Zwangerschap na miskraam

En daar zaten we dan, in week 5, bij een voor ons nieuwe verloskundigenpraktijk, want we waren net verhuisd. Flashbacks van de vorige bezoekjes, het verdriet, het goede én slechte nieuws, alles schoot in mijn gedachten voorbij. “Het ziet er goed uit, jongens. Ik zie leven en een positieve zwangerschap”, twee zinnen die mijn verwachting totaal op zijn kop zette.

Bloedverlies tijdens zwangerschap

Tot week 12 heb ik aanhoudend bloedverlies gehad, zonder dat een verloskundige of gynaecoloog een aanwijsbare oorzaak kon vinden. Het gaf mij veel angst en ondanks de positieve woorden, bleef ik sceptisch. Mijn buik begon vanaf week 14 te groeien en daarmee ook mijn vertrouwen. Als mijn buik groeit, dan moet het wel goed zijn. Toch?

Heel veel aankomen tijdens zwangerschap

Mijn buik groeide erg hard. Op het werk, in de supermarkt en bij familie kreeg ik regelmatig de vraag: “Weet je zeker dat het er maar één is?”. Ja, dat wist ik zeker. Ik voelde mij erg onzeker over mijn gewichtstoename (maat XS - S naar L-XL), maar ik vond weinig steun bij anderen. De één komt veel aan, de ander niet. Ik kreeg te horen dat het niets zegt over een zwangerschap of over de grootte van de baby. Het zei wel iets over het moeten aanschaffen van een volledig nieuwe gaderobe, wat een gebed zonder einde leek. Door de exponentiële groei, kwam mijn buik erg onder spanning te staan. Tot week 22 heb ik het vol kunnen houden dankzij kruiken van de kraamafdeling, aangepaste diensten en het bijspringen van mijn vriend in het huishouden. Uiteindelijk moest ik mijn werk in het ziekenhuis neerleggen.

Na 22 weken stoppen met werken

De maanden na week 22 duurden lang. Erg lang. Ik kwam nergens, omdat het fysiek onhaalbaar was en ik kon thuis mijn rust niet vinden, want ik ben gewend om te sporten en te werken. Iedere dag stond ik op met de pijn en zo viel ik ook in slaap. Nou ja, slaap? Sinds het begin van de zwangerschap tellen mijn nachten niet meer dan vier uurtjes slaap. Lange dagen, korte nachten. Het slaaptekort is vervelend, maar ik ben tenminste al gewend aan de onderbroken slaap. Dat is mijn positieve wending in deze eindeloze slapeloze strijd.

De baby doet het goed

De gynaecoloog, de klinisch verloskundige en praktijk-verloskundige weten nog steeds niet waarom mijn lichaam op deze manier reageert. De baby groeide goed, beweegt goed en alle echo’s zijn positief. Dat de baby het zo goed doet, is de enige reden waarom ik het vol kan houden. Ik ben gearriveerd in de laatste weken van de zwangerschap en men verschanst zich achter de uitspraak: “De laatste loodjes wegen het zwaarst”. Voor mij hebben alle loodjes, niet alleen de laatste, zwaar gewogen.

Lees ook: 20 dingen die je denkt en doet als je er he-le-maal klaar mee bent

Ik ben geen zwangerschapsgenieter

Een zwangerschap is voor veel vrouwen genieten, helemaal ontspannen tijdens zwangerschapsverlof, verheugen op wat er gaat komen en stralen van geluk. Ik heb geen idee hoe dat is, want ik val buiten deze groep zwangerschapsgenieters. Het is voor familie heel confronterend dat ik geen positief zwangerschapsgevoel ervaar en ik merk dat het contact sterk is verminderd. Dat maakt het niet alleen een complexe zwangerschap, om het zo te mogen noemen, ook een eenzame.

Ach, het hoort erbij

Waar ik het meest tegenaan ben gelopen is de zin: “Het hoort erbij.” Voor alle bovengenoemde klachten was de conclusie dat het ‘er wel bij zal horen’ of ‘het hoort bij jouw lichaam’. Aan een fatsoenlijke onderbouwing ontbreekt elk spoor en daarnaast voel ik mij door dat enkele zinnetje ‘het hoort erbij’ totaal niet gehoord. Als je geen wandelende happy de peppy zwangerschapsvrouw bent, weet niemand hoe te reageren. ‘Je krijgt er zoveel voor terug, nog even volhouden’, lees ik wel eens. Dat geloof ik, want de baby is de reden waarom ik 24/7 met pijn leef en zoveel mogelijk rust houd. De baby is de moeite waard en is wat ik terugkrijg voor deze negen maanden keihard afzien.

Ik ben toch niet alleen?

Maar, ben ik de enige die zo’n zwangerschap doormaakt? De enige die met dooddoeners naar de volgende week wordt geslingerd? Vast niet. Ik krijg inmiddels de laatste bemoedigende e-mailnieuwsbrieven binnen over hoe mooi het naderhand gaat zijn en hoe ik later terugkijk op deze kostbare periode. Ik voel mij niet aangesproken. Maar ja, het hoort erbij. Toch?

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.