet kunnen geloven. Weer positief, ik ben zo’n 2 Ć 3 weken.
Na 7,5 jaar vechten zien we dus ineens die twee streepjes. Ik moet huilen en lachen van blijdschap. Dit hadden wij nooit meer durven hopen. Wat een wonder!
Kleine handjes
Teder en zacht
In gedachten
Zie ik hoe je naar me lacht
In mijn dromen
Heb ik jou al zo vaak ontmoet
Mijn lieve kindje
Met jou wil ik zo graag
De toekomst tegemoet
Ik wil je al mijn liefde geven
Je laten vertrouwen
En geloven in wie je bent
Ik wil je dicht bij me koesteren
Je niet meer missen
Ik wacht op jou
Liefs, M.
*De schrijfster van deze blog wenst anoniem te blijven.
Deel je verhaal
Wil je ook graag je verhalen delen met andere mama’s (to be)? Dat kan! Stuur je blog (500-800 woorden) naar redactie@wij.nl. Anoniem plaatsen? Vermeld dit er dan bij.