Maar na acht uur lang weeën opvangen, m’n ogen dichthouden, rustig ademen, vertrouwen op mijn lichaam en twee uur lang persen, is het me gelukt. Mijn meisje heb ik zelf ter wereld gebracht, zonder pijnstilling of andere medische ingrepen. Vooraf had ik nooit had gedacht dat ik dat kon.

Voor de tweede keer zwanger

En toen, juli 2020 … Wat een cadeautje. Ik ben voor de tweede keer zwanger. Bente is inmiddels iets meer dan een jaar en nu mogen we voor de tweede keer dit prachtige proces meemaken.

Zwangerschapsdiabetes en BD-indicatie

Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik zwangerschapsdiabetes en een B-D indicatie - je kunt dan met je verloskundige bevallen in het ziekenhuis, maar je dossier is ook bekend bij de verloskundigen daar. Als er dan iets gebeurd, kunnen ze meteen handelen. Omdat ik dit de eerste keer had, werd ik ook nu weer getest in het ziekenhuis. Je hoort er veel horrorverhalen over, maar ik vond ik het allemaal wel meevallen. Je drinkt een heel zoet drankje, zit vervolgens twee uur lang stil te wachten en moet dan bloed laten prikken om te kijken hoe je lichaam daarop reageert. Maar helaas, de uitslag is hetzelfde. Dat betekent dat ik iedere week twee keer m’n dagcurves moet bijhouden door een snelle vingerprik te doen. Dit doe ik mijn hele zwangerschap. Gelukkig zijn de bloedwaarden altijd onder controle. Fijn, want daardoor hoef ik geen insuline te spuiten.

Gesprekken omdat ik zwaarder ben dan gemiddeld

Bij 32 en 36 weken krijg ik extra groeiecho’s om te kijken hoe de baby groeit. Extra naar de kleine kijken is natuurlijk altijd leuk. De baby wordt geschat tussen de 4250-4500 gram. Aan de grote kant dus, zoals ze dan zeggen. Mijn vriend is twee meter, ik ben ook 1.78cm en wat zwaarder in gewicht dan gemiddeld. Hierdoor kom ik in de mallemolen van allerlei gesprekken.

Doemscenario’s maken onzeker

De verloskundige verwijst me door naar de klinisch verloskundige in het ziekenhuis. Daar ga ik in gesprek en worden de procedures en de opties over inleiden verteld. Allerlei scenario’s vliegen over tafel. Doemscenario’s die mogelijk nodig zouden zijn. Het zijn dingen die ik eigenlijk niet wil horen, ze praat me nog net geen trauma aan. Twee weken daarna word ik weer doorgestuurd en moet ik in gesprek met de anesthesist.

Ook hij vertelt de bijwerkingen van een mogelijke ruggenprik en keizersnee. Want ja het kind is wel heel erg groot en wat als … Weer maakt dit me onzeker! Waarom al die scenario’s zo benoemen? De eerste zwangerschap had ik dit allemaal niet en toen is het toch ook goed gegaan? Doe ik er wel goed aan om nog te wachten sowieso tot veertig weken? Ik word er zo onzeker van dat ik ook ga twijfelen over of het me wel gaat lukken.

Tekst gaat verder onder foto.

Mijn lijf, mijn baby, mijn keuze

Ik bespreek dit thuis met mijn vriend en met vriendinnen. Ik blijf bij mijn standpunt, het is mijn lijf, mijn baby en ik denk echt dat ik dit kan. Net als bij de eerste zwangerschap. Ik wil zo graag dat het me weer zelf lukt. Na veel wikken en wegen, besluiten we samen met het ziekenhuis om te starten met inleiden als ik 40.3 weken aan tik.

Ik kies voor de gulden middenweg: eerst zelf kijken hoe het gaat en of ze zichzelf spontaan aankondigt. Zo niet, dan strippen, mogelijk vliezen breken en dan inleiden. Door deze beslissingen te maken, voelde ik me rustiger. Bij 39 weken ben ik twee keer gestript zonder gevolg. Maar dan… Bij 40.2 begonnen spontaan de weeën.

Bevalling: zo snel was ze er

Binnen een uur was de verloskundige er, want ik zat al op acht centimeter. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen in een bevalbad. We vliegen naar het ziekenhuis. Binnen twaalf minuten was ik op de bevalkamer. Ik kon meteen beginnen met persen. En daar was ze dan, onze tweede dochter: Guusje. Helemaal gezond en 4422 gram. Geen complicaties en geen naweeën!

Ik gun alle mama’s een positieve bevalling. En mocht je onzeker worden van sommige gesprekken vooraf? Weet dat je een keus hebt en je nergens toe verplicht bent.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.