‘Ik zie teveel vocht bij het hartje’

Aangekomen bij de 20 wekenecho heb ik er veel zin in. Ons lieve, kleine wondertje weer bekijken. De echoscopiste zegt bij alles dat het mooi en prachtig is. Tot ze bij het hartje wel heel lang blijft kijken. Er bekruipt mij ineens een gevoel van onheil. “Ik zie iets teveel vocht bij het hartje”, vertelde ze. Ook de aorta en de darmpjes lijken iets af te wijken van het normale. Ineens is het leuke wel van de echo af. Ik zeg weinig en mijn moeder ook. Met een vlak gevoel loop ik naar buiten, verward en met een hoofd vol vraagtekens.

Vervolgonderzoek in het Wilhelmina Kinderziekenhuis

Diezelfde dag word ik gebeld door onze verloskundige. Ze vraagt heel lief hoe het met ons gaat en dat het goed is om even een potje te janken. Ze legt rustig de vervolgstappen uit. Later die middag belt iemand uit het Wilhelmina Kinderziekenhuis om de tijd en datum voor onze afspraak door te geven; we moeten nog vier lange dagen in onzekerheid zitten over onze kleine meid. We raadplegen Google, iets wat je dan misschien beter niet kan doen. Het gaat van ’niets aan de hand’ tot het allerergste. Dus eigenlijk weten we nog niets en zit er niets anders op dan afwachten.

De dag van de afspraak

Die vrijdagochtend zijn we gelukkig vroeg aan de beurt. Een hartspecialist, verloskundige en echoscopist kijken met z’n drieën naar onze dochter. “Een perfect hartje!” zegt de hartspecialist. Onze opluchting is groot. Haar hart en de aorta zijn in orde.

Over de darmen zeggen ze: “We snappen wat de andere echoscopiste zag, maar het is zo minimaal dat we er niet over zouden zijn gevallen.” Toch wordt ons uitgelegd welke vervolgonderzoeken we nog kunnen doen. De opties zijn bloed afnemen om te checken op een bepaald virus, een vruchtwaterpunctie om het Down- en Edwardsyndroom uit te sluiten en een extra echo met 28 weken om te kijken of er een verkeerde groei van de darmen te zien is. “Maar in 90% van de gevallen is er helemaal niets aan de hand”, krijgen we te horen.

Slecht nieuws

We besluiten om bloed af te nemen en de extra echo te doen. Een vruchtwaterpunctie zien we niet zitten, want dat geeft een verhoogde kans op een miskraam. “Gelukkig loopt dit allemaal met een sisser af!” Het zijn de laatste woorden van de verloskundige als we de kamer verlaten. Little did we know …

Een dag voor Kerst gaat de telefoon. Mijn bloeduitslag is binnen en is niet goed. De arts aan de telefoon vertelt dat ik het CMV-virus heb opgelopen tijdens mijn zwangerschap. “Wat? CMV? Nog nooit van gehoord.” Er is een kans van 40% dat de baby het virus ook heeft. In dat geval zou het kind getroffen kunnen zijn en er cognitieve complicaties, zichtverlies en/of gehoorverlies kunnen optreden. Er wordt gevraagd wat we willen. Er is keuze tussen een vruchtwaterpunctie om vast te stellen of de baby wel of niet is getroffen door de infectie, of afwachten en in het ongewisse blijven tot onze dochter geboren wordt.

We zijn er snel uit. We willen graag weten of ons kind het virus heeft overgenomen en dus zit ik, na beladen kerstdagen, wederom bij het Wilhelmina Kinderziekenhuis, maar deze keer voor een punctie. Mentaal wordt er enorm veel van mij gevraagd. Ik maak mij zoveel zorgen om het kleine meisje wat in mij groeit en dat ik elke dag voel bewegen. De kleine druktemaker. Slapen is lastig en ik krijg niets meer gedaan thuis.

Toch een vruchtwaterpunctie

Om half 9 zijn we aan de beurt in het ziekenhuis. Ik ben mezelf helemaal aan het opvreten. Wat nou als de baby beweegt en ze tegen de naald aan komt? Wat nou als …

De tijd tikt door en inmiddels is het kwart voor 9. Waarom komt niemand ons halen? We zijn de eerste patiënten van de dag. Na vijf minuten worden we geroepen. Eenmaal op de behandelbank wordt er eerst een echo gemaakt om te kijken hoe de kleine dame ligt en om een plek te vinden voor de punctie. Op het moment dat ze in beeld komt breek ik, er komen zoveel gevoelens vrij. Ik wens dit kleine meisje het allerbeste van de wereld en ik wil hier helemaal niet liggen. Stomme punctie. Stom virus.

Als mijn tranen eruit zijn, begint de punctie. Een lange naald gaat mijn buik in en ik blijf zo stil mogelijk liggen. Het prikken door mijn buikspier heen is erg gevoelig, maar verder valt het alles mee. De rest van de dag heb ik rustig aan gedaan. Vanaf dan is het afwachten tot het telefoontje met de uitslag komt. Gelukkig zouden ze de volgende dag al bellen.

Goed nieuws

Na een lange dag wachten krijgen we om 17.15 uur een telefoontje uit het ziekenhuis. Het CMV-virus is niet gevonden in het vruchtwater, dus de baby heeft het niet overgenomen. Er valt een ton aan zorgen van mij af. We zijn de dans ontsprongen!

Weinig over bekend bij zwangeren

We hebben ons inmiddels goed ingelezen over het CMV-Virus. En ik verbaas mij erover dat er zo weinig over bekend is onder (zwangere) vrouwen, en hoe slecht dat is. In België worden vrouwen meermaals op het virus geprikt en werken vrouwen die zwanger zijn niet meer in de kinderopvang of met kleuters, omdat het zo besmettelijk is. In dit artikel lees je alles wat je moet weten over het CMV-virus tijdens de zwangerschap.

Ik heb nooit geweten dat mijn werk als kleuterjuf en het knuffelen, verschonen en kussen van mijn 1,5 jarige dochter zoveel risico’s met zich meebracht tijdens de zwangerschap. Als ik dit geweten had, was ik een stuk voorzichtiger geweest.

Laatste controle

Als ik 29 weken zwanger ben, sta ik wederom in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Ik had verwacht dat ik niet zenuwachtig zou zijn, maar ik voel aan alles dat het toch heel spannend is. Allerlei gedachten gaan weer door mijn hoofd, hopelijk is alles goed met onze kleine meid en hoeven we ons geen zorgen meer te maken.

De echo gaat voorspoedig. Ze ligt er mooi voor en laat zichzelf goed zien. De dokter geeft aan dat alles goed lijkt. “Een prachtige baby”, aldus de arts. En daar kan ik mij alleen maar bij aansluiten. We tellen af. Nog ongeveer 10 weken en dan kunnen wij en je grote zus jou met open armen ontvangen. Je bent meer dan welkom!

Ook je verhaal delen?

Wil jij ook je verhaal delen over je zwangerschap? Stuur ’m (ongeveer 800 woorden) naar redactie@wij.nl onder vermelding van Mijn verhaal. Bij publicatie neemt de redactie contact met je op. Anoniem blijven is mogelijk.