“Gênant. Écht gênant, die hormonen. Gehuild als een klein kind heb ik, totdat ik de onderstaande woorden op papier had. Het was één grote shitload aan hormonen die mij zo week hebben gemaakt die dagen. Maar wat ben ik dankbaar voor de ervaring…

Samen in bad

39 weken en 3 dagen zwanger was ik. Het begon als een zware dag, nadat ik amper had geslapen. Ik wist dat mijn vrolijke, energieke meiske mij vandaag weinig respijt zou gaan geven, zij zou alle, nog overgebleven energie in mijn lijf gaan opslurpen. Het werd echter een dag om nooit te vergeten. Na het ontbijt gingen we eerst gezellig samen in bad. Het maakte me vandaag allemaal geen barst uit hoe, als we de dag maar doorkwamen zonder al te veel moeite mijnerzijds. Lekker spetteren, haartjes wassen en figuurtjes tekenen op elkaars rug met scheerschuim. Het warme water en de vrolijke kreten van mijn meid deden wonderen voor mijn humeur.

Wat is ze lief, groot geworden, mooi en wat ben ik trots

Spontaan bedacht ik buiten de deur te gaan lunchen, scheelde weer een hoop rommel in huis! Met onze haren nog vochtig kwamen we aan bij onze favoriete lunchroom. Er was wonder boven wonder nog een plekje voor ons vrij tijdens de drukke lunchtijd, in de vakantie nog wel! Wat is mijn meisje altijd trots als ze met papa en/of mama in een “lestaulant” mag eten. En wat is ze altijd lief. De placemat en tevens kleurplaat met stiftjes, waarop ze met smart zat te wachten, kwamen al snel en vlijtig begon ze te kleuren. Ik kon alleen maar naar haar kijken. Wat is ze perfect, al kleurend met haar tongetje uit haar mond. Wat is ze lief, wat is ze groot geworden. Wat is ze mooi en wat ben ik ongelooflijk trots op haar.

Ik blijf maar naar haar kijken. Ik voel me als in een film, in een perfect moment waarop in de scène dan een bijpassend liedje begint te spelen. In mijn hoofd start de intro waarna Bruno Mars begint te zingen: ‘Her eyes, her eyes, make the stars look like they are not shining..’. Een nummer dat ik eerder niet eens bijzonder vond. Maar nu zingt Bruno het niet voor zijn geliefde maar voor mijn dochter, op wie het nummer nu ineens zó van toepassing is. Ik krijg een enorme brok in mijn keel en voel de voor vandaag onvermijdelijke tranen opkomen.

Misschien wel de laatste keer met z’n tweeën

Dan komt ook ineens het besef dat dit één van de laatste momenten samen is nu we nog een gezinnetje van drie zijn. Wellicht de laatste keer dat ik dit moment met haar heb zonder dat haar broertje er is en ik mijn liefde verdeel over drie in plaats van twee. We staan aan het begin van iets heel moois maar sluiten ook wel een klein beetje een tijdperk af.

Eenmaal thuis aangekomen doen we samen nog een dutje op de bank. Een mooie afsluiter van een fijne dag samen. Het was een dag waaraan ik later zal terugdenken. Manlief kijkt bij thuiskomst vertwijfeld naar mijn betraande ogen. Ik lach en wederom beginnen de tranen te stromen. Meer dan, “Laat me maar, het zijn happy tears!” krijg ik niet over mijn tong.

Kleine broer is geboren

Inmiddels is haar kleine broertje geboren. Ik zie soms hoe verwarrend het voor haar is dat mama ‘nee’ zegt of even geen tijd voor haar heeft. Ook merk ik helaas soms dat ik, gedreven door, jawel, nog steeds hormonen én slaapgebrek, feller reageer dan ik zou willen als ze even niet luistert of iets aan me vraagt. Daarvan heb ik dan vaak onmiddellijk spijt.

Een paar dagen geleden besprak ik dit met haar bij het naar bed brengen. Ik vertelde dat mama nu vaker boos is omdat ze zo moe is, en verwees daarbij naar haar eigen gemoedstoestand die ochtend, toen ze niet fit was en ze de grootste moeite had haar bed uit te komen. Ze reageerde zó fantastisch: “Ik begrijp dat wel mama, en het is toch helemaal niet erg dat je spijt hebt!” Ik begrijp wat ze bedoelt en weer begint Bruno te zingen en komt die brok in mij keel. Mijn meisje toch. Mijn liefde voor jou is oneindig. Ik kus haar welterusten en kan het niet laten het nog snel met een trillende stem in haar oor te fluisteren; ‘Girl you are amazing, just the way you are..!’."

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.