Diagnose borstkanker en behandeling

Ik kreeg de diagnose borstkanker type HER2-positief, één van de meest agressieve vormen van borstkanker. Dit betekende een intensieve behandeling: een jaar lang elke week chemo, een borstamputatie, 25 tot 30 keer bestraling en een jaar immunotherapie. Ook kreeg ik de vraag of ik een IVF-traject wilde starten omdat ik door de chemo vervroegd in de overgang zou komen. Op dat moment had ik geen kinderwens meer, ik had al twee puberdochters, en besloot ik hier niet aan mee te doen.

Dit was de cocktail die mijn leven moest gaan redden.

Het was een heftige tijd. Ik werd ziek van de chemo’s, verloor mijn haar en onderging meerdere operaties. Mijn kinderen gaven me de kracht om door te gaan, ook al was het soms zwaar om een leuke moeder te zijn terwijl ik ziek was.

Het leven na de behandelingen

Na drie jaar intensieve behandelingen werd ik weer “beter” verklaard, maar mentaal had ik het zwaar. Ik was mezelf kwijt, had drie jaar van het leven van mijn kinderen gemist en mijn relatie met mijn partner was veranderd. We besloten te scheiden. In deze periode verloor ik ook mijn moeder aan een hartstilstand. Het leek niet op te houden en ik moest vechten om overeind te blijven. De overlevingsmodus stond aan.

Een nieuwe liefde en een kinderwens

Na jaren van ellende ontmoette ik Gijs. Ik vond eindelijk wat rust in mezelf en mijn dochters ook. Langzaam durfde ik weer naar de toekomst te kijken. Gijs en ik bespraken de mogelijkheid van een kinderwens. Ik was open over mijn verleden en duidelijk dat ik alleen op de natuurlijke manier zwanger wilde worden, voor mijn 40e, en dat dan het bij één kind zou blijven.

Geen polonaise meer aan mijn lijf.

Zwanger van een wonder

In mei 2023 stopten we met anticonceptie en de maand erna was ik al zwanger. Helaas ging het na zes weken mis. In augustus had ik nog een miskraam. De angst dat ik niet in staat zou zijn een gezonde zwangerschap te dragen, zorgde voor teleurstelling en een gevoel van falen. Het versterkte mijn onzekerheid over de toekomst, vooral omdat ik nooit meer borstvoeding kan geven en dacht dat mijn lichaam misschien wel een signaal gaf. We besloten een gesprek met de gynaecoloog aan te gaan. Gelukkig stelden de gynaecoloog en verloskundige mij na een aantal lichamelijke onderzoeken gerust en besloten we het nog één keer te proberen. Die laatste poging zorgde voor het wondertje dat nu in mijn buik groeit en naar verwachting in augustus geboren zal worden.

Dankbaarheid en vooruitkijken

Elke dag besef ik hoe bijzonder het is, hoe gezegend ik ben dat ik nog in de toekomst mag kijken en een klein wondertje op de wereld mag zetten. Ik ben al aan het aftellen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.