In de “gewone” wereld zijn de superlatieven namelijk niet aan te slepen als het om zwangerschap gaat. Maar als je je eenmaal waant in de wereld van conceptie, miskramen, (vroeg)geboortes en babyshowers, kun je je soms wel afvragen of je hier nou vrijwillig aan was begonnen. Gelukkig is er ook een opmars van vrouwen (en mannen) die vaker het echte verhaal vertellen. Want zwanger willen worden of blijven, is soms knap lastig, ongelooflijk kut of totaal onvoorspelbaar. En ja, moeder natuur kan meedogenloos zijn, heb ik ervaren.

Voor de vijfde keer zwanger en nog geen kind op de wereld gezet

Ik ben nu voor de vijfde keer zwanger maar heb nog geen kind op de wereld gezet. Nu ik voor het eerst de 15 weken gepasseerd ben en een paar keer een kloppend hartje op een scherm heb mogen zien, heeft de zorg bedacht dat ik gewoon weer mee mag in de stroming van “normale” zwangere vrouwen. Je moet vooral niet te lang tegen die stroom in willen zwemmen, want dan word je overgeleverd aan witte jassen, klinische vragenlijsten en soms pijnlijke onderzoeken. Maar soms heb je geen keuze en zit je noodgedwongen met je partner in een ruimte te vertellen aan een arts hoe de bloedproppen eruit zagen toen je voor de derde keer uit de bocht vloog. Weg romantiek. Nog niet eens gesproken over het echo-apparaat dat daarna in je lichaam verdwijnt en op zoek gaat naar de boosdoener van al dit kwaad.

Miskraam betekent ook confrontatie met angst

Om te zorgen dat mijn onderwaterwereld zich wat meer naar de oppervlakte van succesvolle zwangerschappen kon bewegen, werd mij aangeraden een operatie te ondergaan. Eentje die ervoor zou zorgen dat de restanten van een eerder opgelopen blindedarmontsteking - op heel jonge leeftijd - werden verwijderd. Die restanten zorgden er volgens de Witte Jas namelijk voor dat de kans op een succesvolle zwangerschap vrij laag was. Schoon schip maken was daarom de enige optie. Maar waar de arts geen rekening mee had gehouden, is dat dat schip van mij nog boordevol trauma en zwarte gedachten zat. Ze vroeg me eigenlijk om terug te gaan naar de donkerste kamer in mijn ziel die ik op vijfjarige leeftijd had dichtgetrokken. Dat werd dus ook een lang en moeizaam proces. Ik was helemaal niet meer bezig met een “kinderwens”, ik kon alleen maar denken aan die inktzwarte kamer waar de deur potdicht zat.

Maar ondertussen leefde de buitenwereld die op de hoogte was gebracht (al dan niet gewild) hartstochtelijk met ons mee. Ik wist alleen dus niet altijd of ze mee leefden met hetgeen ik het zo moeilijk mee had. Want dat was niet zozeer de uitgestelde kinderwens, maar de harde confrontatie met mijn eigen angst. Het werd allemaal best ingewikkeld, want ook het geduld van mijn lieve vriend werd flink op de proef gesteld. Er was een oplossing voor het grijpen, maar ik bleef uitstellen en vertragen. We hadden allebei verdriet, maar niet over hetzelfde. En terwijl de zwangerschapsaankondigingen ons om de oren vlogen, gingen we zelf gebukt onder een zware opdracht: de verbinding met elkaar niet verliezen.

Partner als steun en toeverlaat

Pas na 18 maanden en vier miskramen durfde ik de enkele reis naar mijn diepste angst aan. Ik gaf me over aan de wetenschap en onderging een operatie die me hopelijk af zou helpen van levenslange buikklachten en niet succesvolle zwangerschappen. De grootste paniek in combinatie met de sterkste vorm van verbinding heb ik gevoeld toen ik voor een laatste keer mijn vriend aankeek voordat ik de OK ingereden werd. Zijn geduld, zijn steun en zijn onvoorwaardelijke liefde ben ik altijd blijven voelen, hoe ver we ook van elkaar af waren gedreven. De operatie verliep volgens plan en (heel) kort daarna raakte ik opnieuw zwanger. Daarbij niets dan lof voor de zorg, die ons ongelooflijk goed heeft begeleid en geadviseerd in zowel het proces voor de operatie als daarna. En ondanks alle hindernissen van het afgelopen 1.5 jaar waren we allebei kalm en opgelucht: nu was het goed.

Zwanger na miskraam

In de periode daarna ervaarde ik een compleet nieuwe situatie. Ik was overgestapt van kamp “(nog) niet zwanger” naar kamp “zwanger”. Kaartjes met “een klein wondertje op komst” stroomden ons huis binnen. Alcoholvrije champagne werd ontkurkt en enthousiaste, ontroerde reacties volgden. Ondanks alle oprechte liefde, voelde ik diep van binnen soms weerstand. Alsof ik nu geslaagd was en daarvoor niet. Ik weet nog hoe eenzaam ik me soms had gevoeld in de tijd dat het niet lukte. En tijdens mijn huidige zwangerschap merk ik nog steeds hoeveel pijnlijke verhalen er aan de oppervlakte komen als ik zelf vertel over mijn ervaringen. Ik merk dat er nog steeds een groot taboe heerst op dit thema en dat er vaak een diepe vorm van schaamte en falen in verborgen zit. Ik hoop dat ieder eerlijk verhaal bijdraagt aan het opheffen van dit taboe en het voelen van deze schaamte. Aan alle vrouwen en partners die hopen op een kindje. Je bent niet alleen. Houd moed. Heb geduld. Wees lief voor elkaar.

*De schrijfster van deze blog wenst anoniem te blijven. Evi is een fictieve naam.

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.