Miskraam vertellen aan je omgeving: deze ouders zijn blij dat ze het gedaan hebben
Het is april 2021 als wij erachter komen dat ik zwanger ben. Precies een half jaar na ons trouwen, we zijn zó ontzettend blij. We hebben het meteen met onze omgeving gedeeld, heel bewust. In goede tijden is delen fijn. En mocht er toch iets misgaan, zouden ze ons kunnen steunen. Hier gingen we toen uiteraard niet vanuit.
Vol goede moed gingen wij een aantal, onzekere, weken later voor de eerste echo naar de verloskundige. Daar kregen we te horen dat alles er netjes uitzag voor een zwangerschap van 5 à 5,5e week. Dat was wat gek, want wij dachten dat we al bijna 8 weken onderweg waren. Vol met vragen gingen wij naar huis. Toen mijn zusje belde zei ik meteen: “Het zit niet goed”. We zouden pas na twee weken terug mogen komen, maar dat trok ik niet. Ik ben bekend met een angst- en paniekstoornis en ik maakte mezelf gek. Na 1,5 week begreep de verloskundige de noodzaak en mochten we op een spoedplek komen. Mijn angst werd werkelijkheid: er was geen hartactiviteit.
Miskraam verteld aan omgeving
Natuurlijk waren we ontzettend verdrietig, maar ook enigszins opgelucht. We wisten nu tenminste waar we aan toe waren. We zijn daarna het traject in gegaan met het ziekenhuis. Ik kreeg medicatie en na een aantal dagen kwam mijn miskraam op gang. We hebben zo veel steun gehad aan onze omgeving, ik begrijp niet waarom je zoiets heftigs alleen zou willen doen. De woorden van mijn schoonmoeder blijven mij voor altijd bij: “Ook al is de baby niet gaan leven, voor jullie leefde het al wel.” Zo is het precies.
Opnieuw zwanger na miskraam
Vier keer daarna was het raak. Ik voelde dat ik zwanger was en jawel, de test gaf positief aan. Het was een behoorlijk gekke maand geweest, want ik had net mijn tweede coronavaccinatie gehad en qua cyclus was alles anders. We hadden dus eigenlijk gedacht dat we die maand wel konden vergeten, maar niets was minder waar.
_Lees ook: Wanneer mag je weer zwanger worden na een miskraam?
Moederinstinct
Bij de verloskundige hebben we meteen duidelijk gemaakt dat we geen gebruik wilden maken van de vroege echo. De onzekerheid die de vorige keer twee weken duurde, wilde ik niet nog een keer mee maken. Met 7,5 week gingen we naar de verloskundige toe en daar hoorden we weer: “Het ziet er heel goed uit voor 5 à 5,5 week.” Ongelooflijk. Mijn man voelde de bui al hangen, maar gek genoeg had ik een heel goed gevoel. Ergens voelde ik dat het goed zat. Mijn man dacht dat ik aan struisvogelpolitiek deed en probeerde mij te behoeden voor eventueel slecht nieuws. Anderhalve week later stond de echo gepland en ik kreeg gelijk: er was een hartslag.
We waren door het dolle heen en super opgelucht. De verloskundige zei toen tegen mij: ik geloof heilig in moederinstinct. En daar geloof ik nu ook in.
Inmiddels ben ik ruim 17 weken zwanger van een gezonde meid en voel ik mij fantastisch en dolgelukkig.