Jerry Hormone: 'Laat die baby maar komen. Ik ben er klaar voor'

Jerry Hormone: 'Laat die baby maar komen. Ik ben er klaar voor'

Het kan nu ieder moment gebeuren. De vluchttas staat klaar en de Maxi-Cosi zit in de gordel. Ik moet alleen nog even het oplaadsnoertje vinden van het boxje, waaruit serene tingel-tangel-tongelmuziek zal klinken als Laura ons kind de wereld in perst. (Ik had ook nog wat liedjes aangedragen, van Motörhead en Black Sabbath en zo, maar blijkbaar is de ongeschreven regel dat degene die baart de Spotify-playlist voor de volle 100% zelf mag samenstellen.)

Geschreven door Jerry Hormone

Ik ben er aan toe. Dat klinkt misschien wat pathetisch, maar als man ben je gedurende die hele zwangerschap toch een beetje een buitenstaander. Zij heeft negen maanden lang een binnenpretje. Als ze de grap uitlegt, dan snap je hem wel, maar hij werkt niet op de lachspieren. Ik heb die baby ook niet vierentwintig uur per dag in me zitten, voel niet ieder schopje en stompje.

Hopeloos achterlopen

Natuurlijk, ik leg m’n hand op Laura’s buik, wacht geduldig tot onze kleine Karate Kid - ‘Wax on! Wax off!’ - de baarmoederwand te lijf gaat. En ja, dan voel ik een duwtje. Een uiterst schattig porretje, maar of die uitgedeeld is met hoofd, schouders, knie of teen, geen idee.

Laura daarentegen neemt zelfs het miniemste foetusroersel waar alsof ze het op klaarlichte dag haarscherp en glashelder voor zich ziet gebeuren en roept dan dingen als: “Ze knipperde met haar ogen!” In hormonaal opzicht look ik ook hopeloos op haar achter.

Knettertje high

Zo hebben we al heel veel tweedehands baby- en kinderkleertjes gekregen. Maar Ă©cht heel veel. In alle maten en voor alle leeftijden. Ik heb er al kledingstukken tussen zien zitten, waarvan ik zeker weet dat ze me in 2034 zullen doen bulderen: “Jongedame, zĂł ga jij de deur niet uit!”

Anyway, door de nesteldrang gedreven heeft Laura al die kleertjes - die toen we ze kregen gewoon schoon, droog en netjes opgevouwen waren - gewassen, te drogen gehangen en netjes opgevouwen. En vervolgens in een ontelbaar aantal IKEA-bakjes ge-Marie Kondo’d. Knettertje high van alle fijne stofjes die hierbij in haar hersens zijn vrijgekomen, laat ze me het eindresultaat zien.

Pats boem verliefd

“En kijk dat mutsje dan! Kijk hoe klein!”, zegt ze alsof zojuist haar eerste kwartje XTC is ingekickt. “Haar hoofdje is straks ook zo klein! Kan je het je voorstellen, Sjer?!” “Eh, ja, wel zo praktisch aangezien ze er nog uit moet, toch?” Laura luistert al niet meer en staat met sokjes te wapperen. Die zijn ook heel klein. Voor heel kleine voetjes.

Er wordt weleens gezegd, dat als je als vader voor het eerst je kind vasthoudt, je er pats boem net zo wezenloos verliefd op bent als de moeder heel de zwangerschap al was. Dat wil ik ook. Ik ben er klaar voor. Zodra ik dat oplaadsnoertje heb gevonden.

Beeld: iStock.com/mihailomilovanovic