Wat begon als plan A …

Mijn partner en ik waren anderhalf jaar samen toen we besloten een huis te kopen. Niet zomaar één, maar een kluswoning. Na een jaar zoeken vonden we ons droomhuis. Dolblij tekenden we in oktober 2024 het contract. We zouden een jaar klussen en het stap voor stap gezellig maken. Maar dat liep iets anders.

‘Stop maar meteen met de pil’

Mijn partner droomde van een groot gezin. In 2024 vroeg ik hem: ‘Zeg maar wanneer je aan kinderen wil beginnen.’ Zonder aarzelen zei hij: ‘Stop maar meteen met de pil. Wie weet duurt het nog even voordat je zwanger wordt.’ Zo gezegd, zo gedaan. De eerste weken in ons kluswoning waren ondertussen ook begonnen.

Lees ook: Zwanger worden: hoe lang duurt dat?

Even weg van het stof

Om te ontsnappen aan de verbouwing boekten we een reis naar Dublin. Daar vierden we oud en nieuw, niet wetend dat ik al één maand zwanger was. Tijdens die reis bleef mijn menstruatie uit, maar ik zocht er niet veel achter. Thuis deed ik voor de zekerheid een zwangerschapstest. Nog voor ik hem kon neerleggen verscheen er een duidelijke plus.

Ik dacht dat de test stuk was. Volgens de bijsluiter moest het drie minuten duren. We deden nog een test, eentje die ook aangaf hoeveel weken ik zwanger was. ‘Drie weken’ stond erop. Achteraf gezien was dat al de eerste hint dat er meer dan één baby’tje in mijn buik zat.

Say what?!

Twee weken later liet ik een bloedonderzoek doen. Volgens mijn berekening was ik vijf weken zwanger. De arts zei echter: ‘Proficiat, u bent al ongeveer drie maanden zwanger.’ Mijn partner en ik keken elkaar verbaasd aan. We hadden geen idee dat dit een teken was van een meerlingzwangerschap. Bij een drieling stijgen de bloedwaarden veel sneller dan normaal.

Twee? Maak daar maar drie van

Rond acht weken zwangerschap (volgens mijn eigen telling) zat ik bij de gynaecoloog. Ik vertelde hem wat de huisarts had gezegd. Ik mocht meteen gaan liggen voor een echo. Hij keek, zweeg even en zei toen: ‘Ja hoor, u verwacht een tweeling!’ We waren dolblij.

Alles ging daarna razendsnel. We werden doorgestuurd naar een gespecialiseerde gynaecoloog. Bij de tien weken echo vroeg hij onverwachts welke ‘behandeling’ we hadden gedaan. Waarop mijn partner en ik verwonderd antwoordde: ‘Geen enkele? Gewoon de liefde’. De gynaecoloog moest toen glimlachen en zei: ‘Niet schrikken, maar het zijn er drie.’

Liefje, we moeten nog een buggy bijkopen!

Toen ik het nieuws hoorde, barstte ik van verbazing en emotie in tranen uit. Mijn partner sprong letterlijk een gat in de lucht. Al lachend zei hij: ‘Liefje, we moeten nog een buggy bijkopen!’ Zijn droom van een groot gezin kwam in één klap uit. Vanaf dat moment werden we om de twee weken opgevolgd in een universitair ziekenhuis. Daar hielden ze alles goed in de gaten.

Het werd nog even spannend

Een drielingzwangerschap brengt heel wat risico’s mee. Gelukkig werd ik goed opgevolgd en haalde ik de 34 weken. Bij een meerlingzwangerschap mag je niet veel langer dragen, vanwege de kans op complicaties. Vier dagen voor de geplande keizersnede kreeg ik zwangerschapsvergiftiging. Mijn bloeddruk was torenhoog, tot 175/96. Dat maakte het allemaal behoorlijk spannend.

De bevalling

De ruggenprik verliep moeizaam. Twee keer prikken, drie extra dosissen en nog werkte het niet goed. Ik stond op het punt onder narcose te gaan, iets wat ik écht niet wilde. Pas toen ze mijn hoofd lager legden, sloeg de verdoving aan.

Door het doorzichtige scherm kon ik meekijken tijdens de keizersnede. Toen ik mijn eigen bloed zag spuiten, sloeg de paniek even toe. Gelukkig konden ze de bloeding snel stelpen, al moest er wel een drain geplaatst worden.

Welkom lieve Maé, Ellis en June

Op vrijdag 11 juli 2025 werden we de trotse ouders van drie gezonde meisjes: Maé, Ellis en June. Een onbeschrijfelijk gevoel van dankbaarheid overspoelde ons.

Omdat ze met 34 weken kwamen, waren ze prematuur. Terwijl ik werd dichtgemaakt, werden de meisjes direct opgevangen in een ruimte ernaast. In totaal stonden dertien zorgverleners klaar: negen voor de meisjes, vier voor mij en natuurlijk één extra - de trotse papa.

Herstel van de bevalling

Het herstel was pittig. Door de ruggenprik had ik drie dagen een spastisch been en de extra verdoving werkte lang na. Ook moest de drain eruit, dat was geen pretje. Maar telkens dacht ik: dit is het waard. Helemaal toen ik onze drie kleine meisjes op mijn borst kreeg. Dat moment vergeet ik nooit.

Het grote avontuur kon beginnen

Maé, Ellis en June bleven nog een week in de couveuse en daarna twee weken op de intensive care, dichter bij huis. Na drie weken mochten we eindelijk met z’n vijven naar huis. Het begin van ons grote avontuur samen kon beginnen.

Door de zwangerschapsvergiftiging hield ik twee lekkende hartkleppen over. Dat was even schrikken. Maar ik focus op het positieve: drie gezonde meisjes, een liefdevolle papa en een hart dat ondanks alles overloopt van liefde.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.