Oh, wat was ik blij toen ik na anderhalf jaar van negatieve zwangerschapstesten en ritjes naar het ziekenhuis eindelijk die felbegeerde twee streepjes op de zwangerschapstest zag staan. Het grote babyavontuur ging beginnen! Ik wist dan ook niet hoe snel ik moest beginnen met de voorbereidingen.

Hysterisch dompelde ik mij onder

Ik shopte me een ongeluk aan zwangerschapskleding, schreef me in voor alle mogelijke zwangerschapsboxen, ik maakte moodboards op Pinterest voor de babykamer en ik verslond ieder magazine en elk blog over het moederschap. Kortom: hysterisch dompelde ik me volledig onder in het land der zwangeren.

Je zou daarom denken dat ik op alles voorbereid was en nergens door overvallen zou worden. Ik wist immers alles al uit de boeken toch? Nou … nee. Zwanger zijn bleek één groot avontuur vol onverwachte wendingen, rare emoties en bizarre verrassingen.

Hallo hormonen: van ijskonijn naar weekdier

Zo wist ik natuurlijk dat zodra die twee streepjes op de test stonden, hormonen mijn lijf compleet zouden overnemen. Dikke prima, want ach: wat merk je naast wat lichamelijke kwalen daar nou eigenlijk van? Ik bedoel, hormonen zijn toch vooral een prima excuus voor als je een keer bloedchagrijnig bent en uit je slof schiet?!

Inmiddels heb ik mogen ervaren dat hormonen wel degelijk rare dingen met je doen. Zo was ik voor mijn zwangerschap eigenlijk - tja, hoe zeg ik dat subtiel - een ijskonijn. Kerstreclames met eenzame, oude omaatjes, dieren in nood, beelden van kinderen in vluchtelingenkampen: tuurlijk vond ik het hartstikke zielig, maar ik hoefde er niet zo snel een traantje om te laten.

Maar tijdens m’n zwangerschap? Och, ik heb wat afgehuild. En niet alleen bij zielige reclames. Ik heb zelfs een paar keer bij, ja écht, Temptation Island en The Bachelor mijn zakdoeken volgesnotterd. (‘Ja maar kíjk dan! Dit is toch echte liefde!’) Met als fantastisch dieptepunt dat ik bij Help, Mijn Man Is Klusser een potje heb zitten grienen. (‘Echt zielig dat die vrouw met haar kinderen in zo’n puinhoop moet leven!’).

Moodswings: woedend op de wc

Nu word ik dus vooral emotioneel en gevoelig van zwanger zijn. Dat is misschien irritant, maar daar valt mee te leven. Maar hormonen kunnen ook een ander effect hebben op je gesteldheid. Zo was daar vriendin F. die het leven van haar man behoorlijk zuur maakte met haar moodswings.

Toen haar wederhelft thuiskwam en het wc-papier was vergeten, heeft ze woedend een kwartier lang tegen hem geschreeuwd dat hij altijd alles vergeet, nooit aan haar denkt, dat ze haar kont wel met de regiokrant zou afvegen en dat het zíjn schuld was als haar hele kont zwart was van het inkt. Ze bleef maar doortieren. Na een kwartier is hij afgedropen en is hij met een chagrijnig hoofd nog even twee XXL-verpakkingen wc-papier gaan kopen.

Ook vriendin M. kon er wat van. Toen ze een gratis zwangerschapsbox wilde ophalen bij een babywinkel bleek dat ze tijdelijk niet op voorraad waren en heeft ze het winkelpersoneel de hele huid vol gescholden - om vervolgens keihard in janken uit te barsten en haar excuses aan te bieden. Oeps!

Waanzinnige cravings: door de sneeuw voor oliebollen

Wat overigens ook voor hilarische taferelen zorgde tijdens mijn zwangerschap, waren de zwangerschapscravings. Zo was ik hoogzwanger in december en lag er standaard een zak oliebollen in de keuken. En als de zak leeg was en er niet op tijd nieuwe waren gehaald? Dan verzocht ik manlief vriendelijk doch dringend om even langs de kraam te fietsen om een nieuw voorraadje aan te leggen. Ook toen de kraam er in heel januari nog stond. Ook met tien centimeter sneeuw buiten. De arme schat.

Vriendin R. had ook nogal last van cravings. Zij wilde perse broodje knakworst als lunch. En aangezien ze zelf te moe was om naar de supermarkt te gaan, moest haar wederhelft het halen. Lief als hij was, deed hij dat. Om vervolgens ook nog naar een andere supermarkt te moeten fietsen waar de witte bolletjes wél op voorraad waren. (‘Nee, geen bruine bolletjes, ik wil witte!’) Het ergste? Toen hij de knakworstjes aan het opwarmen was, werd ze misselijk, trok ze een zuur gezicht en wilde ze er plots niks meer van weten. Uit medelijden heeft ze nog een half broodje met lange tanden naar binnen gewerkt …

Zwangerschapsdementie: vergeetachtig en warrig

Wat voor mij helemaal een compleet nieuw fenomeen was tijdens mijn zwangerschap, was zwangerschapsdementie. Maar oh, wat sloeg de vergeetachtigheid genadeloos toe in die maanden! Het was zelfs zo erg dat ik meerdere keren boodschappen vergat te halen, mét boodschappenlijstje. Ik herhaal: mét een boodschappenlijstje. Dat ging zo: ‘Hé, ik moet nog aardappelen hebben, even naar de koeling. Oh wacht, een slagroomtaart in de aanbieding, die pik ik even mee! Oh nou, volgens mij heb ik alles, ik ga afrekenen. Doei.’ Die hele aardappelen waren binnen twee seconden compleet uit mijn geheugen gewist.

Bovendien was ik enorm warrig. Zo stond ik op een ochtend deodorant in mijn haar te spuiten. Ook heb ik zonder blikken of blozen een schone was van het droogrek afgehaald om ‘m vervolgens weer terug in de wasmachine te stoppen. En na mijn bevalling? Toen werd het alleen nog maar erger door het enorme slaapgebrek. Boos worden omdat het hekje op het station niet openging als ik mijn pinpas ervoor houd. De vaatwasser twee keer achter elkaar opendoen terwijl hij draait. Mijn telefoon in de koelkast leggen: gék werd ik ervan.

Tja, wat hormonen met je doen hè. Nu ik dit schrijf is het twee maanden geleden dat mijn dochter is geboren en momenteel ben ik dus heerlijk aan het ontzwangeren. De nachten zijn kort, de hormonen gieren nog in het rond. En ik? Ik overleef de dagen op cafeïne en herinneringsnotities. Héél veel herinneringsnotities …

Dit verhaal is verschenen in magazine WIJ. Geschreven door Karin Broeren.