Zwanger en fit, maar toch rugpijn

Ik heb altijd veel bewogen. Ik at gezond, fietste bijna 100 km per week - op een gewone fiets- voor werk en rende ook nog twee keer per week. De dag voor mijn positieve zwangerschapstest liep ik zelfs nog een halve marathon. Daarnaast deed ik aan krachttraining en yoga. Toen ik zwanger werd, moest ik door extreme vermoeidheid stoppen met hardlopen. Wel bleef ik vier dagen per week 20 km fietsen, deed ik zwangerschapsyoga en ging ik naar zwangerschapsfitness.

Moe en toch doorgaan

Naast sporten werkte ik vier dagen per week en deed ik mijn huishouden. Klussen in huis vond ik ook leuk, maar door de vermoeidheid deed ik dat steeds minder. De vermoeidheid bleef ook in het tweede trimester aanwezig. De rugpijn begon ook, maar ik dacht: dat hoort erbij. Ik probeerde toch door te gaan, want anderen kunnen het toch ook? En werk ‘gaat voor’. Dus ging ik steeds vaker na werk bankhangen om uit te rusten.

Minder werken is niet makkelijk

Na veel advies en emotionele momenten gaf ik op werk aan dat ik minder wilde werken. Een extra pauze was niet genoeg om me te laten herstellen. Ik wilde energie overhouden om thuis te koken en lekker te werken aan de babykamer. Toch kreeg ik veel goedbedoelde adviezen vanuit mijn werk om juist door te gaan met werken. Het voelde alsof anderen beter wisten hoe het met me ging dan ikzelf.

Toen ging het mis

Op een zondag bukte ik om de wasmachine open te doen en ineens schoot er spit in mijn rug. De pijn was zo hevig dat ik mezelf op de grond moest laten vallen. Ik probeerde nog de trap af te komen, maar kreeg opnieuw een krampaanval. Uiteindelijk moest ik op mijn kont de trap af. Toen mijn vriend thuiskwam, vond hij me op de grond. We lachten nog wat omdat ik zei “Ik heb een béétje rugpijn”, maar toen ik weer pijn kreeg, moesten we hulp inschakelen. Als je bedenkt dat ik ooit tijdens het zetten van een tattoo in slaap viel en een keer aan een gebroken pink trok omdat ik dacht dat hij uit de kom was … Met andere woorden, ik heb een hoge pijngrens, en de pijn die ik voelde toen ik aan mijn gebroken pink trok is nog maar net een 1 op de schaal ‘van 0 tot spit’.

Mijn vriend hielp me op bed en na een tijdje leek het iets beter te gaan. Hij probeerde me voorzichtig overeind te krijgen en hielp me om naar de wc te gaan, maar zodra ik de hoek om draaide in de badkamer, viel ik weer neer, dit keer gillend van de pijn. Zelfs de buurvrouw van drie deuren verder appte nog om te vragen of alles wel oké was. Mijn vriend vond het doodeng, maar probeerde mij zo goed als hij kon te kalmeren tot de aanval weer voorbij was.

Ik ben die persoon die tijdens het zetten van een tattoo in slaap valt.

Paniek en rust

We hingen een hele tijd in de wacht voor de huisartsenpost, terwijl ik muisstil op de koude tegelvloer lag. Tot ik weer een aanval kreeg en we in paniek 112 belden, we dachten dat het misschien rugweeën waren. Ook voelde ik de baby al even niet bewegen, wat me extra ongerust maakte. Normaal is het echt een druktemaker en uitgerekend nu hield ze zich stil. Gelukkig bleek na een thuiscontrole van de verloskundige dat alles goed was met de baby.

Later die avond kon er eindelijk ook een arts komen die mij lichamelijk onderzocht. Wat bijna niet te doen was, omdat ik amper kon bewegen. Uiteindelijk kreeg ik medicijnen voorgeschreven, maar dat nam de pijn niet meteen weg. Een paracetamol kon geen kwaad zeiden ze, maar zou mij ook niet echt helpen. Daarom kreeg ik diclofenac voorgeschreven. Ik voelde me schuldig elke keer dat ik diclofenac nam, en ben er daarom na vijf tabletten meteen weer mee gestopt.

De les die ik leerde

De pijn hield dagen aan en ik kon weinig anders doen dan liggen. Het enige wat ik dacht was: had ik maar eerder naar mijn lichaam geluisterd. Misschien had ik dan mijn vriend en de baby deze stress kunnen besparen.

Je hoeft niet alles te doen

Het is vreemd hoe streng je voor jezelf kunt zijn tijdens je zwangerschap. Veel zwangeren voelen de druk om alles goed te doen. Maar wat ik leerde, is dat je niet alles hoeft te doen. En daarbij is het niet zo dat als een ander nog wel kan sporten, en jij niet, dat jij iets fout hebt gedaan. Het belangrijkste is jouw gezondheid, want dat draagt bij aan de gezondheid van je kindje. Zorg goed voor jezelf en onthoud dat je al iets geweldigs doet: je maakt een mens!

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.