Marlissa was zwanger van de meest zeldzame vorm van een tweeling
Het is 14 februari, Valentijnsdag, als ik die avond mijn eerste echo gepland heb staan. Ergens heb ik een voorgevoel dat het een tweeling is. Ik voel mij erg misselijk, moe en ik heb al heel vroeg een positieve test in mijn handen. Ook de nacht voor de echo droom ik over een tweeling. Hoe bizar.
We hebben geen oppas die avond voor de jongens, dus die gaan mee. De verloskundige roept ons binnen en stelt voor om gelijk maar te gaan kijken. Ik kan niet wachten. Zou het hartje kloppen? Ziet het er goed uit?
Zijn het er twee?!
De verloskundige kijkt en het blijft angstvallig stil. Of het is niet goed of er is meer aan de hand. “Ik zie hier een hartje kloppen en ik zie er hier eentje”, vertelt ze. “Zijn het er twee?!” roep ik vol ongeloof. Ik verkeer even in shock. We gaan voor een derde kind en krijgen er nu ook een vierde bij. Wow! Al snel wen ik aan het idee en vind ik het geweldig. Dit is wat ik altijd heb gewild, een tweeling.
De echo’s die volgen zijn spannend. We weten inmiddels dat ze sowieso samen in een vruchtzak zitten. Maar weken lang is er twijfel of er wel of geen vlies te zien is. Uiteindelijk is dat niet het geval. Heftig, heel heftig vond ik dat. Ik heb een mono-monozwangerschap, oftewel: ik ben zwanger van een mono-monotweeling. Onze meisjes delen alles, echt alles. Google moet je er vooral niet bij gaan pakken. Daar lees je echt veel negatieve verhalen en weinig succesverhalen.
De eerste afspraak in het ziekenhuis
Een mono-monotweeling is zo zeldzaam dat het bijna niet voorkomt. Wij hebben altijd het vertrouwen gehad dat het goed zou komen. De eerste afspraak in het ziekenhuis vergeet ik nooit meer. We zitten net twee tellen en gelijk beginnen de artsen over complicaties en grote kans op vroeggeboorte. Wat een warm welkom!
Alle echo’s die volgen zien er allemaal heel goed uit. Als ik 30 weken zwanger ben, zie ik op de echo dat in één van de hoofdjes de bloedstroom iets versneld is. Dit kan duiden op TAPS. Tweeling Anemie Polycythemie Sequentie (TAPS) is een aandoening waaraan extra risico’s kleven als baby’s dezelfde moederkoek delen. Soms gaat er door heel kleine bloedvaatjes langzaam bloed van de ene baby naar de andere. De ene baby krijgt dan bloedarmoede. De andere baby krijgt dik, stroperig bloed. Spannend dus. Een paar dagen later staat een controle gepland. Ook hier is het te zien. Overleg met een academisch ziekenhuis volgt snel.
Laat je niet gek maken
Die avond nog zou ik worden opgenomen in het ziekenhuis in Utrecht, uit voorzorg. ‘s Avonds krijgen we nog een echo en wat denk je? Niets te zien! De volgende dag is er ook niets te zien. Dus we mogen gelukkig weer naar huis! Wat fijn. Bij een mono-mono zwangerschap is het protocol dat ze de tweeling rond de 32 weken halen met een keizersnede. Die kreeg ik uiteindelijk met 32 weken.
Jet en Fien zijn gezond geboren en hebben een mooi gewicht van 1764 gram en 1698 gram. We zijn ontzettend dankbaar en trots dat het allemaal goed is gekomen. Maar man, wat was dit een spannende zwangerschap. Ik wil nog wel even zeggen tegen mensen die ook een mono-monotweeling verwachten: laat je niet gek maken door Google, er zijn ook succesverhalen. Vertrouw op jezelf en op je lichaam.
Ook je verhaal delen?
Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort via de kanalen van WIJ.