Hoogzwanger, alles onder controle en dan krijgt je peuter met astma het RS-virus
Hoera! Ik ben zwanger van ons tweede zoontje. Al vrij snel voelde ik mij ziek, zwak en misselijk. Ik heb mijn werk tot 16 weken goed kunnen verrichten, maar aangezien mijn werk lichamelijk zwaar is, was het advies van mijn verloskundige om te stoppen. Vanaf 17 weken heb ik daar gehoor aan gegeven. Ik had ook vreselijke last van mijn bekken en heupen, dus het kwam goed uit.
De weken leken voorbij te vliegen. Met 26 weken hing ik paniekerig aan de telefoon: ik had mijn zoontje al een paar uur niet meer gevoeld. De verloskundige kwam langs en inderdaad, zijn hartslag was 110. Ik werd gelijk voor controle door gestuurd naar het ziekenhuis, maar aan de CTG-scan bleek onze kleine man nergens last van te hebben. Met een gerust hart ging ik naar huis, en wie meldde zich daar? Jawel de baby. Bedankt vriendje, iets te laat.
Iedere dag controle CTG-scan
De weken daarna belde ik constant met de verloskundige, continu met een onzekere stem; ik voel de baby niet meer. Ondertussen was ik 37 weken zwanger, ongeveer 15 ziekenhuis bezoeken verder. Met de baby ging het nog steeds goed. Helaas moest ik wel tot de geboorte iedere dag naar het ziekenhuis voor een CTG-scan.
Hoogzwanger en je peuter RS-virus
Maar daarna, een nachtmerrie: ons oudste zoontje is zwaar benauwd en valt steeds weg. Hoogzwanger pak ik hem op en race naar het ziekenhuis. Hij werd gelijk opgenomen in verband met lage zuurstofwaardes in zijn bloed. Met verdriet en onmacht kon ik niets anders dan toekijken. Een dag later ga ik een verdieping lager voor de CTG scan, en direct daarna weer terug naar de kinderafdeling voor onze zoon. Na drie dagen ziekenhuis mag hij naar huis, hij heeft astma en het RS-virus, dus we gaan hem lekker vertroetelen (maar niet voordat ik nog even een verdieping naar beneden ben gegaan voor mān dagelijks scan).
Bevalling baby nummer twee
En dan ben ik 38 weken zwanger. Mijn man was thuis en ik ging weer naar het ziekenhuis voor de controle. Ineens barstte ik in tranen uit: ik was er Ʃcht klaar mee. Toen ik in het ziekenhuis naar de wc ging, viel er wat raars uit: ik was de slijmprop verloren! Ik haastte me naar de afdeling waar ik de afspraak had en daar werd meteen mijn ontsluiting gemeten. Ik had al drie centimeter. Toen ze klaar waren met meten, braken mijn vliezen. Snel belde ik mijn man met de mededeling dat hij direct deze kant op moest komen met alle spullen. Al snel volgde de weeƫn en de pijn. Pas na 45 minuten kwam mijn man binnen lopen. Op dat moment kon ik tijdens en na de weeƫn al geen woord meer zeggen. Hij was er nog geen 40 minuten en ik kreeg al persweeƫn. Ik mocht om 10.49 uur beginnen met persen en om 10.56 uur lag ons zoontje gezond en wel - maar ook klein - op mijn borst.
Soms vraag ik me af of ik me schuldig moet voelen: zou mijn zoontje geluisterd hebben? Heb ik niet voldoende aandacht gehad voor de baby in de buik? Hoe dan ook: hij is kerngezond met een gewicht van 3170 gram en een schatting van 47 cm.
Ook je verhaal delen?
Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.