Team roze of team blauw

De praktische overwegingen speelde ook mee. Ik ben niet van team roze of team blauw, maar toch denk ik dat je altijd anders inkopen doet en de babykamer anders inricht wanneer je het geslacht weet. Kortom, ik vond het handig om te weten bij het shoppen! Ik stelde dit dan ook uit tot na de geslachtsecho. Oké, niet liegen, ik had wel een paar kleine dingen gekocht, maar het echte shoppen moest nog even wachten.

Gelukkig vond mijn partner het ook geen probleem om het geslacht te weten. Man, wat lijkt het me lastig als je daarin niet op één lijn zit. De optie dat de één het wel weet en de ander niet, zou ik waarschijnlijk nog geen week volhouden zonder me te verspreken. Het samen wel weten, maar niet naar de buitenwereld bekend maken! Dikke respect voor stelletjes die dat wel kunnen, want het idee van samen een geheimpje hebben, lijkt me op zich best leuk!

Speculeren over het geslacht

Een vriendin en haar partner hebben ervoor gekozen om het helemaal niet te willen weten. Superknap! Dubbele namen verzinnen, extra goed nadenken met inkopen doen, je hele zwangerschap speculeren over het geslacht. Inmiddels moet zij bijna bevallen en zei ze kortgeleden: “Het zal je toch gebeuren dat de verloskundige zich nu nog verspreekt in die laatste weken, of ze bij de bevalling hard roepen: ‘Ja, daar is HIJ/ZIJ!’ Oké, weg negen maanden wachten voor dat magische moment.”

Terug naar onze keuze. We plande een pretecho voor de geslachtsbepaling. Op de website stond dat dit vanaf veertien weken kan. Ongeduldig als ik was, plande ik dus de echo met veertien weken en twee dagen. Yes I know, met het risico dat het niet geheel betrouwbaar was. Wel kreeg ik vanuit de praktijk de belofte dat als ze het niet met zekerheid konden zeggen, ik terug mocht komen voor een nieuwe geslachtsbepaling.

Als het maar gezond is

Vanaf dag één wist ik dat ik zwanger was van een kereltje. Dit had niets met voorkeur te maken, want vroeger zei ik altijd dat een meisje mij stiekem wel erg leuk zou lijken. Inmiddels na een jaar wachten op ons wondertje, maakte het mij niets meer uit! Als het maar gezond is. Een aantal dagen voor ik de test deed, droomde ik dat we een zoon zouden krijgen.

Ik bleek inderdaad zwanger te zijn. Vanaf toen heb ik niet meer getwijfeld. Ik voelde sterk een mannelijke energie. Een dapper, sterk, avontuurlijk mannetje die zin heeft in het leven! Zo ging het uitkiezen van de naam ook zonder enige moeite. Het sloot aan bij het gevoel wat we beide hadden bij deze baby.

De navelstreng tussen de beentjes

De coronasituatie maakte het allemaal extra spannend. De pretecho’s mochten niet doorgaan en de afgelopen keren was ik steeds alleen naar de medische echo’s gegaan. Als ik het me goed herinner zouden 1 juni de maatregelen worden herzien en onze echo was op 4 juni. Wat een verrassing dat deze door kon gaan en we voor het eerst samen konden gaan!

Eenmaal bij de echo zat (of course) de navelstreng tussen de beentjes en was het geslacht moeilijk te zien. Op advies van de verloskundige, heb ik daar een buikdansshow weggegeven en door de kamer gehuppeld. Ondertussen sprak ik mijn baby toe: “Kom op kleintje! We willen het dit weekend, op je vaders 30ste verjaardag bekendmaken!’’ Ik denk dat dat laatste vooral werkte. Met zulke eigenwijze ouders kun je alleen maar een heel meewerkend kind krijgen.

It’s a boy!

Ik ging opnieuw liggen en al snel zei de verloskundige dat ze het nu wel kon zien. Op dat moment schoot er heel even door mijn hoofd: het kan toch niet anders dan dat het een jongetje is? Toch …? Ik had me er zo op ingesteld en er nooit over nagedacht dat de kans bestond dat het toch een meisje zou kunnen zijn.

Mijn gevoel klopte: It’s a boy! Mijn moedergevoel? Hé, ik heb een moedergevoel! Met een grijns van oor tot oor verlieten we de verloskundige praktijk. Dus nu nog vier dagen geheimhouden hé? Vanwege de corona geen grote gender reveal, al leek het ons eerder leuk dit te combineren met de 30ste verjaardag van mijn partner.

Het heeft allemaal zijn charmes

Maar de situatie bepaalde anders. We hebben het klein gevierd met onze ouders, een confettiballon en een taart waar bij het doorsnijden blauwe muisjes uitkwamen. Dit hebben we gefilmd en naar vrienden en familie gestuurd. Zo waren ze toch een beetje bij ons feestje! Wij hebben er nooit spijt van gehad. Ik geniet van het baby boy shoppen, wat overigens echt veel leuker en makkelijker is dan ik dacht. Er is zoveel leuks, ook voor boys!

Het wel of niet weten van het geslacht en het wel of niet bekend maken daarvan. Het heeft allemaal zijn charmes. Ik denk dat het erg afhankelijk is van hoe je zelf in elkaar zit en hoe jij en je partner er samen instaan.
Voor ons is het in ieder geval geen geheim meer. Er groeit een piemeltje in mijn buik! (Leuk, die kinderopmerkingen. Je kunt je er maar alvast op voorbereiden!)