Erika beleeft haar vierde zwangerschap met bekkeninstabiliteit (deel 2)
Wat had ik het allemaal goed uitgedacht. Vijf maanden geleden, na de schrik van het zwanger zijn, had ik het al helemaal uitgestippeld. Hoe kom ik de aankomende negen maanden goed door met mijn bekkeninstabiliteit? Hoe denk ik goed aan mijzelf, aan mijn lijf en leden en daarmee mijn gezin? Ik had een heel plan van aanpak, waardoor ik de aankomende negen maanden toch zag zitten!
Ik had een nichtje gevraagd om te komen schoonmaken, eens in de week in huis. Mijn ouders kwamen elke vrijdag om te helpen. De oudste zat op school, de andere Twee kinderen verbleven twee ochtenden op de KDV en Peutergroep. Daarnaast had ik een uitgebreidere zorgverzekering afgesloten, omdat ik vaker naar de osteopaat zou gaan om mijn lichaam goed in balans te houden. De boodschappen werden netjes thuisbezorgd en alles liep goed, totdat …
Hoe corona alles veranderde
Ineens dat akelige coronavirus ons land binnensloop. Naast dat ik het in begin februari al op mijn voelsprieten aanvoelde, en me al danig ongerust maakte, ging opeens op de deur voor iedereen dicht!
Allereerst vind ik mezelf een extra risicovol persoon, gezien ik een kind bij me draag. Het onwetende wat dit virus lange termijn aandoet. Gezien mijn tweede kind het RS-virus heeft gehad en hier nog steeds last van heeft in de winter, weet ik niet wat dit nieuwe virus doet met je als mens op lange termijn.
Nieuwe zorgen
Daarbij … wat doet het met mijn ongeboren kind als ik het krijg? Hoe ernstig krijg ik het, ga ik last krijgen van zuurstofgebrek, en op welk lange termijn schade krijgt mijn ongeboren kind dan? Gezien ik altijd in de gehandicaptenzorg heb gewerkt, weet ik wat zuurstofgebrek bij kinderen kan doen… Die verantwoordelijkheid voelde zwaarder dan het ontlasten van mijn bekken.
De week na die donderdag veranderde alles plotsklaps! Mijn hulp kwam niet meer, evenals mijn ouders (70+). De kinderen bleven thuis en daarbij moest ik als juf fungeren en zat ik braaf met alle kindertjes aan tafel schoolles te geven. Waarbij de twee jongsten als spek en bonen mee deden …
Manlief werkte achterin de tuin in ons privé-kantoor en hij ontlastte mij tussen de middag zodat ik mijn rustmoment kon pakken. De boodschappen-app was volledig op hol en vastgelopen zodat Erika alsnog zelf boodschappen kon gaan doen. De winkels waren leeggeplunderd, maar gelukkig had Erika in februari al een hoop extra ingeslagen (dankzij onze voelsprieten). De osteopaat werkte niet meer… o help. Ik wilde net een afspraak maken.
Wat nu?
Aan het einde van de eerste week was ik bekaf en liep ik op een stil landweggetje de hond op een avond uit te laten en zuchtte ik naar boven. God hoe moet dit toch allemaal? En toen ik daar stond voelde ik het ineens. In mijn hart kreeg ik van Boven: Ik ben bij je!
Sinds dat moment heb ik elke dag de kracht gekregen om er te zijn voor de kinderen. Om toch zelf elke week die wc schoon te maken, om het huiswerk te doen met mijn oudste. Ik leerde om niet te perfectionistisch te zijn, en de dag te nemen zoals die kwam.
Terugkijkend verwonder ik mij: Ik, die al mijn plannen had gemaakt, alle plannen waren om zeep geholpen en we werden als gezin op onszelf teruggeworpen! Maar wat ging het goed! Een vriendin ging voor me naar de markt, mijn man heeft het stofzuigen en dweilen opgepakt.
Het nieuwe normaal in ons gezin
Ik heb gemerkt dat ik een nieuwe manier heb weten te creëren, samen met het gezin om mezelf toch te ontlasten. De kinderen hebben klusjes die ze doen. De kleding strijk ik niet meer. Het logeerbed staat beneden in de kamer, zodat ik daar, als het moet, even op kan liggen. En het kapperskrukje, waar ik mijn kinderen op knip, gebruik ik nu dagelijks. In de keuken tijdens het eten klaarmaken. In de badkamer, als ik de kinderen onder de douche doe.
Daarnaast pak ik elk momentje dat ik even boven op bed kan liggen aan. Vaak lig ik ’s avonds, als alle taken gedaan zijn, er vroeg op. Niet om te slapen, maar om mijn lichaam de broodnodige rust te geven. En ja, ik heb elk moment van de dag pijn. Maar zolang deze te dragen is, gaan we er voor, want ik weet inmiddels uit ervaring … het is tijdelijk!
Ritme en rust
Daarbij geeft het toch ook een hoop rust dat niemand op een bepaalde tijd ergens moet zijn, geen gehaast, geen gestress, geen broodtrommels klaarmaken. Maar lekker op ons eigen tijd. Wel met een vast ritme, maar vooral met rust!
Op dit moment ben ik ruim zes maanden zwanger … de laatste loodjes moeten nog komen. De kinderen gaan weer mondjesmaat naar school en de opvang. En ondertussen is mijn nesteldrang in enorm hoog tempo binnengekomen.
Tja, dat laatste, dat is ook weer een heel nieuw dingetje met die vervelende bekken! Daarover vertel ik je later meer.