Het is de dag na het heftige nieuws. Ik ben 34 weken zwanger en begin extra vroeg op mijn werk. Ik heb met mijn man afgesproken dat ik vandaag alles overdraag en daarna met verlof ga. Anderhalve week eerder dan afgesproken. Ik heb deze dag nodig om nog enigszins met een gerust hart te stoppen. Mijn collega’s en leidinggevenden hebben uiteraard alle begrip voor de situatie en benadrukken dat de baby nu voor gaat.

Tijdens mijn lunchpauze ga ik naar het ziekenhuis voor een CTG-scan. Het hartfilmpje is in orde. Onze kleine meid voelt zich nog steeds goed. Om klokslag 17.00 uur sluit ik mijn laptop af en pak ik mijn spullen in voor de voorlopig laatste keer. Ik neem afscheid van mijn collega’s en verlaat het pand met een mooie bos bloemen en een lief kaartje. Mijn verlof is nu echt begonnen. Ik had het mezelf zo anders voorgesteld.

Rondleiding op de couveuseafdeling

Het is weekend. Vanaf nu komen de verpleegkundigen van de thuismonitoring iedere dag langs om een CTG-scan te maken. Er wordt een hartfilmpje gemaakt, het aantal bewegingen van de baby wordt gemeten en er wordt gemeten hoeveel harde buiken ik heb. De meting duurt ongeveer een half uur en ondertussen stellen we de verpleegkundige vragen over hoe het nu verder gaat en wat we straks kunnen verwachten. De gynaecoloog heeft ons donderdag al het een en ander verteld, maar ik heb hier weinig van onthouden.

De verpleegkundige vraagt of we interesse hebben in een rondleiding op de couveuseafdeling, want de kans is groot dat we daar straks terechtkomen. Het is fijn dat ze zo met ons meedenkt. Toch valt het een beetje rauw op mijn dak, want gek genoeg had ik hier nog niet eens bij stilgestaan. Dit weekend lezen we ons wat meer in over baby’s met een te laag geboortegewicht en gaan we op zoek naar kleding in maat 44.

Ik moet rekening houden met een bevalling in week 37

Ik ben 34 weken + 5 dagen. Thuismonitoring komt vandaag niet langs, omdat we een afspraak in het ziekenhuis hebben. Er wordt eerst een CTG gemaakt. Vervolgens laten we een echo met een Dopplermeting maken en tot slot hebben we een afspraak bij de gynaecoloog.

Tijd om de resultaten te bespreken. De CTG is wederom in orde. Onze baby is heel beweeglijk en lijkt zich nog prima te voelen in mijn buik. De Dopplermeting is iets verbeterd ten opzichte van vorige keer, maar nog niet goed te noemen. De gynaecoloog vertelt ons dat, als alles zo blijft, we rekening moeten houden met een bevalling in week 37. Daarna heeft het eigenlijk geen zin meer om onze baby te laten zitten. Ze mag in principe komen vanaf week 37 en kan dan beter groeien buiten mijn buik dan erin.

Afgelopen donderdag lag ze nog dwars, maar nu ligt ze in stuit. De gynaecoloog hoopt dat ze komende week nog draait, anders moeten we een versie inplannen. Een stuitligging zorgt normaal gesproken al voor een moeilijkere bevalling en we weten niet hoeveel stress ons kleintje kan hebben tijdens de bevalling.

Het wachten kan beginnen

Na de afspraak met de gynaecoloog krijgen we een rondleiding op de couveuseafdeling. De afdeling ziet er anders uit dan ik me had voorgesteld. Het is fijn om daadwerkelijk te zien wat we over een aantal weken kunnen verwachten. De sfeer en begeleiding op de afdeling stellen me gerust.

Oké, nog iets meer dan twee weken te gaan dus. Mijn man wil graag dat ik voor de zekerheid mijn vluchttas alvast inpak. De kleine kleertjes zijn inmiddels gewassen, maar ik stel het inpakken nog een paar dagen uit. Ondertussen heb ik thuis bijna niets meer te doen. Als echte control-freak was ongeveer alles al af in huis. We hebben de laatste voorbereidingen afgelopen weekend getroffen. Het enige wat nog rest is het schrijven van de enveloppen voor de geboortekaartjes. Na 1,5 uur schrijven is dat klusje ook afgerond.

Het wachten kan beginnen. In mijn volgende blog vertel ik daar meer over!

Lees hier deel 1 van Tamara’s Dysmatuur avontuur