“Zwanger worden ging niet vanzelf, het duurde bijna drie jaar. Voor Tim en mij was dat een onzekere en zware periode. Misschien voelde ik me daarom wel tijdens de zwangerschap van Owen zo rot. Ik was heel down, kon amper uit bed komen, had nergens zin in. Ik vond het leven niks meer aan. Na de bevalling werd dat niet beter. Mijn huisarts zei dat ik maar een valeriaantabletje moest nemen. Toen heb ik zelf hulp bij een psycholoog gezocht."

Diagnose depressie na de zwangerschap

“Owen was net één toen ik opnieuw zwanger raakte. Ik voelde me nog steeds niet goed; ik dacht zelfs regelmatig dat de kinderen beter af zouden zijn zonder mij. Omdat ik voelde dat er meer nodig was dan de gesprekken met de psycholoog, heb ik me naar de POP-poli (Psychiatrie, Obstetrie en Pediatrie) van het ziekenhuis laten verwijzen. Ik wilde dat vooral voor mijn kinderen, zij verdienden de beste versie van hun moeder. Voor het eerst kreeg ik de diagnose ‘depressie’. Ik vond dat gek genoeg fijn om te horen. Het hielp me om me minder schuldig te voelen. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven en daardoor ging het een stuk beter. In het begin maakte ik me wel zorgen over het effect op de baby en of ik wel borstvoeding kon geven. Gelukkig stelde de psychiater me gerust.”

Zoon kreeg RS-virus

“Ik had een geweldige bevalling in bad, maar na een week werd Jake heel erg ziek van het RS-virus. Hij heeft drie weken aan de beademing op de intensive care gelegen. Ik was daar zestien uur per dag en kon totaal geen rust nemen. Dat heeft er behoorlijk ingehakt. Ik bleef depressief, was snel overprikkeld en kon niets hebben. Soms kon ik heel erg boos worden zonder dat ik wist waar het vandaan kwam. Tim en ik kregen ruzie om niks en hij werd zelf ook somber. Het was keihard knokken om bij elkaar te blijven.”

Depressieve gevoelens relativeren

“Ik probeer mijn depressieve gevoelens te relativeren, niet zo super serieus te nemen. Dat leerde ik van de psycholoog: dit is tijdelijk, dit gaat over. En dat helpt me wel. Jake is net één geworden en ik ben weer aan het werk. Ik gebruik nog steeds medicatie, maar dat bouw ik binnenkort af. Ik merk dat er veel vooroordelen zijn over een depressie, daarom ben ik er bewust heel open over. Ik schaam me er niet voor, want ik kan er niets aan doen.”

Dit verhaal verscheen eerder in magazine WIJ en is onderdeel van de serie Ziek van je zwangerschap. Lees ook de verhalen van Wendy (zwangerschapsdiabetes en extreem hoge bloeddruk), Kelly (HELLP-syndroom) en Jolanda (hyperemesis gravidarum (HG)).

Interview: Denise Hilhorst. Fotografie: Anouk de Kleermaeker. Visagie: Wilma Scholte.