“Ik wilde nooit kinderen, totdat ik Rick leerde kennen. Ik was vrij snel zwanger van Evy en tot 22 weken ging het heel goed. Vanaf dat moment hield ik heel veel vocht vast. De gynaecoloog zei: ‘Je bent een jonge, gezonde meid, het komt wel goed.’ Hij plande een controle voor vier weken later. Toen had ik voor het eerst een hogere bloeddruk en eiwitten in mijn urine."

Zwangerschapsvergiftiging: HELLP-syndroom

“De dag daarna wilde ik ’s avonds laat de hond uitlaten, maar kreeg ik mijn schoenen niet eens meer aan, zó dik waren mijn voeten geworden. Ik belde naar het ziekenhuis en moest meteen komen. De eiwitten in mijn urine waren in een rap tempo gestegen. Dat was voor mij heel onwerkelijk, want ik voelde me helemaal niet ziek. Ik werd in het ziekenhuis opgenomen en ik dacht dat ik na een dagje wel naar huis zou mogen. Maar de artsen vermoedden dat ik wel eens het HELPP-syndroom, een vorm van zwangerschapsvergiftiging, zou kunnen ontwikkelen.”

Intensive care voor vroeggeboren baby’s

“De volgende ochtend ben ik uit voorzorg naar een ziekenhuis met een intensive care voor te vroeggeboren baby’s gebracht. Ik had toen nog steeds niet door wat er eigenlijk aan de hand was. Totdat ik hevige hoofdpijn kreeg, mijn lever en nieren niet goed meer functioneerden, mijn hart traag ging kloppen en ik blaren op mijn onderarmen kreeg omdat het vocht geen kant meer op kon. Ik was er bijna niet meer geweest, maar ik kan me daar zelf niets meer van herinneren. Achteraf hoorde ik dat ik heb geroepen dat ze de baby moesten redden, niet mij. Toen ik precies 28 weken zwanger was, ging het niet langer en hebben ze Evy met een keizersnee gehaald.”

Bang voor herhaling

“Evy heeft na haar geboorte nog drie maanden in het ziekenhuis gelegen. Als ik in die periode een moeder met een pasgeboren baby in de kinderwagen zag, deed dat wel pijn. Zo had ik het ook willen hebben. We durfden eigenlijk geen tweede zwangerschap aan, ondanks het gevoel dat er iets ontbrak aan ons gezin. De kans op herhaling was bij mij 37%, dat vonden we zo veel dat we besloten het bij één kind te laten. Luuk was een complete verrassing voor ons. We twijfelden zelfs of we de zwangerschap niet moesten afbreken, maar dankzij een speciaal programma van het ziekenhuis werd ik dit keer goed in de gaten gehouden. Toen ik bijna 38 weken zwanger was, kreeg ik weer symptomen van HELPP en hebben ze me direct ingeleid. Luuk is echt een verrijking van ons gezin, het heeft gewoon zo moeten zijn.”

Dit verhaal verscheen eerder in magazine WIJ en is onderdeel van de serie Ziek van je zwangerschap. Lees ook de verhalen van Wendy (zwangerschapsdiabetes en extreem hoge bloeddruk), Maria (depressie) en Jolanda (hyperemesis gravidarum (HG)).

Interview: Denise Hilhorst. Fotografie: Anouk De Kleermaeker. Visagie: Wilma Scholte.