Drie jaar geleden kreeg ik uit het niets een paniekaanval, het was te danken aan te veel werken, te perfectionistisch zijn en altijd maar alles aan willen grijpen. Ik ben iemand die zich alles persoonlijk kan aantrekken en veel emoties voelt; hoogsensitief, noemen ze dat ook wel. Het is mooi om dat te zijn, maar soms is het ook een plaag. Mijn partner en ik waren net verhuisd naar een nieuwe woning. De woning waar wij een gezin wilden stichten als het ons gegund was.

Kinderwens uitstellen

De plannen waren er al, in februari wilden wij stoppen met de pil en proberen om zwanger te worden. Maar helaas, mijn mentale gezondheid liet mij in de steek. Ik kreeg dag na dag paniekaanvallen en zag het leven niet meer zitten. Iedere dag kon mijn vriend naar huis komen uit zijn werk, omdat ik het niet meer trok. Bang voor mijn angsten en bang om dood te gaan, wat heel tegenstrijdig is met wat mijn gedachtes allemaal waren.

Juiste zorg bij mentale problemen

Ons leven stond op zijn kop, ik was mijzelf verloren. Ik kon niet meer alleen de supermarkt in, maar wilde ook niet meer alleen thuis zijn. Ik ging in een hoekje zitten in de hoop dat het wel voorbij zou gaan. De paniek was dusdanig aanwezig dat het alles ging beheersen.

Uiteindelijk kreeg ik goede zorg en hielp dit mij erbovenop. In de jaren dat ik nog vocht om goed te herstellen, raakten mensen om mij heen zwanger en verloofd. Het is gemeen om te zeggen, maar ik voelde zoveel woede, pijn en verdriet. Ik zou blij moeten zijn voor deze mensen, maar ik kon het niet. Mijn droom, onze droom. De droom was verschoven. Het deed mij pijn om mensen gelukkig te zien en mijn droom te zien leven.

Toch een kind ondanks mentale problemen

We zijn nu drie jaar verder en er is nog steeds angst. Vertrouwen op mijn lichaam blijft moeilijk. Toch is onze grote droom nu in vervulling gegaan: we krijgen een kind. Maar heel eerlijk? Een stoornis hebben en zwanger zijn is een heel gevecht. Ik twijfel aan de klachten die ik heb, ben meteen bang dat er iets ernstigs is of dat ik doodga. Mijn gedachten nemen een loopje met mij en dit kan hele dagen duren. Maar is dat een reden om niet aan een gezin te beginnen? Nee, ik ben sterk … ik ben krachtig. Ik ben vrienden verloren en er zijn nieuwe inzichten ontstaan door mentale problemen te krijgen en te hebben. Zal ik een slechte of mindere moeder zijn? Zeker niet! Ik weet dat het zwaar gaat zijn, maar dit jongetje in mijn buik is het mooiste geschenk wat ons is overkomen.

We hebben er een mentaal wandelpad voor moeten afleggen en wie weet duurt dat nog jaren, maar ik ben er klaar voor. Laat die kleine maar komen.

Lees ook: Mirella is alleenstaande ouder en zit in een burn-out

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.