Uit die opmerkingen blijkt hoe slecht de meeste mensen eigenlijk op de hoogte zijn van wat diabetes type 1 precies is. Want die extra echo’s zijn er omdat mijn kleine veel risico loopt te groot te zijn. Als ik een zak M&M’s wil leegeten kan dat, het is mijn eigen keuze. Nee, diabetes is gelukkig geen erfelijke ziekte, dus mijn baby krijgt het niet automatisch ook. Insuline is absoluut geen rommel- het is voor mij een medicijn dat ik (en met mij nog zo’n 110.000 mensen in Nederland) nodig heb om mijn lijf op de gezonde manier de dag door te krijgen.

Wat is diabetes type 1 eigenlijk?

Op mijn 32e kwam ik erachter dat ik diabetes type 1 heb. Dit is een auto-immuunziekte: mijn afweersysteem schakelt de eigen insuline-producerende cellen uit. Mijn lijf kan de bloedsuikers niet meer onder controle krijgen, waardoor een tekort aan insuline ontstaat en het geen glucose kan verwerken. Dan gaat mijn lichaam over op vetverbranding en zo ontstaat er verzuring van het bloed, waarmee je lichaam zichzelf vergiftigt. Om dat te voorkomen, spuiten diabetes type 1 patiënten dagelijks een aantal keer insuline. Dit is altijd het geval, maar als je zwanger bent, kan het ongeboren kind er ook last van hebben.

Diabetes type 1 tijdens zwangerschap

Baby’s waarvan de moeder diabetes type 1 heeft, worden vaker te vroeg geboren en komen ook vaker op de intensive care te liggen. Daarom moest ik mijn kinderwens ook eerst bespreken met het behandelteam in het ziekenhuis (heel romantisch). Zij bekeken of mijn gemiddelde glucosewaarden een half jaar stabiel genoeg waren om op een verantwoorde manier aan een zwangerschap te kunnen beginnen. Gelukkig was dat zo in mijn geval en hoera! We kregen toestemming van het ziekenhuis! Binnen twee maanden was ik zwanger.

Zwanger met diabetes: een medische mallemolen

De diabetesverpleegkundige was de eerste die ik op de hoogte bracht, nadat ik een positieve test in handen had. Tijdens mijn zwangerschap belde ik wekelijks met haar om mijn suikerwaardes te bespreken. Ze kon meekijken op afstand, dankzij een handig klein apparaatje dat mijn waardes las. Zo had ik ook geen vingerprik meer nodig. Naast deze telefoontjes was ik iedere twee weken in het ziekenhuis voor het combi-spreekuur, waar zowel een gynaecoloog als een internist aanwezig is. Ik kreeg veel groeiecho’s om te zien of mijn baby niet te hard groeide en ik niet te veel vruchtwater had. Ook kreeg ik een enorm uitgebreide 20-weken echo, omdat ze zeker wilden weten dat alles in orde was met onze baby, en in mijn laatste trimester kreeg ik iedere twee weken een echo.

Glucosewaardes niet te hoog

Toen ik zwanger was, was het belangrijkste dat mijn glucosewaardes (‘suikers’) niet te hoog zouden worden. Bij ‘normale mensen’ is die waarde rond de 5.5, maar bij een diabeet kan het alle kanten op. Van te hoog (boven de 8) als je te veel koolhydraten hebt gegeten naar te laag (onder 4) als je juist te veel insuline hebt gespoten. Alles boven de 10 is gevaarlijk voor je baby en alles onder de 4 is vooral heel vervelend voor de moeder, met het risico op flauwvallen. Het balanceren tussen die cijfers, maakt een zwangerschap heel stressvol als je diabetes type 1 hebt. En dat is niet zo simpel als ‘letten op wat je eet’. Het gaat ook om je beweging, om het trimester, om de temperatuur, etc. En die stress die je ervaart, is natuurlijk ook niet goed voor je kleine.

Standaard inleiden bij 38 weken

En dan de uitsmijter: in ieder ziekenhuis is het protocol om met 38 weken te beginnen met inleiden. Daar zijn verschillende redenen voor, maar leuk is het niet. Die droom van een thuisbevalling, in een bad vol warm water om je weeën op te vangen? Die is voor maar heel weinig vrouwen met diabetes type 1 weggelegd. Ik ben zelf ingeleid met 38+1, lag een dag aan de weeënopwekkers en aan het einde van de dag besloten we dat een keizersnee de beste keuze was. Dat is een realistischer scenario, helaas. Toch ben ik heel blij met de medische wetenschap, maar miste ik de steun van andere aanstaande moeders met type 1-diabetes. De sporadische informatie online ging altijd van het ergste uit. Dus richtte ik, na de bevalling, zelf Suikermama’s op. Daar kunnen aanstaande moeders informatie vinden en hun ei kwijt.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.