Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat dit niet voor iedereen geldt, dus ik blijf bij mijn punt: trek je er vooral niets van aan, je ziet het wel! Voor mij bleken er toch wel wat te kloppen, dat moet ik toegeven. Tot week 37 heb ik een vrij makkelijke zwangerschap gehad. Natuurlijk hebben we allemaal onze klachten en uitdagingen, maar ik mocht zeker niet klagen. Vanaf ongeveer week 37 begon het een beetje te wiebelen, zowel de lichamelijke klachtjes als de hormoonbuien.

Enerzijds heeft dit misschien mentaal te maken met het feit dat je kind in principe af is en geboren kan en mag worden. Waarschijnlijk is alles wel zo goed als af en ga je misschien toch (onbewust) zitten wachten. Nee, dat is absoluut geen tip!

De laatste loodjes

Als de situatie het toelaat, zoek dan vooral afleiding en blijf dingen doen. Wat hierin mogelijk is, is voor iedereen anders. Voor mij werd dit al snel wat lastiger vanwege de toenemende klachten en de corona situatie. Alsof er een soort seintje door werd gegeven: u hebt de 37 weken bereikt, hier beginnen de laatste loodjes en ja die zijn pittig: START!

1. Hormonen!

Ik schiet van huilbuien naar de slappe lach, naar intense verliefdheid, dankbaarheid naar pure chagrijnigheid. Arme man … Ik wist niet dat je je zelfs kon storen aan iemands ademhaling.

2. Nog heel eventjes meid …

Iedereen leeft mee, wat natuurlijk super lief is. Kaartjes, berichtjes, mensen die ik in de supermarkt of op straat tegen kom. Ik genoot daarvan, maar op een gegeven moment komt er een moment dat geen opmerking meer echt passend is, nadat je hem 100 keer gehoord hebt.

“De laatste loodjes hé” (yup… nog steeds).“Nog heel eventjes” (eventjes? Die laatste weken/dagen kruipen voorbij). “Je weet waar je het voor doet” (ik weet nog helemaal niet waar ik het voor doe, want ik heb nog niemand gezien!). “Rust nog even lekker uit” (lekker?! Ik voel me eerder een oude in de hoek gesmeten vaatdoek).

Toch ben ik dankbaar voor iedereen die meeleeft. Ik heb nooit geweten dat je tegen een hoogzwangere vrouw eigenlijk vrijwel niets goed kunt zeggen. Toen mijn vriendinnen hoogzwanger waren, kraamde ik dit soort dingen ook uit. Sorry girls!

3. Cravings

Overal trek in hebben, alles willen eten en daarna wééér spijt hebben: dat had ik beter niet kunnen doen (maagzuur, misselijk, opgeblazen buik) en het dan toch nog een keer doen. Het is tenslotte allemaal zo lekker en ik heb zo’n onstilbare trek!

4. Is het al begonnen?

Je hebt vast wel eens gehoord van het begrip ‘rommelen’, mensen vragen dan: “En? Rommelt het al?” JA, het rommelt, maar of dat nou persé van een naderende bevalling is. Mijn darmen voeren oorlog en iedereen kan meegenieten. Ja, het rommelt! Bij ieder krampje denk ik: zou dit het begin zijn? Nope, nog niet.

5. Ingedaalde baby

Natuurlijk ben ik enorm blij dat meneer besloot toch maar in de juiste positie te gaan liggen, klaar voor de start. Alleen betekent dit wel dat iedere tien minuten naar de wc is veranderd in iedere drie minuten naar de wc. Soms overweeg ik met mijn dekentje en laptop met Netflix gewoon op de wc te blijven zitten.

6. Dromen

Ik krijg steeds meer levendige, vreemde dromen als ik al slaap. Omdraaien is een hele uitdaging. En dat je dan een hele nieuwe installatie met kussens en hulpmiddelen hebt neergelegd, net bent geïnstalleerd zijn en je beseft dat je eigenlijk toch nog even moet plassen (voor de zesde keer).

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet want natuurlijk weet ik ook dat ik enorm dankbaar mag zijn dat de kleine het nog zo goed doet in mijn buik. Ik schijn die blauwe plekken en gekneusde ribben nog te gaan missen, maar voor nu wil ik die kleine druktemaker toch wel eens leren kennen. Ik hoop dat dit de laatste blog is die ik schrijf met baby in mijn buik. Wordt vervolgd!

Lees ook: De laatste loodjes van je zwangerschap doorkomen? Deze 9 tips helpen je