Dysmatuur avontuur (deel 1): Onze baby is veel te klein
Ik ben 34 weken zwanger en tijdens de zoveelste controle aarzelt de verloskundige even en zegt: “De baby lijkt toch een beetje klein te zijn, maar ik kan het niet goed voelen. Ik wil graag dat je voor de zekerheid een extra echo laat maken.” Ze stuurt het ziekenhuis een bericht en we spreken af dat ik morgen, op vrijdag, een echo laat maken. De verloskundige drukt me op het hart dat ik me geen zorgen hoef te maken; het is slechts uit voorzorg.
Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Ik houd mijn telefoon die ochtend nauwlettend in de gaten, wachtend op het telefoontje van het ziekenhuis. Net op het moment dat ik me omdraai, word ik gebeld. Zul je net zien. Ik bel snel terug en er blijkt ‘s middags al plek te zijn. Fijn!
Wat als het fout gaat?
Mijn man heeft een bijeenkomst in Utrecht en komt eerder terug om bij de echo te zijn. We proberen het positief in te zien, maar maken ons toch zorgen. We zijn al zo ver gekomen.. Wat als het nu toch nog fout gaat? Ik wil hier niet aan denken, maar het spookt wel door mijn hoofd.
De echoscopiste vraagt nog om een second-opinion, maar ook de tweede echoscopiste bevestigt het al snel: onze baby is veel te klein. Uit een speciale Dopplermeting maken ze op dat de placenta niet goed werkt. Het is niet duidelijk wat hiervan de oorzaak is. We worden meteen doorgestuurd naar de Triage-afdeling voor een CTG-scan van de baby en een gesprek met de gynaecoloog. We zijn erg blij dat iedereen ons zo snel helpt en de tijd voor ons neemt.
Rust nemen
De CTG is helemaal in orde. Onze baby voelt zich nog heel fijn in mijn buik. Wat een opluchting! Het gesprek met de gynaecoloog gaat als een waas aan me voorbij. Ik moet rustiger aan gaan doen, wat heel gek voelt, want ik voel me nog hartstikke fit en vind het bijna jammer dat ik over anderhalve week al ‘moet’ stoppen met werken. We spreken af dat we vanaf nu iedere dag CTG’s van de baby laten maken om in de gaten te houden hoe het met haar gaat. Daarnaast wordt er iedere maandag een echo gemaakt, met om de week een groeimeting en om de week een Dopplermeting.
Het besef: dit is best ernstig
We lopen door naar de verpleegkundige om afspraken te maken voor de CTG’s. Als het goed is, is er nog één plaats vrij in de thuismonitoring. Dat scheelt, want dan hoef ik niet iedere dag naar het ziekenhuis te komen. Ik opper nog dat ik vanuit mijn werk naar het ziekenhuis kan komen, maar dan word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. “Voorheen was dit gewoon een ziekenhuisopname. Je moet rust nemen voor de gezondheid van je baby”, benadrukt de verpleegkundige.
Het klinkt gek, maar pas op dat moment dringt de ernst van de situatie echt tot me door. Vanuit het niets komen we zo in de medische molen terecht. Gaat dit wel goed komen?
Lees hier deel 2 van Tamara’s Dysmatuur avontuur