Na anderhalf jaar ben ik weer helemaal de oude Erika. De doener die weer lekker bezig kan zijn zonder pijn. We hebben zojuist een nieuw pand gekocht voor het bedrijf en na een verbouwing ben ik ijverig aan het schoonmaken. Ik lig op mijn knieën onder een paar bureau’s onder een radiator het stof weg te poetsen dat ik denk: Oh wat heerlijk, ik kan dit gewoon weer doen! Een week later ben ik de logistieke ruimte aan het dweilen. Ik denk nog wel: let op je houding Erika.

Gigantische pijn

Een dag later heb ik gigantisch pijn. Bekkenpijn, de oude vertrouwde pijn. Nu zoek ik daar niet gelijk iets achter. Een jaar na mijn bevalling had ik tijdens mijn menstruatie ook telkens die vervelende pijn in die bilspier, doortrekkend naar mijn benen. Een bezoekje aan de osteopaat deed wonderen. Ik bleek nog muurvast te zitten en dus mijn spieren verkeerd te belasten. Hier dacht ik dus afgelopen keer ook aan. Ik moest immers bijna weer ongesteld worden, over ruim een week … dus als de pijn aanhield, ging ik gewoon even langs de osteopaat. Dan was het ‘gewoon’ weer verholpen.

Tot die menstruatie uitbleef … en ik even een testje deed om uit te sluiten dat ik zwanger was. Ik hield een positieve test in mijn handen. En in plaats van blijdschap dat er een vierde kind onderweg was … kreeg ik de schrik van mijn leven. Het allereerste wat ik dacht was: Oh nee, mijn bekken?! Hoe moet ik dit nu gaan doen met drie kinderen onder de vijf jaar? Ik heb een hele dag met de test in mijn broekzak gelopen en continu moest ik erop kijken. Ja, het is echt waar. Ik ben zwanger … maar als ik nú al pijn ervaar, hoé moet ik dit de aankomende negen maanden volhouden?

Hoe moet dit nu?

Heel even begreep ik de paniek die onverwacht-zwangere vrouwen hebben die bij een abortuskliniek aankloppen. Een zwangerschap is iets onomkeerbaars. Dat besefte ik die dag. Toen ik de volgende dag het mijn man vertelde was bij hem ook duidelijk de schrik: Hoe moet dit nu? Ik had inmiddels een dag de tijd gekregen om na te denken. Een afspraak bij de osteopaat was al gemaakt. Samen op de bank bespraken we de eerste voorzorgsmaatregelen.

Negen maanden lang alles uit je handen laten vallen

Mijn belangrijkste winst na mijn schrik was eigenlijk wel: Erika, je weet dat je de aankomende negen maanden alles uit je handen moet laten vallen … maar hier staat tegenover dat, bij leven en welzijn, er hier een mensenleven tegenover komt te staan. Dat is het toch wel waard? Wat is negen maanden pijn op een heel mensenleven waarvan je het begin nu bij je draagt? Die gedachte gaf me een heleboel rust! En ik weet … ook deze negen maanden komen we met elkaar wel weer door.

Lees hier het vervolg (deel 2)