Net als we zeker weten dat ik zwanger ben, wordt mijn schoonvader met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Een spannende twee weken, waarin ik niet goed durf te genieten. Rond Kerst vertellen we onze dierbaren over mijn zwangerschap en bij 11 weken op het werk en aan vrienden. Als ik 12 weken ben en thuis kom van werk, voel ik een ‘plop’. Ik denk nog … het zal toch niet?

Alles is rood

Ik ga naar het toilet om me op te frissen en daar zie ik het. Alles is rood. Ik bel mijn man, moeder en verloskundige. Anderhalf uur later mag ik bij de praktijk langskomen. Mijn moeder is hier binnen vijf minuten. Ze komt binnen en ik voel het weer. Tot drie keer aan toe. Het bloed loopt langs mijn benen zo mijn sokken in. Alles zit onder. Ik hou rekening met het ergste, maar met ons kind gaat alles goed. Wat raar? Zoveel bloedverlies en nu niets? Het zou mijn baarmoedermond kunnen zijn vertelt de verloskundige. Ik word naar huis gestuurd en drie dagen later heb ik controle. De collega verloskundige denkt een vleesboom te zien. Dat kan in principe geen kwaad dus afwachten is het devies. Nou, ehm, nee bedankt. Ik wil zo snel mogelijk naar de gynaecoloog.

De kans op een miskraam is groot

Drie dagen later zit ik daar. Er wordt me weer verteld dat alles goed gaat met de baby en er geen vleesboom te zien is. Dan ziet ze het. Een bloeding tussen de vliezen en de baarmoederwand. Heel duidelijk, en veel. De gynaecoloog vertelt dat de kans op een miskraam groot is. Het bloed kan zorgen voor prikkeling van de vliezen en dat kan voor vroeggeboorte zorgen.

Het voelt als een straf, omdat ik de eerste weken niet zo goed durfde te genieten. Ik was zo bang. Wekelijks kom ik op controle. Ik blijf bloeden en met de baby blijft alles goed gaan. Het enige wat ik mis zijn de schopjes. Waar ik Elle met 16 weken kan voelen, voel ik nu met 20 weken niets. Als ik de baby kan voelen dan krijg ik bevestiging. Het positieve bericht waar we wekelijks op hopen blijft uit.

De afscheidsceremonie stond al op papier

Ik zit er helemaal doorheen. Ik voelde me angstig, heb last van nachtmerries en ben doodsbang dit kind te verliezen. Met 20 weken zwangerschap zegt mijn verloskundige dat ik mij misschien onbewust niet durf te binden met mijn kind. Dit raakt me enorm. Ik wil niets liever dan heel snel mijn kind in goede gezondheid in mijn armen sluiten.

Meteen daarna heb ik mijn 20 wekenecho en ineens toen voel ik het. De krachtige schopjes. De opluchting komt maar niet. Ik blijf bang en onzeker. Zelfs als ik met 24 weken zwangerschap te horen krijg dat al het bloed is verdwenen. Ik kan het niet geloven. Ik had 12 weken lang rekening gehouden met het allerergste. Ik had zelfs al uitgezocht waar we terecht konden als de baby te vroeg of dood geboren zou worden.De afscheidsceremonie stond al op papier.

Mijn nachtmerries slaan compleet door

Mijn nachtmerries worden erger en de lichamelijke pijn is soms niet te houden. Dan breekt het coronavirus uit en dat zorgt er tijdelijk voor wat rust, want ik ben lichamelijk uitgeput. Mijn nachtmerries slaan compleet door. Ik droomde nu namelijk over alle scenario’s, waarop je je kind en man kan verliezen. Ik word huilend en trillend midden in de nacht wakker. En na twee uur wakker liggen, droom ik gewoon verder. Het voelt zó echt. Die beelden blijven op mijn netvlies staan. Het is vreselijk. Uiteindelijk komt de pijn ook weer terug.

Ik slaap door de nachtmerries liever niet dan wel en moet mijn werkuren weer opbouwen. Ik zie dit zelf niet zitten, maar ik moest maar ‘wat positiever’ in het leven staan volgens mijn werkgever. Ik heb het geprobeerd, maar alle klachten werden dubbel zo erg. Ik had gewoon geen energie en te veel pijn om voor mezelf te zorgen. Er wordt een psycholoog ingeschakeld en ik meld me ziek op mijn werk. Een gesprek met de Arboarts volgt en zie daar als een berg tegenop. Ik ben twee dagen ziek geweest. Mijn man is buiten beeld ‘aanwezig’ bij het gesprek. De conclusie: stoppen met werken.

En dan …

Geloof het of niet, maar sinds 32 weken zwangerschap voel ik me eindelijk goed. Zwanger en gewoon goed. Nu mag gaan aftellen, want het is bijna zover! Ik kan eigenlijk ook niet meer wachten tot ik dit grote geluk vast mag houden.

Deel je verhaal

Wil jij ook een bijzonder verhaal, ontroerend of hilarisch moment met andere mama’s delen? Stuur je gastblog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl en wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op onze kanalen.