Het begin van ons namenavontuur

Tot op zekere hoogte is het namen zoeken leuk, totdat jij en je partner een totaal verschillende smaak hebben en er simpelweg niet uitkomen. Gelukkig hebben wij daar geen last van gehad, op wat gekke uitschieters na. Hoe zeg je …!? Ik heb het proces niet als lastig ervaren, vooral leuk!

Wanneer begin je met het uitzoeken van een naam? De meeste mensen kiezen ervoor dit na de geslachtsecho te doen. Wij hadden allebei vanaf het begin het gevoel dat het een jongetje zou worden. Een aantal weken voor de geslachtsecho had ik een droom, waarin de naam duidelijk naar voren kwam (long story!). De volgende morgen rende ik naar beneden en riep de naam uit mijn droom. Ik wist natuurlijk helemaal niet of mijn partner dit leuk zou vinden, maar ik voelde aan alles dat dit zijn naam was. Dus alle lijstjes konden de prullenbak in. Mijn partner hield het nog even spannend. We zouden beslissen na de geslachtsecho.

Geheim houden en bijnamen geven

Met 14 weken hadden wij een vroege geslachtsecho gepland. En inderdaad, het bleek een manneke te zijn. We liepen de deur uit en mijn eerste vraag was: “Zijn we er dan uit?” YEAH! We waren eruit! Maar hoe houden we dit nog 26 weken geheim?

Door de naam alvast te gebruiken, wen je er ook aan en krijgt het vorm. Tegelijkertijd wordt het risico dat je het per ongeluk verklapt ook steeds groter. Daarom besloten we hem bijnamen te geven.

Ieder trimester een nieuwe naam

We kwamen er namelijk al vlug achter hoe snel je went aan een naam en wanneer hij er dan eenmaal is … nou ja, de rest kun je zelf invullen. Onze strategie? Hij zou ieder trimester een nieuwe naam krijgen en thuis gebruiken we samen wel zijn echte naam.

De eerste periode noemde we hem Cor. Niet iedereen in onze omgeving was het hiermee eens, gezien we hem bij wijze van grapje vernoemde naar het coronavirus. De dag waarop we te horen kregen van alle ellende in de wereld, was ook de dag dat we een positieve zwangerschapstest in handen hadden. Tja … Het helpt ons om met humor naar de dingen te kijken. Daar mag je best iets van vinden.

Cor, ehm … Sieb, nee Frits!

Tijdens het tweede trimester noemden we hem Sieb, omdat mijn moeder hem steeds Siebeltje Spruit noemde. Na een weekje Friesland maakten wij er Siébeeee van! Nu in het laatste trimester heet hij Frits, afgestamd van Frits Friemel. Hij friemelt er namelijk flink op los daarbinnen.

Het is bizar hoe snel je went aan die namen. Ik verspreek me nog steeds regelmatig: ‘Cor, ehm … Sieb, nee Frits! Maar steeds na een aantal weken went het weer en helpt het ons om hem in het bijzijn van andere een naam te geven, zonder zijn echte naam te hoeven gebruiken. Door vaste bijnamen te geven, wordt de kans kleiner dat je de echte naam gebruikt. Althans dat is mijn ervaring.

Afblijven, dit is MIJN naam!

Als je de naam eenmaal hebt, is het afwachten of niemand er met ‘MIJN’ naam vandoor gaat. Er zijn gigantisch veel ladies in mijn omgeving zwanger. Het zit hier denk ik in het drinkwater. Ha!

Gelukkig krijgen mijn directe vriendinnen allemaal meiden. Toch een zorg minder. De kringen daaromheen voelen iets minder belangrijk, al moet ik zeggen dat ik echt not amused zou zijn als die ‘onze’ naam zouden gebruiken. Misschien is dat de reden waarom ik geen populaire naam wil? Op internet kun je zien hoe vaak jouw gekozen naam voorkomt in Nederland, hoe vaak per jaar en zelfs per omgeving. Voor mij vielen de top 10 namen sowieso af.

Onze kleine man wordt sowieso een …

Nu ik al zo’n lange tijd gewend ben aan zijn naam, zou ik hem ook niet meer willen veranderen. Ook niet als iemand in mijn omgeving nu zou bevallen van een jongetje met die naam. De kans is erg klein, maar je weet het nooit. Onze kleine man wordt sowieso een ‘…’!

Lees ook: De verloskundige: ‘Zij die veel meer is dan iemand die mijn baby checkt!’