Alles verloopt zo mooi, ik kan echt genieten van elk deel van haar ‘opgroeien’. Aangezien mijn dochter niet zonder slag of stoot verwekt werd, besluiten mijn man en ik toch om vrij snel aan een tweede kind te beginnen. Zoals zo velen zeggen, alles gaat zo veel sneller bij een tweede keer. In drie maanden tijd was ik zwanger.

Ik weet heel goed dat dit de laatste keer is dat ik zwanger wordt, want een derde kind gaat er hoe dan ook niet komen. Deze nieuwe aanwinst maakt ons gezinnetje compleet.

Een jongen?!

Als ik met twaalf weken de NIPT mag doen, kan ik haast niet wachten op de uitslag. Ik woon net over de grens in België en daar wordt tijdens de NIPT het geslacht ook meegenomen, tenzij je anders aangeeft. Ik denk op dat moment: een zusje voor onze dochter. Zo leuk zou ik dat vinden. Ik heb al heel mijn leven het idee dat ik een meisjesmama ben. Twee kleine prinsesjes die samen opgroeien en met de poppen spelen. In de veertiende week van mijn zwangerschap krijg ik een brief. Ik scheur ’m van enthousiasme bijna doormidden.

‘Genetische afwijkingen - Negatief’
‘Geslacht - Mannelijk’

Mannelijk?! Mijn wereld stortte in. Een jongen? Ik wil een meisje, ik wil een zusje voor mijn dochter. Wat ben ik nu met een jongen? Wat ben ik nu met een klein zeurend broertje? Mijn hoofd slaat op hol.

Ik ben letterlijk in elkaar gezakt in de keuken en heb gedurende twee uur gewoon gehuild. Mijn dochter Wist niet wat er gebeurde en steunde mama zo goed als zo kwaad ze kon. Papa komt thuis en ziet me zitten, maar verstaat mijn verdriet niet. “Hoe kan je nu zo reageren? Hij is toch gezond? Is dat dan niet het belangrijkste?”

Naar de praatgroep

De dagen en weken die erop volgen, doe ik niets anders dan mezelf wijsmaken dat de test fout is en dat er een mirakel gaat gebeuren. Ik ga op het internet opzoek naar hoe betrouwbaar de resultaten van de NIP-test zijn en kom er al snel achter dat dit voor 98% correct is. Ik hou mezelf voor dat ik tot die 2% behoor.

Het is pas bij de echo van 24 weken dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. “Dit is het plassertje”, zegt de gynaecoloog en opnieuw stort ik in. De gynaecoloog neemt even tijd voor me en verwijst mij door naar een praatgroep. Echter, in de volle coronacrisis is alleen contact via de pc mogelijk. Ik sta er alleen voor. De praatgroep helpt mij met alles een plaats te geven. Ik probeer meer en meer over broertje te spreken dan over baby, maar de pijn gaat jammer genoeg helaas niet weg.

Gender disappointment is een taboe

Het ergste is dat ik dit alles moet verstoppen voor mensen om mij heen. Gender disappointment. Zo heet het, lees ik op internet. Een taboe voor velen. Ik heb maar één keer tegen mijn eigen moeder hierover gesproken, ook zij vindt dat ik “ondankbaar” ben. Hij is gezond, alles verloopt vlot en ik heb een gemakkelijke zwangerschap. Hoe ik me voel is absoluut ’not done’.

Mijn uitgerekende datum komt dichterbij en bij het inruimen van zijn kast is er opnieuw die confrontatie. Alles bij bij mijn meisje is zo fleurig en ‘girly’ en nu zit ik ineens met eentonige kleuren en donkere tinten. Ik huil mij de laatste avonden in stilte in slaap.

De eerste ontmoeting

Als ik beval en de kleine man voor het eerst in mijn armen neem, smelt mijn hart als sneeuw voor de zon. Hij is perfect, hij is gezond, hij is mijn kleine man. Mijn hart slaat plots een aantal slagen over. Ik ben verkocht!

Mede door corona heb ik in het ziekenhuid extra veel tijd gehad om hem te leren kennen. Een hele verandering. Een plassertje dat plots 15 centimeter in het rond urine spuit als je niet snel genoeg bent. Ik moet toegeven dat ik heel diep van binnen nog steeds graag een meisje had gekregen, maar als je het mannetje ziet liggen, zou ik absoluut niet meer zonder kunnen. Zonder die knuffels en zonder die kusjes. Van hem.

Schuldgevoel

Het gevoel van teleurstelling heeft de laatste dagen minder de bovenhand. Het schuldgevoel daarintegen is overweldigend. Het lijkt wel alsof hij niet welkom is in de wereld, in ons gezin en dat is hij wél. Hij is een deel van ons en we ontvangen hem met open armen. Mama’s hebben nu eenmaal ook gevoelens die ze een plaats moeten leren geven.

Voor alle duidelijkheid … ik ga door het vuur voor mijn zoontje. Hij is mijn kleine man, onze kleine broer, ons hartje!

*De schrijfster van deze blog wenst anoniem te blijven. Katie is een fictieve naam.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalan van WIJ. Let op: we delen enkel verhalen die nog niet elders (online) gepubliceerd zijn.