De derde en laatste ICSI-poging lukte het. Drie keer is scheepsrecht, zeggen ze dan. In mijn situatie was dit ook het geval. Na een miskraam, voelde ik dat het deze keer niet meer kon misgaan. Mijn gevoel was juist. Gelukkig!

Twee baby’s?!

Met acht weken zwangerschap mocht ik eindelijk weer terug naar het ziekenhuis om een echo te maken. Het zitten in de wachtkamer duurde een eeuwigheid, maar toen was het moment daar: een kloppend hartje. Het moment dat je versteld staat dat het is gelukt. Een moment van blijdschap en geluk. We kregen de felicitaties van de behandelende fertiliteitsarts en we konden ons geluk niet op. Toen vertelde ik haar dat ik niet één maar twee embryo’s heb terug laten plaatsen en dus ging ze opzoek naar hartje nummer twee. En JA! Daar was het hartje, net zo krachtig als de eerste. Ik ben niet in verwachting van één, maar twee baby’s. Wow!

Gezien mijn verleden en de tweeling blijf ik vanaf dan onder behandeling van het ziekenhuis en word ik als medisch bestempeld. Ik krijg controles, echo’s en word strenger in de gaten gehouden. Maar goed ook! Bij de 20 wekenecho krijg ik te horen dat mijn baarmoedermond al zover openstaat dat ik voor week 24 al kan bevallen. Dat betekent dat de meisjes (ja ik krijg twee meisjes!), nog niet levensvatbaar zijn. De longen zijn dan nog niet goed gerijpt en de artsen kunnen niets doen. Ik ben even in shock.

Dit mag mij niet overkomen! Ik heb zoveel moeite gedaan om zwanger te worden. Ze mogen mijn meisjes niet van mij afnemen. De artsen overleggen en geven aan dat zo’n situatie zelden voorkomt. Met een tweeling is er extra veel druk op mijn baarmoeder en dus moet er snel gehandeld worden. Als ik niets doe, ga ik mijn meisjes sowieso verliezen. De andere optie is een cerclage. Daarbij plaatsen ze een bandje om mijn baarmoedermond. Dit bandje zorgt er tijdelijk voor dat mijn baarmoedermond niet verder opengaat, totdat die het niet meer houdt.

Emotionele rollercoaster

Mijn vriend en ik komen in een emotionele rollercoaster terecht. Het is de vraag of het bandje het gaat volhouden en voor hoelang en of mijn lichaam er tegen kan. Het kan bacteriën aantrekken, waardoor ik koorts kan krijgen. We kiezen voor optie twee. Ik moet per direct stoppen met werken om bedrust te houden en zo de druk te verminderen op mijn baarmoedermond.

De zwangerschap verloopt daarna goed. Net alsof er niets aan de hand is. Tot ik een echo krijg bij 32 weken. De echoscopist ziet dat de baby achterligt qua groei en gewicht en dat haar hartslag aan de hoge kant is. Je ziet duidelijk aan haar gezichtsuitdrukking dat het niet goed is. Deze keer moet ik per direct in het ziekenhuis blijven en om de zoveel tijd een hartfilmpje maken. Daar lig ik dan een week lang in het ziekenhuis. Alle verpleegsters, maaltijdenbezorgsters en schoonmaaksters kennen mij al bij naam. Hele dagen in het ziekenhuis liggen is niet fijn. Je wilt ook een keer naar huis, helemaal als de hele familie bij elkaar komt om Chinees Nieuw jaar te vieren.

Weeën? Ik dacht gewoon wat pijntjes te voelen

Aan de arts vraag ik of ik toch even naar Zeeland mag om dit met mijn familie te vieren. Ik mag gaan. Tijdens de autorit van Rotterdam naar Goes krijg ik last van mijn buik. Ik wijd het aan de rijstijl van mijn vriend, maar dit blijken achteraf al weeën te zijn. Ik ben stipt op tijd terug in het ziekenhuis en ik ga vroeg slapen. Iedere dag van mijn zwangerschap moet ik rond 02.30 uur naar het toilet. Ook deze nacht. Maar dit keer is het anders. Ik plas bloed. Meteen komen de verpleegsters eraan. Ze leggen mij aan de CTG-scan om de meisjes te controleren. Gelukkig is alles goed, maar ze zien ook dat ik weeën heb. Ik had geen idee en dacht gewoon wat pijntjes in mijn rug te voelen.

De volgende ochtend gaan we over tot actie, bevallen dus. Het bandje wordt verwijderd en heeft het precies tot 33 weken en twee dagen volgehouden. De ontsluiting volgt snel. Binnen vijf uur heb ik 10 centimeter ontsluiting en mag ik gaan persen. Baby A ligt in hoofdligging en baby B in stuitligging. Ik wil beslist vaginaal bevallen en gelukkig kan dat ook. We hebben zoveel lol gehad tijdens de bevalling. Binnen een half uur waren beide meisjes er. London, baby A, de oudste en Paris, baby B, de jongste. Ze worden gelijk overgebracht naar de afdeling Neonatologie (couveuseafdeling), waar ze uiteindelijk nog 3,5 week hebben gelegen.

Wat ik met dit verhaal wil meegegeven, is dat het wachten en proberen de moeite waard is. Het is soms zwaar als het tegenzit, maar geef niet op. Echt niet. Hou vol!

Schrijf mee!

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Liever anoniem blijven? Vermeld dit erbij.