In het kort: onze zoon werd met een spoedkeizersnede geboren. Als gevolg hiervan heb ik een niche ontwikkeld. Dit is een holtevormig litteken in de baarmoeder, wat uiteindelijk de reden bleek dat een tweede zwangerschap uitbleef. Om de wond van de keizersnede goed te laten herstellen, mochten we het eerste jaar niet proberen opnieuw zwanger te worden. Na een jaar zijn we het gaan proberen, maar in dat jaar gebeurde er niets. We kregen een doorverwijzing voor onderzoeken in het ziekenhuis.

Niche na keizersnede

Onderzoeken in het ziekenhuis wezen geen oorzaak uit; alles zou goed zijn. Door een hele fijne lotgenotengroep ontdekte ik wat een ‘niche’ is en dat dit de oorzaak zou kunnen zijn dat het zwanger worden niet lukte.

Tweede zwangerschap blijft uit

Maar toen ik dat in het ziekenhuis vertelde, werden we niet serieus genomen. Er werd niet naar ons geluisterd en ons verzoek om dat te laten onderzoeken, werd afgewezen. De reden? Volgens hen kon er wel een niche zitten, maar was dit niet de oorzaak van het uitblijven van een zwangerschap. Ze namen niet eens de moeite om het verder te onderzoeken en pushten ons om direct met IVF te beginnen.

Twijfel bij doorverwijzing IVF

Maar voor IVF waren wij behoorlijk huiverig. We wilden een second opinion. Naar ons idee waren de artsen daar niet blij mee. Sterker nog; we hadden het idee dat ze zich gekrenkt voelden. Ik wilde hoe dan ook, dus ik maakte zelf een afspraak in het UZ Gent. In de lotgenotengroep had ik daar veel positieve verhalen over gehoord.

Operatie na niche

En die verhalen begrepen we toen we daar binnenkwamen. Vanaf het eerste moment werden we direct gehoord en serieus genomen. Op de eerste dag kreeg ik direct onderzoeken én het uitslaggesprek. En ja hoor, zij waren van mening dat de niche wel degelijk de oorzaak kon zijn. Ik werd ingepland voor een operatie, die door corona helaas uitgesteld moest worden. Afgelopen augustus ben ik eindelijk geopereerd en 6 maanden na de operatie (waarvan we het de eerste 2 maanden niet mochten proberen, vanwege herstel) was ik dan eindelijk zwanger. Na 3,5 jaar.

Zoontje wil graag broertje of zusje

Dit hele traject vonden wij zwaar, omdat we door de artsen hier in Nederland niet serieus werden genomen en wij ervan overtuigd zijn dat de niche wel degelijk de oorzaak is geweest. Maar wellicht was het nog zwaarder, omdat onze zoon zó graag een broertje of zusje wilde. Hij vroeg er steeds vaker om, want hij was de enige in de wijk, op de opvang en daarna op school die enig kind was. Als hij weer eens vroeg of er al een baby in mama’s buik zat, sneed mijn hart doormidden.

Lees ook: Nog steeds niet zwanger, wat nu?

Kwetsende opmerkingen van omgeving

Wij vonden het ook erg lastig om te gaan met de opmerkingen van anderen. We weten dat het absoluut niet verkeerd bedoeld is, maar een hoop opmerkingen zijn toch kwetsend. Met stip op één: ‘Jullie hebben er toch al één? Wees blij met wat je hebt’. Vaak werd er dan bij gezegd dat er ook een hoop mensen zijn die helemaal géén kind kunnen krijgen en dat dat veel erger is. Dat deed altijd ontzettend zeer, omdat het een vergelijking is en ons verdriet (en het gemis van onze zoon) er totaal niet toe deed.

Kinderverjaardag met kinderwens

Ook waren kinderactiviteiten erg lastig. Waar je met een onvervulde kinderwens zónder kinderen die plekken (zoals kinderfeestjes, kindercampings en kinderspeelplekken) kunt vermijden, kan dat niet als je er één hebt. En hoe vaak we dan wel niet de vraag kregen waar de tweede bleef of opmerkingen moest aanhoren als: ‘Is hij de oudste of de jongste?’. Het is blijkbaar vanzelfsprekend dat je meer dan één kind hebt, wil én dat dat vanzelf gaat. Nu ben ik altijd erg open geweest over de wens. Dat was niet altijd prettig, het leverde nogal eens ongemakkelijke stiltes op, maar uiteindelijk heeft dat wel geholpen. Er was daardoor veel steun en begrip en toen ik eindelijk zwanger was, werden we overladen met lieve gelukwensen. We voelden daardoor echt hoe het ons gegund was.

Dolgelukkig!

Ons gezin is voor ons gevoel nog niet af, maar mocht het nu toch weer niet lukken, de tweede bevalling was wederom een spoedkeizersnede, dan zijn onze kinderen in ieder geval niet alleen. We zijn dolgelukkig met deze gelukbundels!

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan, vermeld dit erbij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.