Dat was ook een dingetje hoor. Al weken was er een oerdrang van binnen dat de gordijnen gewassen moesten worden. Op een regenachtige dag (ja hoe verzin je het) moest en zou het gebeuren. Na een gordijn in de wasmachine en een raam gezeemd te hebben, lag ik weer op bed. Ik had zoveel pijn dat ik alleen nog maar kon strompelen. Oke, dan gaan we vanmiddag toch weer verder, want ik was nog lang niet klaar!

Pijn, pijn en nog eens pijn

Ploeterend en strompelend hebben na ongeveer twee weken, alle gordijnen en ramen gewassen en alle spinnenwebben weggewerkt. Ik moest nog drie kamers in huis schoonmaken, maar mijn brein en lichaam riepen ineens: en nú is het klaar en stop je!

De scholen beginnen weer en ik zit weer in het schoolritme. Die begint wat vroeger dan normaal, dus iedereen moet weer vroeg uit bed. De ochtend is weer een race tegen de klok om, zonder stress, op tijd op school te komen. En dat is te merken. Ik begin de dag tegenwoordig met pijn en ik eindig de dag met pijn en tussendoor hebben we, je raadt het al, pijn. Toch probeer ik te zien wat ik nog wel kan: even heel kort met de kleintjes de hond uitlaten. Echt een genietmomentje. Alleen een uur later lig ik weer op bed. Moe van de pijn.

Dit gaat wel heel hard achteruit

Een weekje later zijn alle kinderen een dagje thuis en besluit ik cakejes te bakken, die we na het bakken gelijk met muisjes versieren om ze in de vriezer te stoppen, zodat we na de geboorte lekker kunnen smullen van zelfgemaakte cakejes.

Iets heel simpels, wat ik tot nu toe altijd nog wel kon. Maar na deze cakejesronde niet meer. En dan besef ik het ineens. Dit gaat wel heel hard achteruit. De dagen die volgen ben ik allesbehalve optimistisch. Sterker nog, ik verlies de moed en zie als een berg op tegen de weken die nog komen. En zeker de zomervakantie die me grijnzend aanstaart …

Ik wil zoveel, maar kan zo weinig

Ik zie het allemaal niet meer zitten en kan alleen maar huilen vanbinnen. En ik móét nog zeven weken. Gelukkig kunnen we weer langs de osteopaat. Na het bezoek ben ik op bed gaan liggen en de pijn zakte tot aanvaardbaar niveau. En opnieuw probeer ik te zien wat ik nog wel kan.

Soms vliegen de muren op me af en voel ik me zo enorm beperkt. Ik wil zoveel maar kan zo weinig. Ik wil er voor mijn kinderen zijn. Een leuke moeder zijn, maar soms zijn er dagen dat er zoveel pijn is, dat ik zo moe ben, dat ik die leuke moeder maar niet kan vinden. Gelukkig zijn die dagen er erg weinig.

Zinnen op de toekomst

Nu ik vaker op bed lig, probeer ik mijn zinnen op de toekomst te zetten. Ik wil al bijna 20 jaar iets moois opzetten. Een ideaal wat geboren is in het werk in de zorg. Een combinatie van mens-natuur-zorg. Door voor mezelf een ondernemingsplan te schrijven voel ik weer nieuwe energie binnenkomen, word ik weer enthousiast van iets wat in mijn hart zit en kan ik weer vooruit kijken. Zo probeer ik deze periode vol beperkingen, om te draaien, in een tijd waarin ik nieuwe mogelijkheden open. En dat is heel gaaf!

Nog een paar weken te gaan voor ik uitgerekend ben, de zomervakantie staat bijna voor de deur. Hoe ik het ga doen, ik weet het nog niet. Manlief kan weer meer thuiswerken, zodat hij er in de spitsmomenten bij is en mij ontlast. Ik plan nu structureel elke twee weken bij de osteopaat in. Zij maakt mijn spieren weer los, zodat mijn bekken weer stabieler zijn. Zo kan ik mijn bekkenoefeningen aanhouden.

De juiste hulp

Het is een zware periode en ik besef dat er vrouwen zijn die het nog extremer hebben dan ik. Het is vaak zoeken naar de juiste hulp, de juiste manier om de pijn te verlichten of te achterhalen waar de pijn vandaan komt. De reden waarom ik deze blogs ben gaan schrijven is, omdat dat ik weinig hulp ervaarde in mijn vorige zwangerschappen.

Ik had een bekkenfysio die bij de tweede zwangerschap als opmerking gaf: “Tja, elke vrouw heeft wel een vorm van bekkeninstabiliteit.” Ik dacht serieus dat ik me aanstelde en met tanden op elkaar door moest gaan. Dat ik zeurde, omdat ik pijn ervaarde bij elke stap die ik deed. Bij elke oefening die ik van haar kreeg.

Ik moest, moest, moest …

Ik kreeg alleen maar meer pijn. Bij de derde zwangerschap had ik de osteopaat ontdekt wat me verlichting gaf. En nog wilde ik mee blijven doen zonder bekkenpijn.

Ik moest ook nog kunnen fietsen met twee kinderen op de fiets. Ik moest nog boodschappen kunnen doen. Ik moest nog dagjes uit kunnen, omdat het voor de kinderen zo leuk was. Op elke website staat een minimum aan informatie over bekkeninstabiliteit.

Neem je lichaam serieus!

Wat ik gemist heb, is dat het thema ‘bekkeninstabiliteit’ écht serieus genomen wordt. Het lijkt of niemand nog echt weet wat goed is voor iemand met bekkeninstabiliteit. De verloskundige raad je aan om naar een fysio te gaan. De bekkenfysio gaf mij enkel oefeningen met die bovenstaande opmerking, waardoor ik mezelf totaal niet serieus nam. Ik moest immers spierkracht behouden voor tijdens de bevalling?

Lieve vrouwen, ik weet nu dat je zonder spierkracht ook echt wel kan bevallen! Wat ik iedere vrouw wil meegeven: neem je lichaam serieus! Ga niet over grenzen heen die je lichaam aangeeft! Doe wat je kan en laat wat je niet kan! Het heeft geen zin om toch te doen wat je lichaam niet aankan. Sterker nog, het geeft alleen maar meer blokkades en pijn, met frustratie er gratis bij.

Vaders en mannen: neem je vrouw serieus

Vaders, mannen: alsjeblieft, neem je vrouw serieus in haar pijn, help waar nodig! Het is echt geen aanstellerij. Je krijgt samen een kind, zij draagt deze, jij mag haar dragen in de dagelijkse bezigheden die zij niet meer kan! Al is het boodschappen tillen, kinderen verschonen en op bed leggen.

Net dat extra handje dat uit jezelf komt, zonder dat ze het vraagt, geeft haar zoveel kracht. Dat je er voor haar bent! Dat geeft moed om in de pijn deze maanden door te komen.

Neem jezelf serieus!

Ik hoop dat jullie wat gehad hebben aan mijn verhalen, ik heb veel herkenning gelezen, veel pijn gelezen. Ik hoop en bid dat de medici er ooit achter komen waar dit vandaan komt en hoe artsen en verloskundigen ons beter kunnen begeleiden en ondersteunen. Naar mijn idee is dit nog veel te weinig!

Neem jezelf serieus! Voor alle vrouwen: ik heb respect voor jullie en hoe jullie met de pijn omgaan. En weet als je denkt dat je zwak bent door je pijn: je bent juist oersterk, want je hebt, ondanks alle pijn, tóch je kind gedragen en ter wereld gebracht!

Lees ook: deel 1 en deel 2